Πόσο μπορεί να αντέξει ένα Σπαθί χωρίς να Σπάσει ?

Πόσο μπορεί να αντέξει ένα Σπαθί χωρίς να Σπάσει ?

Πόσα Αγριόκλαδα να κόψει χωρίς να Λυγίσει ?

Πόσες Καταιγίδες και Χιονοθύελες μπορεί να περάσει χωρίς να σκουριάσει ?

Πόσες Λερναίες Ύδρες μπορεί να παλέψει χωρίς να Κουραστεί ?

Ένα Μόνο Σπαθί... Μόνο Ένα !!!




Απώλειες και Εξάντληση.... η Μάχη μαίνεται



Εξάντληση, σκυφτό το κεφάλι, τα νεύρα σε αδράνεια

Απλανές το βλέμμα στο κόκκινοβαμένο χώμα

Μισές εικόνες, μισερές ελπίδες κείτονται, έτοιμες να ξεψυχήσουν


Απώλειες, αμυχές παντού, οι πιο πολλές απόκρυφες

Για να περάσουν ανεπαίσθητα στον Εχθρό που καραδοκεί

Πληγές σε όλο το κορμί, πιο πολύ στην Καρδιά, πιο πολύ στην Ψυχή


Εξάντληση, αδυσώπητο βάρος στους τρεμάμενους μύες

Το σπαθί ακουμπά στο έδαφος και ξεκουράζεται

Ασήκωτο, ακόμα καυτό, ακόμα δονείται


Απώλειες, χρόνος που πέρασε και έφυγε στο παρελθόν

Φθορές και αδιόρθωτες βλάβες στα όπλα που έμειναν

Πλήρης έλλειψη και παντελής ανεπάρκεια σε Εφόδια



…… η Μάχη μαίνεται !!!

Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Μες στα καστανά της τα μάτια, μία θάλασσα ανοιχτή ...

Αμάν Αυτές οι Γυναίκες...

Τι να κάνουμε για να μας Πιστέψουν... ότι είμαστε Τρυφεροί και Ρομαντικοί.

Ότι θέλουμε να κοιτάζουμε τα Μάτια τους. Και να γευόμαστε αυτή την Θάλασσα την Ανοιχτή από Μέσα τους !!!

Αυτή η Λάμψη των Ματιών τους είναι που μας Καθηλώνει που μας Ανασηκώνει...

Αυτή η Λάμψη... Τίποτα Άλλο...






Αλήθεια λέω... το Μόνο που Θέλω είναι να κοιτάζω ....


Μες στα Δυο της Μάτια ...



Δύο κόσμους έχει η ψυχή μου
Δύση και ανατολή
Δυο καρδιές που ζουν κι αγαπάνε
Μέσα σ’ ένα ανάποδο πι
Μα η αγάπη μου στέκει στη μέση
Σαν μητέρα θεά με τα δυο της παιδιά
Μες στην αγκαλιά της όλο κλαίνε και θρηνούν
Πως μια μέρα θα χαθούν

Θέλω μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα μάτια της
Θέλω μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
Μέσα στα δυο της τα μάτια να κοιτάζω





Μες στα καστανά της τα μάτια
Μία θάλασσα ανοιχτή
Μες στην αγκαλιά της ο ήλιος
Να γιατρεύει κάθε πληγή
Κι από τα μαλλιά της πλεξούδες
Να ζεστάνουν κάθε διαβάτη
Που ‘χει ξαποστάσει πάνω στο σταρένιο της κορμί
Κι έχει αποκοιμηθεί


OPA - Χάρις Αλεξίου

Ότι τον κατατρώει ανάγκη το 'χει κάνει, ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί ...

Τι να γράψω πάλι...

Λες και θα το εισπράξουν αυτοί στους οποίους Απευθύνεται ???

Οι άλλοι γύρω τους θα το καταλάβουν. Και πόσοι είναι Αυτοί ??? Ελάχιστοι...

Ελάχιστοι είναι αυτοί πλέον που μιλάνε ξεκάθαρα στον Καθρέφτη τους. Που δεν κρύβονται... που προχωρούν Ελεύθερα.

Όλοι οι άλλοι ζουν σε μια Αυταπάτη καλά σχεδιασμένη για να καταχωνιάζονται Μέσα της.

Ότι τους Κατατρώει ανάγκη το Κάνουνε.




Έτσι βρίσκουν βολική την Φυλακή τους... Και βλέπουν Οικείο το Κελί τους...

Τόσο πολύ που τα "Έχουν Καλά με τον Εαυτό τους" και το βροντοφωνάζουνε.

Δεν χρειάζεται να δείξεις ότι πήρες το Χάπι σου... αρκεί να το ξέρεις εσύ.

Εσένα πρέπει να πείσεις... αφού από Εσένα πρώτα Κρύβεσαι. Δεν τολμάς να ψυθυρίσεις το μυστικό σου ούτε στο ίδιο σου το Αυτί... Και Σιωπάς... Κρύβεσαι.. όλο και πιο Βαθιά.


Πριν από μία δυο μέρες είχα γράψει σε ένα post με αντίστοιχο θέμα κάποιους στίχους που είχα γράψει πριν από χρόνια...

" Τυραννικό μονοπάτι η μοναδική επιλογή της σιωπής

Φαρμακερό βέλος στις χορδές η έλλειψη φωνής

Αβυσσαλέο το μαρτύριο προσμονής ανταπόκρισης

Από εθελότυφλα μάτια και βαρήκοα ότα. "


Ευτυχώς που τα γράφω πλέον... και υπάρχουν να με επιβεβαιώνουν.

Το γράψιμο με Ανακουφίζει... με Επισφραγίζει... με βγάζει όλο και πιο έξω από το Κελί μου... από την Δική μου Φυλακή !!!






Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
Άλλες ερμηνείες: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ξυπνάς και του καθρέφτη τη λίμνη αναταράζεις
ζαρκάδια ξαφνιασμένα θα πεταχτούν
θα φύγουν για τα δάση κι από το είδωλό σου
θα λείπουνε τα μάτια και η φωτιά

Θα ψάξεις τους δικούς σου τυφλός και τρομαγμένος
Ήρθε ο καιρός να μάθεις ποιοι σ' αγαπούν
μα η πόλη είν' άδεια κι ο μάντης Τειρεσίας
θ' αφήσει τον χρησμό του στην ξένη γη, σε ξένη γη

Τυφλός είναι κι εκείνος που κάνει ότι δεν ξέρει
πως πίνει απ' το πηγάδι το σκοτεινό
που ότι τον κατατρώει ανάγκη το 'χει κάνει
ή στην αυλή το κρύβει να ξεχαστεί

Την ώρα αυτή στον κάμπο, ομίχλη κατεβαίνει
τα σκιάχτρα, τα κουρέλια θα φοβηθεί
τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ μου
το μπράτσο της απλώνει να κρατηθείς, να κρατηθείς

Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Όνειρα, με μάτια κόκκινα, που κλεισαν βαριά, βλέπω τον κόσμο μια φωτιά ...

Αφιερωμένο ...
Όνειρα, φτερά μου χάρτινα
πάρτε με απαλά
ως τ' ουρανού την αγκαλιά
Να 'φευγα, και τι δε θα 'δινα
να μπαινα κρυφά
στου φεγγαριού κάποια γωνιά

Όνειρα, με μάτια κόκκινα
που κλεισαν βαριά
βλέπω τον κόσμο μια φωτιά
να φευγα, πέρα απ'τ'ανθρώπινα
μέσα μου η καρδιά
άστρο σβηστό στο πουθενά






Όνειρα μου χτεσινά
πόσα βράδια μου ορφανά
έκλαψα για την αγάπη
στ'ουρανού την αγκαλιά

Όνειρά μου αποψινά
μια και το φερε η καρδιά
κι έφυγε άλλη μια αγάπη
καλώς ήρθατε ξανά

Όνειρα, σε κόσμο ψεύτικο
πάμε να χαθώ
μέχρι ν' αδειάσει το μυαλό
να'φευγα, σε ύπνο ατέλειωτο
κι όταν σηκωθώ
να 'χω ξεχάσει ν' αγαπώ

Όνειρα μου χτεσινά
πόσα βράδια μου ορφανά
έκλαψα για την αγάπη
στ'ουρανού την αγκαλιά

Όνειρά μου αποψινά
μια και το φερε η καρδιά
κι έφυγε άλλη μια αγάπη
καλώς ήρθατε ξανά




Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας

Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".

Όταν το Σώμα μάχεται με τις Λέξεις...

Πόσο δυνατά ηχούν οι λέξεις ?

Πόσο νόημα έχουν σκέτες... ξερές... χωρίς χρώμα και ύφος ?

Πόσο πιστευτές γίνονται όταν η Γλώσσα του Σώματος λέει εντελώς άλλα ???

Ποιο τελικά είναι το Αληθινό Πρόσωπο... και ποιο το Προσωπείο ???



Προσωπικά έχω πάψει να πιστεύω τις λέξεις... Και για να είμαι σωστός, έχω πάψει να πιτεύω ΜΟΝΟ τις λέξεις...


Τις πιστεύω Λίγο... Ίσα ίσα για να γεμίζουν τα κενά από το τρέμουλο των χεριών... τον ήχο από το κόμπιασμα της Φωνής... και τη θέρμη από την φλόγα των Ματιών...


Και από όλες τις λέξεις... νόημα έχουν αυτές που ξεφεύγουν... αυτές που φωλιάζουν ανάμεσα από αυτές που λέγονται...


Όσο όμως και να τις έχει σχεδιάσει κάποιος... ξεφεύγει η Αλήθεια... Δεν κρύβεται.

Υπάρχουν λέξεις κλειδιά... που φανερώνουν τι έρχεται... τι υπάρχει μέσα και δεν μεταφράζεται σε λόγια.

Στην Αρχή του τραγουδιού ρωτάνε μία γυναίκα αν γνώρισε ποτέ τον Φόβο... και αυτή απαντά "Όχι δεν τον Γνώρισα"....

Το Διαβάσατε ??? Ακούστε το ... και θα με καταλάβετε...




Πεχλιβάνης

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν
αέρας Πεχλιβάνης
να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμάν αμάν
μόλις τον ανασάνεις
θα 'χει θυμάρι στα μαλλιά, βρε αμάν αμάν
κράνα για σκουλαρίκια
και μες στο στόμα θα γυρνά, βρε αμάν αμάν
ρητορικά χαλίκια

Θα κατεβεί σαν άρχοντας, βρε αμάν αμάν
θα κατεβεί σαν λύκος
να πάρει χρώμα και ζωή, βρε αμάν αμάν
της μοναξιάς ο κήπος
τα μελισσάκια θα γυρνούν, βρε αμάν αμάν
γύρω απ' τις πολυθρόνες
και το νερό το κρύσταλλο, βρε αμάν αμάν
θα ρέει απ' τις οθόνες

Αέρα να 'σαι τιμωρός, βρε αμάν αμάν
να 'σαι και παιχνιδιάρης
κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, βρε αμάν αμάν
να 'ρθεις να μου την πάρεις
για να κοιτάει από ψηλά, βρε αμάν αμάν
του κόσμου τη ραστώνη
να ξεχαστεί σαν των βουνών, βρε αμάν αμάν
το περσινό το χιόνι

Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".