Μήπως ... όχι μόνο μαζί τα φάγαμε ... αλλά συνεχίζουμε ΜΑΖΙ να τα τρώμε ???

Σήμερα εκμεταλλευόμενος τις ευεργετικά πλεονεκτήματα του ανέργου έπινα καφέ στην ηλιόλουστη παραλία ενώ διάβαζα ένα περιοδικό για υπολογιστές ... 

Το κάνω συχνά αυτό ... Δεν μπορώ να διαβάζω μέσα στο σπίτι ... Νομίζω ότι είμαι πάλι στο σχολείο ... 

Εκεί λοιπόν που έριχνα και μια ματιά στον πολύ κόσμο που υπήρχε ... είδα και έναν φίλο μου ... 

Τον φωνάζω και έρχεται χαμογελαστός στο τραπέζι μου ... 

Που είσαι τον ρωτάω ... Αν ήξερα ότι δεν έχεις σεμινάρια θα σε έπαιρνα τηλέφωνο για να πιούμε μαζί καφέ ... Έχουμε χαθεί ... 

Ε... στο σεμινάριο, μου λέει, είμαι και τώρα ... 

Αααα πάλι τα ίδια, του λέω με το κεφάλι κουνάμενο ... Πάλι τα ίδια ???

Τι να κάνω μου λέει ... Να παίζω Αγωνία ??? ( Παιχνίδι με Τράπουλα ) ... Από το να παίζω Αγωνία ... καλύτερα να πιω έναν καφέ ... Αφού δεν έχουμε ακόμα ούτε Εισηγητή ... και τα σεμινάρια τελειώνουν τον Απρίλιο ... Και πραγματικά ... είναι από τους πιο τίμιους και σωστούς Έλληνες Πολίτες που γνωρίζω. 

Δλδ ... 5 € την ώρα επί 8 ώρες ... επί 20 άτομα που έχει το σεμινάριο ... επί πόσα σεμινάρια στον ΟΑΕΔ του Βόλου ... επί πόσες Πόλεις στην Ελλάδα ... πόσα εκατομμύρια μόνο από τα σεμινάρια ... Και μην μου πείτε ότι σας λέω κάτι άγνωστο ... Χρόνια τα ξέρουμε αυτά ότι γίνονται έτσι ... 

Προσωπικά έχω να ανανεώσω την κάρτα Ανεργίας μου ... πάνω από ένα χρόνο ... γιατί ένιωθα συμμέτοχος σε αυτή την κοροϊδία ... 

Είμαι όμως όπως και πάρα πολλοί άλλοι εξαντλημένος οικονομικά ... και σκεφτόμουνα καιρό τώρα να ανανεώσω την κάρτα μου για να κάνω κανένα σεμινάριο ... ή μήπως βρω κατά τύχη δουλειά ... Δεν ήξερα όμως ότι συνεχίζεται αυτό το πανηγύρι ... Νόμιζα ότι τώρα στον πάτο που είμαστε, τα πράγματα θα είχαν αλλάξει ... Και αν όχι στην Νοοτροπία, που αυτή έχει εμποτιστεί με την Λαμογιά και την Εξυπνάδα του Έλληνα ..., τουλάχιστον θα υπήρχαν καλύτερες δικλίδες ασφαλείας με ελέγχους και έρευνες ... για να μην πηγαίνουν τα λεφτά στον βρόντο ... 

Εγώ τι να κάνω τώρα ??? Να προσπαθήσω να μπω ( με βύσμα εννοείται ... αλλιώς πρέπει να κερδίσεις το Λόττο ) σε κάποιο Σεμινάριο για να πάρω κάποια ευρώ και να επιμορφωθώ ... ή θα είμαι και εγώ ένας από αυτούς που "μαζί τα τρώνε" ??? 

Με αναγκάζουν να παρανομήσω και να γίνω ... μέρος του συστήματος ???

Μήπως ... όχι μόνο μαζί τα φάγαμε ... αλλά συνεχίζουμε ΜΑΖΙ να τα τρώμε ??? 

Και τι πρέπει να κάνω ... για να συνεχίσω να βαδίζω στην Ελευθερία μου ??? 

Τι ??? 

Η μεγαλοσύνη της φτώχειας ...

Η μεγαλοσύνη της φτώχειας

Ν. Λυγερός

 Jean Valjean: Γιατί κλαις;

Cosette: Επειδή είμαστε φτωχοί.

Jean Valjean: Και γιατί σε πειράζει;

Cosette: Γιατί τα όνειρα είναι ακριβά…

Jean Valjean: Δεν έχεις ανάγκη από όνειρα.

Cosette: Γιατί; Οι άλλοι δεν έχουν;

Jean Valjean: Όσοι έχουν μείνει με αυτά. Τα όνειρα τα έφτιαξε η κοινωνία και τα δίνει για να μη ζητάμε τίποτα.

Cosette: Μα δεν ζητώ τίποτα!

Jean Valjean: Αυτό είναι το πρόβλημα.

Cosette: Η ελεημοσύνη;

Jean Valjean: Όχι, πρέπει να διεκδικείς!

Cosette: Τι πράγμα;

Jean Valjean: Τα δικαιώματά σου.

Cosette: Μα δεν είχα ποτέ…

Jean Valjean: Τώρα είμαι εδώ.

Cosette: Θα μου δώσεις δικαιώματα;

Jean Valjean: Όχι.

Cosette: Ε, τότε;

Jean Valjean: Θα σε βοηθήσω για να τα πάρεις.

Cosette: Και ποιο πρέπει να πάρω;

Jean Valjean: Το δικαίωμα της ζωής.

Cosette: Μα το έχω αυτό.

Jean Valjean: Όχι ακόμα.

Cosette: Γιατί;

Jean Valjean: Δεν μπορούν να σου επιβάλλουν μια άθλια ζωή!

Cosette: Κι όμως δεν έχω άλλη.

Jean Valjean: Τώρα μαζί μου θα έχεις άλλη.

Cosette: Είσαι πλούσιος;

Jean Valjean: Όχι.

Cosette: Και τότε πώς θα με βοηθήσεις;

Jean Valjean: Και οι Άθλιοι βοηθούν.

Cosette: Πώς είναι δυνατόν;

Jean Valjean: Λόγω της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Cosette: Αφού δεν έχουν τίποτα.

Jean Valjean: Δεν έχουν τίποτα από αυτά που αγοράζονται. Έχουν όμως τα άλλα.

Cosette: Και θα μου τα πουλήσουν;

Jean Valjean: Όχι θα τα μοιραστούν μαζί σου.

Cosette: Έτσι θα κάνεις κι εσύ;

Jean Valjean: Ναι.

Cosette: Θα μου δώσεις από το ψωμί σου; Θα το μοιραστούμε;

Jean Valjean: Όχι. Αυτό είναι όλο για σένα.

Cosette: Κι εσύ;

Jean Valjean: Εγώ;

Cosette: Ναι εσύ!

Jean Valjean: Εγώ έχω εσένα.

Cosette: Πώς μ’ έχεις;

Jean Valjean: Είμαι υπεύθυνος για σένα.

Cosette: Κι εγώ;

Jean Valjean: Είσαι ελεύθερη.

Cosette: Είμαι ελεύθερη μόνο μαζί σου.

Jean Valjean: Τότε θα είμαι πάντα κοντά σου.

Cosette: Αλλά θέλω να τρως κι εσύ μαζί μου!