********* ********************** DSV Blog

Σάββατο, Δεκεμβρίου 29, 2012

Χριστούγεννα, Χριστούγεννα,Δυ-στυ-χι-σμέ-να!





Με αυτή την Ανάρτηση γνώρισα τον Κορτώ ... Σε ένα Μπλοκ (πολύ καλό ) που τυχαία έκανα μετά fb-friend τον δημιουργό του ( Σπύρος Δερβενιώτης )  ... και συνεχίζω και το διαβάζω ...

Συγκυριακά σήμερα από ένα Στάτους του Αύγουστου ... το θυμήθηκα ... το έψαξα ( ομολογουμένως έφαγα πολύ ώρα ... αλλά αν βάλω κάτι στο κεφάλι μου ) ... το βρήκα και το βάζω και στο δικό μου Μπλοκ ... για πολλούς και διάφορους λόγους ...

Ιδίως το κλείσιμο αυτού του υπέροχου κειμένου ... είναι Καταπληκτικό .. Όπως μόνο ο Κορτώ ξέρει να αποδίδει.


----------------------------------------------------------------------------------------------------


Το υπέροχο (και χαρούμενο) αυτό κείμενο του Αυγούστου Κορτώ δημοσιεύθηκε στην “Blow” αυτής της εβδομάδας.Το αναδημοσιεύω γιατί ξέρω απο προσωπική πείρα (αν και από δεύτερο χέρι) πόσο πιό κοντά μας απ’ όσο θα θέλαμε “βράζει” το θέμα που πραγματεύεται.Here it is:


“Θα μπορούσα, ενόψει εορταστικού κιτσαριού, να σας αφηγηθώ μιαν απ’ τις πολλές εύθυμες χριστουγεννιάτικες ιστορίες που φυλάω στο σουρτάρι του μυαλού μου. Να σας πω, λόγου χάρη, για κανά all-time classic σκηνικό με Κραουνάκη (πού ’χει και τη γιορτή του, το μανάρι μου, ανήμερα, μαζί με τον Τζίζους – χρόνια πολλά γιαβρούμ!), ή για κείνη τη φορά που αποφάσισα να φκιάσω δικά μου μελομακάρονα, και μιαν αντίχριστη σαλμονέλα μου την είχε στημένη και πάθαμε διάρροια οικογενειακώς και χέζαμε κι απ’ τ’ αυτιά.

Αλλά είμαι ανάποδος άνθρωπος, και εκ θεμελίων άθεος, κι όλο αυτό το σύστριγγλο περί «χρονιάρες μέρες» μου φαίνεται αρχίδια-μύδια. Οπότε αντί για χαρούμενα κλισέ, θα σας μαυρίσω την ψυχή μ’ ένα άλλο χριστουγεννιάτικο κλισέ, που λέγεται κατάθλιψη, και λέγεται επίσης και κατάθλιψη των γιορτών, και Christmas-related suicides.

Διότι, ναι, δυστυχώς, πολλοί δυστυχισμένοι και άσωτοι αποφασίζουν να φουντάρουν τη στιγμή που γεννιέται ο Σωτήρας μας – προφανώς, όπως κι εγώ, δεν πιστεύουν στη σωτηρία της ψυχής, ή απλώς έχουν κουραστεί να την αναζητούν. Και, ακόμα πιο δυστυχώς, ομιλώ εκ πικράς ιδιωτικής πείρας: αφενός τυγχάνω ο ίδιος καταθλιπτικός, μονοπολική και χρόνια και με χάπια (αλλά δε γαμείς, αυτά έχει η ζωή), κι επίσης, μες στις γιορτές του 2002, ανάμεσα 27 Δεκέμβρη βράδυ και 28 πρωί, συχωρέθηκε ιδιοχείρως κι η μανούλα μου, πού’ τανε πιο βαριά, διπολική, και με πιο πολλά χάπια, και μοναξιά, και ντροπή.

Θέλω, λοιπόν, να σας μιλήσω για ντροπή, και για ένα δώρο που κανείς δε σκέφτεται να κάνει, και που δεν το πουλάνε μήτε τα μαγαζιά μηδέ η Εκκλησία (που έτσι κι αλλιώς μόνο για την πάρτη της κόπτεται, και τους αυτόχειρες τους αναθεματίζει κιόλας, τρομάρα της). Για ένα δώρο που μπορείτε, που πρέπει να κάνετε, αν γνωρίζετε ή ακόμα-ακόμα υποψιάζεστε ότι κάποιος γνωστός ή φίλος ή δικός ή κι άγνωστος πάσχει από κατάθλιψη.

Και τώρα δεν αστειευόμαστε. Δε μιλάμε για το περιθώριο, μιλάμε για επιδημία παγκόσμια, που θες η ηθική χρεωκοπία της ανθρωπότητας κι η μοναξιά κι η ακρίβεια κι η αποξένωση και το ίντερνετ κι εγώ δεν ξέρω ποιος διάολος, βαράει καθημερινά όλο και πιο πολλές πόρτες.

Κι επίσης, στην πολλαπλώς καθυστερημένη πατρίδα μας, πολύ συχνά η όποια ψυχική ασθένεια αντιμετωπίζεται με ρατσισμό, με καχυποψία, με άρνηση. Θεωρείται κατάσταση επινοημένη, που πρέπει να αποσιωπάται, αρρώστια πολυτελείας, που δεν είναι και του θανατά, βρε αδερφέ, έτσι δεν είναι; (Αμ δε! Η κατάθλιψη, μωρά μου, σκοτώνει και δεν πληρώνει). Το «πρέπει να σε δει ψυχίατρος» στην Ελλάδα εξακολουθεί να ακούγεται σαν προσβολή. Αλήθεια, όμως, αν ένας φίλος σας είχε σκωληκοειδίτιδα, θα ήταν προσβολή να του πείτε: «πρέπει να σε δει χειρουργός;».

Γιατί, και το τονίζω και το λυσσάω και το λέω παντού, η κατάθλιψη είναι αρρώστια, βαριά, πολλές φορές ανίατη, και ενίοτε και θανατηφόρα. Ο καταθλιπτικός αξίζει τον ίδιο σεβασμό κι ευαισθησία με τον καρκινοπαθή – είναι τέτοιο το μαρτύριό του, που, πιστέψτε με, ποτέ δε θα διάλεγε να το υφίσταται.

Επιπλέον δε, αυτή η κωλοαρρώστια έχει κι άλλο ένα βάσανο: το βάσανο της ντροπής. Ο καταθλιπτικός ντρέπεται για την αρρώστια του, φοβάται να την ομολογήσει, η ίδια η φύση της διαταραχής τον κάνει να νιώθει φριχτές ενοχές απέναντι στους πάντες και τα πάντα, να αισθάνεται (παράλογα και, ωστόσο, επίμονα τυραννικά) πως είναι συχνά υπαίτιος όλων των δεινών επί γης, απ’ τους πολέμους στο Ιράκ μέχρι την πείνα στον Τρίτο Κόσμο. Κι υπό αυτή την ενοχή και η αυθόρμητη τάση του να κρύβει την αρρώστια του από ντροπή και πανικό, καμιά φορά –ιδίως με φόντο μιαν ανθρωπότητα ευτυχή, που γιορτάζει, αγαπιέται, απολαμβάνει τη ζωή (με λίγα λόγια κάνει ό,τι ο ίδιος νιώθει πως δεν θα μπορέσει να κάνει ποτέ)– αποφασίζει να αφαιρέσει το ρυπαρό και βδελυρό σαρκίο του, να πάψει μια για πάντα να είναι το «άχθος αρούρης», το βάρος στους ώμους των άλλων.

Οπότε, αν θέλετε και στο πνεύμα των γιορτών να μείνετε, κι ένα δώρο της προκοπής να κάνετε, μιλήστε, ανοιχτά. Σηκώστε την ντροπή απ’ τους ώμους των ανθρώπων που υποφέρουν, βοηθήστε τους να σας μιλήσουν, να αποζητήσουν θεραπεία (που πολλές φορές, πεισματικά, την αρνούνται). Αν πάσχετε οι ίδιοι από κατάθλιψη, μην το κρύβετε πια.


(Και θέλετε και μπόνους κίνητρο; Ο Χριστούλης μας, αφ’ ης στιγμής ήτο Θεός κι άρα ήξερε τα πάντα, ήξερε και ότι θα τον σταυρώνανε – άρα τι υπήρξε όλη του η ζωή αν όχι μια επιμελώς σχεδιασμένη, νομοτελειακή [με κίνητρα άγνωστα] αυτοχειρία;)”


Πηγή :  http://derveniotis.wordpress.com/2007/12/17/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1-%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CE%94%CF%85-%CF%83%CF%84%CF%85-%CF%87%CE%B9-%CF%83/

Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2012

You came like a wind I couldn't defend ...


Day after day 
Nothing's changed you're far away
But I need you to know that I can't sleep anymore 
By the nights
Night after night 
The stars are shining so bright
Though our pain is larger than the universe tonight

I want you to know I can't sleep anymore
By the nights 
By the nights
Day after day I want you to say 
That you're mine 
You are mine

Year after year 
Tear after tear 
I feel like my heart will break in two 
You came like a wind I couldn't defend 
You cut my heart so deeply 
The scars won't mend

I'll never believe in love anymore 
After this 
After this 
Can never change or rearrange 
What we lost 
What we lost


[Gildenlow]

Time after time 
I am wasting my time 
Living in a past where I was strong 
But now I am gone 
I leave no shadow when I'm alone
I'll stay forever in my dreams where you are near

Want you to know I can't sleep anymore 
By the nights 
By the nights 
Day after day I want you to say 
That you're mine
You are mine