Όχι Άλλη φορά... Όχι Άλλη φορά... Όχι Άλλη φορά...

Αντέχω

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Μπάμπης Στόκας
Πρώτη εκτέλεση: Μπάμπης Στόκας

Κοίτα εκείνη τη γυναίκα.
Βάλε τις ασημένιες μπότες σου και κάν' την προσευχή σου.
Κι όλες αυτές οι ζήλιες γι' αυτούς που έχουν πιο πολλά,
όλοι αυτοί οι φόβοι που με κάνουν και τρέμω,
έχουν να κάνουν με την αγάπη...
Θα σηκωθώ το πρωί να δω την Ανατολή
κι ο Ήλιος, ο Ήλιος δε θα ξαναδύσει.
Οι χιλιάδες ερωμένες μου, θα ριζώσουν βαθιά μέσα μου
και δε θα μου λείψουν ξανά ποτέ.
Ποτέ...
Αλλά, αλλά αν με κάνεις να κλάψω,
αν με κάνεις να σπάσω,
αν με κάνεις να δω τη φαντασίωση της αγάπης,
τότε, τότε ίσως να ήρθε η ώρα τώρα
να μαζέψω τα σπασμένα μου κομμάτια για πάντα
και να γυρίσω επιτέλους σπίτι...
Μου φαίνονται όλα αυτά τόσο δύσκολα.
Γύρνα απλά μια σελίδα πίσω.
Τότε θα δεις τον πόνο μες στις σκιές μου.
Ποιος δε πληγώθηκε απ' την αγάπη;
Είναι σα να βάζεις το βασίλειό σου πάνω στην άμμο.
Αλλά, αλλά αν με κάνεις να κλάψω,
αν με κάνεις να σπάσω,
αν με κάνεις να δω τη φαντασίωση της αγάπης,
τότε, τότε ίσως ήρθε η ώρα
να μαζέψω τα σπασμένα μου κομμάτια για πάντα
και να γυρίσω επιτέλους σπίτι...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
άλλη μια φορά...
Σταγόνες υγρασίας στο ταβάνι...
Η φλόγα μέσα μου τρεκλίζει, πάει να σβήσει...
Σαν ταξιδιώτης μακρινός, ξενιτεμένος
μέσα στην ίδια του τη σκέψη στοιχειωμένος.
Σαν οπτασίες τριγυρίζουνε τα βράδυα
κι απ' το κορμί μου κλέβουνε τα χάδια,
του βίου τ' αφανέρωτα σημάδια,
σαν ταξιδιάρικα πουλιά μ' ακολουθάνε.
άλλη μια φορά δεν έχω...
Δεν έχω...
άλλη μια φορά αντέχω...
Αντέχω...
άλλη μια φορά δεν έχω...
Δεν έχω...
άλλη μια φορά αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
άλλη μια φορά αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...
Αντέχω...

Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

♫ ♪ Παναθεμά σε, τι φοβάσαι; ♫ ♪

Κάποια πολύ ωραία στιχάκια μου ξαναθύμισαν αυτό εδώ το ποίημα...

Έγραψε σήμερα η Evie στο FB....

♫ ♪ Παναθεμά σε, τι φοβάσαι;
Στάσου λιγάκι κάτι να σου πω...
Τι παραπάνω θες να κάνω
για να πιστέψεις πόσο σ αγαπώ!♫ ♪

Και φυσικά... έμεινα στο " Πανάθεμά σε, τι φοβάσαι; "




Γι' αυτόν τον Φόβο λέω και εγώ... Που τα Καταστρέφει Όλα !!!






(12) Είναι ο Έρωτας Φοβικό Σύνδρομο; (2 Σεπτεμβρίου 2008)



Η σκέψη κολλάει στο χαρτί κι όλο απομακρύνεται

Το μελάνι στεγνώνει από την ακινησία και το χαμένο χτύπο των πλήκτρων

Απλανές το βλέμμα στη μαύρη γραμμή που αναβοσβήνει βασανιστικά

Θυμίζοντας το χρόνο που κυλάει και φεύγει σαν το κρυστάλλινο νερό μιας πηγής

που σκορπίζεται χωρίς να καταλαγιάζει τη δίψα σου



Η χαρά και η αγαλλίαση της απελευθέρωσης των λέξεων γίνονται φόβος

Φόβος μεταμόρφωσης ενός λεκτικού παραληρήματος, σε έργο τρόμου

Φόβος μετάλλαξης δακρύων συγκίνησης, σε δάκρυα πανικού

Φόβος μετατροπής ρίγους έντονης ευχαρίστησης, σε ανατριχίλα και σύγκρυο



Απαίσιο αρχέγονο συναίσθημα που στερεί την απόλαυση της παρθένας αίσθησης

Κατακυρίευση της ψυχής από παραπλανητικά μηνύματα φανταστικών γεγονότων

Αλλοίωση απολαυστικών παλμικών δονήσεων σε σφοδρές αναταράξεις

Καταβαράθρωση του Έρωτα από απόλυτο συναίσθημα ζωής

………………… σε αναίτιο παραλήρημα και φοβικό σύνδρομο




.





Έρωτας είναι

Στίχοι: Ορφέας Περίδης
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Πρώτη εκτέλεση: Ορφέας Περίδης

Έρωτας είναι και πετάει
Κι όπου πας σε κυνηγάει

Τοξότης είναι και στοχεύει
Θέλει πάντοτε να φεύγει

Μες τα δάση τριγυρνάει
Σε ρυάκια ξεδιψάει

Δέντρα με καρδιές πληγώνει
Και με δάκρυ το πληρώνει

Κι όλο έρχεται και φεύγει
Κι όλες τις καρδιές μαγεύει

Έρωτας είναι και θυμάται
Και τις νύχτες δεν κοιμάται

Καθρεφτίζεται στις λίμνες
Τρέφεται και ζει με μνήμες

Μέρες τα κύματα μετράει
Όλα ή τίποτα ζητάει

Κι όλο στην άμμο κάτι γράφει
Θέλει ό,τι δεν υπάρχει

Κι όλο έρχεται και φεύγει
Κι όλες τις καρδιές μαγεύει

Κει που αγαπάει τα νώτα στρέφει
Και στα όνειρα επιστρέφει

Μα πάλι θέλει κι επιμένει
Και στο τέλος μόνος μένει

Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

You can't be too careful anymore, when all that is waiting for you ...

Tο είχα δεις και μερικές μέρες πριν... Τώρα το πρόσεξα. 

 Κράτησα το Όνομα... Paramore... 

Έίδα το Βίντεο... Έφτασε... Ανάρτηση Κατευθείαν. 

Είναι από τα Groups που γουστάρω Πολύ. Ένταση, Χτύπημα, Φωνές από το Κοινό.... ROCK !!! 

Χαίρομαι να βλέπω τέτοιες Σκηνές... να συνεχίζουν το Παρελθόν... στο Παρόν... και να το παραδίδουν στο Μέλλον !!!

  Careful - Paramore 

 I settled down A twisted up frown Disguised as a smile, 

well You would have never known I had it all 

But not what i wanted cause hope for me Was a place uncharted And overgrown You'd make your way in i'd resist you just like this You can't tell me to feel The truth never set me free So, I did it myself You can't be too careful anymore When all that is waiting for you Won't come any closer You've got to reach out a little more More More More, more Open your eyes like i opened mine It's only the real world, A life you will never know Shifting your weight To throw off the pain well You can ignore it But, only for so long You look like I did You resist me just like this You can't tell me to heal And, it hurts remembering How it felt to shut down You can't be too careful anymore When all that is waiting for you Won't come any closer You've got to reach out a little more More More More, more The truth never set me free The truth never set me free The truth never set me free So, I'll do it myself You can't be too careful anymore When all that is waiting for you Won't come any closer You've got to reach out... Can't be too careful anymore When all that is waiting for you Won't come any closer You've got to reach out More More More More, more

Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Έφυγαν χαθήκαν όλοι κι έχουνε κρυφτεί, ο καθένας πίσω από μια γρίλια ...

Πολλές φορές προσπαθούμε να εξηγήσουμε τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα στην ζωή μας. Προσπαθούμε να δώσουμε μία εξήγηση... να βρούμε μια φόρμουλα, ένα λογικό τρόπο σύνδεσης.

Το κακό είναι ότι η ζωή είναι απρόσμενη και μας εκπλήσσει. Και εκεί που νομίζουμε ότι σπάσαμε τον κωδικό βρισκόμαστε πιο μπερδεμένοι από ποτέ.

Πολλές φορές μπερδευόμαστε από την "εικόνα". Από ένα γλυκό πρόσωπο, από μία ζεστή φωνή, από ένα άπλωμα χεριού για βοήθεια. Αρκεί όμως μόνο αυτό ? Όχι. Και προκύπτει η ερώτηση...

Και τι πρέπει να κάνουμε για να προχωράμε χωρίς να πέφτουμε, χωρίς να πληγωνόμαστε ?

Θα γράψω αυτό που έχει ένας φίλος στο Profile του... "I'm completely Lost".

Απλά νομίζω ότι πρέπει να προχωράμε βλέποντας λίγο πίσω από την εικόνα. Όχι πολύ γιατί θα παραμορφωθεί και θα χάσει την Ομορφιά και την έκφρασή της. Και ας πέσεις... Ας γκρεμοτσακιστείς. Είναι καλύτερα από το να ζεις Παραμορφωμένα !!!

Άρα όπως λέει και το παραμύθι δεν πρέπει να μετατρέψουμε τον Κύκνο σε Ασχημόπαπο. Απλώς να μην μένουμε στην Ομορφιά και στην Περηφάνια.... γιατί ακόμα και .................


Ένας κύκνος κλαίει

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος

Πόσα χρόνια έχουν περάσει ούτε έχεις σκεφτεί
Ρίχνεις τη σιωπή σου στα σπουργίτια
Η αγάπη δε χρωστάει καμιά ανταμοιβή
και οι ποιητές καμιά αλήθεια

Στο λευκό το φόρεμά σου πόσοι στοχασμοί
ξενυχτούν και τρέφουν τα όνειρά μας
Κι όλο ταξιδεύεις μόνη όπως οι καημοί
τόσο μακριά κι αναμεσά μας

Μη μιλάς,
μη μιλάς, ένας κύκνος κλαίει
Μη μιλάς,
μη μιλάς, ένας κύκνος κλαίει





Στα μικρά τα γεγονότα που ‘ναι μια στιγμή
ξεπηδάει πελώρια η χαρά σου
Τα διαμάντια έχω ζηλέψει όμως πιο πολύ
που κατρακυλούν στα μαγουλά σου

Έφυγαν χαθήκαν όλοι κι έχουνε κρυφτεί
ο καθένας πίσω από μια γρίλια
Σε κορδέλες από χιόνι έφυγες κι εσύ
στο χορό του ανέμου με τα φύλλα

Μη μιλάς...


( Η Ανάρτηση έχει ξαναδημοσιευτεί με άλλο τίτλο... )

Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Και μοιάζει ετούτη η σιωπή, με λίγο πριν την μπόρα, σαν τη στερνή την ώρα που θα επιτεθεί ...

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.





όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.


Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ψαραντώνης

Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".