Φωνές ... Ακούω Φωνές ...

Χθες κάπου διάβαζα, ότι κάποιος ακόμα και σε γραπτό μήνυμα άκουγε φωνές ... Από ένα βουβό γραπτό μήνυμα άκουγε φωνές και του δημιουργούσε Άγχος ... 

Αυτή είναι η πρώτη μου ανάρτηση που θα κάνω ( θα κάνω αρκετές ) για την Φοβία... Όχι για τον Φόβο ... Έχουν μεγάλη διαφορά ... 

Ο Φόβος είναι Υγεία ... Η Φοβία Αρρώστια ... Ο Φόβος είναι θετικό συναίσθημα και σε ωθεί σε προφύλαξη ... και όχι σε άφοβη έκθεση στον Κίνδυνο ... 

Η Φοβία είναι Κάκιστο συναίσθημα ... Σε ωθεί σε παραπλάνηση ... σε ανύπαρκτα γεγονότα ... και σε Άγχος χωρίς Αιτία ... Και αυτό σε καταστρέφει ... 

Μπορεί ο Άλλος να απλώνει το χέρι του για βοήθεια και για Αγκαλιά ... και εσύ να βλέπεις ότι πάει να σε κατασπαράξει ... 

Εισπράττεις θετικότατα συναισθήματα ... και σκέφτεσαι δόλο και υστεροβουλία ... 

Αυτό δεν παλεύεται ... Αν κάποιος δεν το καταλάβει και δεν το λύσει με βοήθεια ... είτε ακόμα και μόνος του ... θα τον βαραίνει μια ζωή ... 

Αλλά το πιο δύσκολο είναι να το Δει ... για να αρχίσει να το λύνει ... Το 90% δεν το βλέπει ... και δεν θέλει να το δει ... αλλά ευτυχώς όσο περνάνε τα χρόνια η πληροφόρηση και το στίγμα του ψυχολόγου υποχωρούν ... και έτσι όλο και περισσότεροι θα προχωράνε στην Λύση ... 

Στο Παρακάτω βίντεο δείχνει πόσο η Φοβία μας καταστρέφει ... Πως ένα μικρό και ακίνδυνο κουταβάκι ... μπορεί να το βλέπουμε ως ένα επικίνδυνο και άγριο Λιοντάρι ... που είναι απειλητικό και έρχεται να μας ξεσκίσει ...

Δεν είναι έτσι ... Δεν είναι πάντα σωστά αυτό που "βλέπουμε" ... αλλά αυτό που πραγματικά υπάρχει ...

Η Φοβία μας κάνει να βλέπουμε Φαντάσματα ... και να μας Καταδιώκουν πολλοί. Άσχετα αν έχουν τις καλύτερες των προθέσεων.

Σε γενικές γραμμές ο φόβος είναι το συναίσθημα που πηγάζει από την προσδοκία του κινδύνου. Είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα που μας βοηθάει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Φοβία αντίθετα είναι το συναίσθημα του φόβου μπροστά σε κάτι που δεν είναι πραγματικά επικίνδυνο, αλλά που εμείς αυθαίρετα εκλαμβάνουμε ως επικίνδυνο.

Οι φοβίες αναφέρονται στην ύπαρξη φόβου που δεν έχει ρεαλιστική βάση. Ουσιαστικά δηλαδή η διάκριση βρίσκεται στο πόσο κατάλληλη και συμβατή με την αντικειμενική πραγματικότητα είναι η συναισθηματική μας αντίδραση. Στο πλαίσιο αυτό όλη η γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων είναι χρήσιμη και φυσιολογική όταν ανταποκρίνεται σε ικανοποιητικό βαθμό στην αντικειμενική πραγματικότητα.

Πηγή : http://mpes.uoa.gr/



Άρα ... αν κάποιος ακούει Φωνές ... δεν σημαίνει ότι κάποιος φωνάζει ... Μπορεί να έχει τραύματα από φωνές των Γονιών του σε τσακωμούς ... ή πολλά άλλα τραύματα που ΠΟΤΕ ... δεν φρόντισε ... να επουλώσει !!!

Άγχος, αβεβαιότητα, αμφιθυμία την οποία απευθύνουν στον ευκολότερο «στόχο» τους: τον Αδερφό ...

Οι σχέσεις ανάμεσα στα αδέρφια χαρακτηρίζονται τις περισσότερες φορές από έντονα και αντικρουόμενα συναισθήματα: αγάπης και μίσους, αφοσίωσης και αντιζηλίας. Οι καβγάδες και οι διαφωνίες παρατηρούνται συχνά, η επιθετικότητα και η ανταγωνιστικότητα εκδηλώνονται σε πολλές δραστηριότητές τους.

Η έκφραση των δύσκολων αυτών συναισθηματικών καταστάσεων αποτελεί όμως και έναν σημαντικό τρόπο αλληλεπίδρασης μεταξύ τους. Μέσα από τους τσακωμούς, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, τα αδέρφια επικοινωνούν συναισθηματικά αλλά και σωματικά. 

Παράλληλα, μαθαίνουν να διαχειρίζονται την ψυχική τους ένταση, να διαπραγματεύονται τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις τους, να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, να συνυπάρχουν με τους άλλους με όλες τις πιθανές ματαιώσεις που επακολουθούν.

Οι τσακωμοί με τα αδέρφια αποτελούν πράγματι ένα πολύτιμο «σχολείο», ένα πεδίο κοινωνικής μάθησης και τριβής δεξιοτήτων που θα αποβούν απαραίτητες σε όλα τα μετέπειτα στάδια της ζωής τους.

Τα δεδομένα όμως αλλάζουν όταν οι διαρκείς αντιπαραθέσεις και αψιμαχίες μεταξύ των αδερφών υποδεικνύουν βαθύτερα δυσλειτουργικά μοντέλα συμπεριφοράς μέσα στην οικογένεια.

Αποφυγή συγκρούσεων

Οι γονείς μπορεί συχνά να «αποφεύγουν» και να μην επιτρέπουν με κανένα τρόπο την εκδήλωση εντάσεων και συγκρούσεων μεταξύ των παιδιών τους και έτσι ουσιαστικά να «συμβάλλουν» στη μεγιστοποίησή τους. Στις περιπτώσεις αυτές διακατέχονται οι ίδιοι από απωθημένα συναισθήματα θυμού και επιθετικότητας και επιδεικνύουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία στην εκδήλωση οποιασδήποτε μορφής επιθετικότητας μέσα στο σπίτι.

 Οι καβγάδες των παιδιών τούς υπενθυμίζουν εντάσεις που είχαν βιώσει οι ίδιοι στην πατρική τους οικογένεια, τσακωμούς μεταξύ γονέων ή αδερφών που τους είχαν πληγώσει και τραυματίσει ιδιαίτερα καθώς μεγάλωναν. 

Έτσι δεν «αντέχουν» την αναβίωση τέτοιων εντάσεων μέσα στο σπίτι, αλλά και την επαφή με το δικό τους εκνευρισμό και έντονο θυμό όταν διαδραματίζονται παρόμοιες σκηνές.

«Δεν βλέπουν»

Στις περιπτώσεις αυτές τα παιδιά μπορεί να αρχίσουν να εκδηλώνουν κρυφά την επιθετικότητά τους, είτε όταν οι γονείς δεν είναι παρόντες, είτε με έμμεσους τρόπους. Οι γονείς όμως «δεν βλέπουν» τα πειράγματα των παιδιών που έχουν ξεπεράσει πια τα όρια, τα χτυπήματα που καταλήγουν σε επικίνδυνες βολές, τις προσβολές που ντροπιάζουν ανεπιστρεπτί την αυτοεκτίμησή τους και στις οποίες απαιτείται να παρέμβουν δυναμικά προς οριοθέτηση της κατάστασης. 

Τα θεωρούν όλα «απλά» παιδιάστικα πειράγματα που θα «περάσουν», αθώες χειρονομίες, τίποτα «κακό» ή «ανησυχητικό» που θα καταλαγιάσει όταν με τον καιρό τα παιδιά ωριμάσουν… Ο χειρισμός αυτός βέβαια εντείνει περισσότερο τα πράγματα και καταλήγει σε εσωστρεφή στάση των παιδιών έναντι των αρνητικών τους συναισθημάτων αλλά και ενοχοποίηση. 

Παράλληλα, οδηγεί και σε «μυστικούς» και «απαγορευτικούς» τρόπους έκφρασης της επιθετικότητας εκ μέρους των παιδιών, απουσία πάντα των γονέων, συνθήκη που κατά κανόνα παραβιάζει σημαντικούς κανόνες ασφάλειας κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών τους.

Διακρίσεις

Η διάκριση ή η εύνοια που υποδεικνύει ο γονιός ασυνείδητα σε ένα παιδί αποτελεί έναν άλλο σημαντικό παράγοντα διακίνησης έντασης ανάμεσα στα αδέρφια. Τα παιδιά αγωνίζονται πάντα «δια ροπάλου» για κάτι εξαιρετικά πολύτιμο για τα ίδια: την αγάπη και την αφοσίωση των γονιών τους. 

Κάθε αφορμή που αμφισβητεί αυτή την πεποίθηση διακινεί έντονο άγχος, αβεβαιότητα, αμφιθυμία την οποία απευθύνουν στον ευκολότερο «στόχο» τους: τον αδερφό ή την αδερφή. Σε οικογένειες που λειτουργούν εξισορροπιστικά, κάθε παιδί ευνοείται και επιβραβεύεται για διαφορετικά στοιχεία της προσωπικότητάς του, σε διαφορετικές στιγμές της ζωής του και για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, έτσι ώστε συνολικά κανένα παιδί να μην επισκιάζεται!

Οι γονείς συχνά συνειδητοποιούν τη διατάραξη των ισορροπιών αυτών και προσπαθούν να δράσουν αντισταθμιστικά. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, δυσλειτουργικοί ρόλοι αρχίζουν να διαμορφώνονται και το παιδί «παγιδεύεται» σε στερεότυπους και άκαμπτους ρόλους συμπεριφοράς τους οποίους νιώθει και ότι δεν μπορεί να αλλάξει: του «καλού» ή του «κακού», του «αγαπητού» ή «μη αγαπητού», του «εκνευριστικού» ή του «συμπαθή» κοκ. 

Η δυναμική αυτή διακινεί βέβαια περαιτέρω ένταση ανάμεσα στα αδέρφια και οι συγκρούσεις μεγεθύνονται.


DSV : Ναι ... συμβαίνει αρκετά συχνά ... Αλλά στα παιδιά ... Πολλοί είναι που το κουβαλάνε μια ζωή ... αλλά στην ουσία Ποτέ δεν Ωρίμασαν ... Αν έχουν φτάσει 40 χρόνων ... και ακόμα βλέπουν φαντάσματα και αδικίες ... και Ανταγωνίζονται συνεχώς ... τότε τα πράγματα ξεπερνούν το Παιδί ... και πάνε στον Ενήλικα ...

Και αν αυτός ο Ενήλικας γίνει Γονιός ... τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα ...

Αλλά ποιος στην ουσία το ψάχνει ... και προχωρεί στην Αυτογνωσία ... ???

Στο 99% των περιπτώσεων ... είναι σωστοί ... ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ !!! 

Συγκρούσεις γονεϊκού ζευγαριού

Τέλος, οι τσακωμοί μεταξύ αδερφών αντανακλούν συχνά τα αισθήματα επιθετικότητας αλλά και τα προβλήματα που επικρατούν στο γονεϊκό ζευγάρι. Τα παιδιά παρατηρούν τη ζωή των γονιών τους και αντιγράφουν, αναπαριστούν και πολλές φορές εκφράζουν τα προβλήματα ή τα συναισθήματα που επικρατούν μεταξύ τους. Πολλές φορές στρέφονται στα αδέρφια για καταφύγιο, συντροφιά και συναισθηματική κάλυψη σε περίπτωση τέτοιων προβλημάτων. Όμως, μια μακρόχρονη σχέση αντιπαράθεσης και αμφιθυμίας μεταξύ των γονιών μπορεί εύκολα να καταλήξει σε μια εξίσου βαθιά ριζωμένη σύγκρουση μεταξύ των αδερφών. Συχνά επίσης ένας γονιός στρέφεται προς υποστήριξη σε ένα από τα παιδιά, διχάζοντας περαιτέρω τη σχέση με τα αδέρφια του.

Μια πολύτιμη σχέση

Η σχέση ανάμεσα στα αδέρφια είναι πολύτιμη και τα συνοδεύει μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Οι κοινές εμπειρίες και οι αναμνήσεις, ο κοινός κώδικας επικοινωνίας αποτελούν ένα σημαντικό στήριγμα στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Τα αδέρφια, εκτός από ένα σημαντικό πεδίο εκδραμάτισης ή και εκτόνωσης ενδοψυχικών ή άλλων συγκρούσεων αποτελούν και ένα καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές της ζωής.

Όλοι οι άνθρωποι, ιδιαίτερα σε μεγαλύτερες ηλικίες, αναζητούν ένα τέτοιο καταφύγιο, μια σχέση για την οποία δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν ιδιαίτερα για να την διατηρήσουν ή για να επικοινωνήσουν ουσιαστικά.

Οι γονείς πρέπει να αφήνουν χώρο στα παιδιά, έξω από οικογενειακές ή προσωπικές τους συγκρούσεις, να συνεχίζουν το δικό τους δρόμο και τη δική τους εξέλιξη με τα αδέρφια τους, έναν δρόμο σημαντικό για τα ίδια καθ΄ όλη την μετέπειτα πορεία της ζωής τους!
 

 www.ygeiaonline.gr

Ειρήνη Τζελέπη

Συμβουλευτική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια Pg.Dipl., MSc.

tzelepi@psychologynet.grtzelepi@psychologynet.grwww.psychologynet.gr

Πολλά Αδέρφια δεν τα βρίσκουν ποτέ ... Είναι όμως πολύ πιο καλά ... να χωρίζουν οι δρόμοι τους ... από το να σφάζονται και να κάνουν ο ένας στον άλλον ... την ζωή πιο δύσκολη ... έως και Αβάσταχτη ...

Γι' αυτό ... ΜΑΚΡΙΑ !!!!!!!!!!!!! ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ  ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΙ ...

Ποτέ δε γειτονέψαμε, χώρια παλέψαμε ...

D S V

Όχι άλλο... Δεν είμαι Μάντης βέβαια ... και πάντα Καλόβολος ...

Και η Σαχνισμένη Μυρωδιά της Αραχνιαμένης Μούχλας δίνει το πρώτο Νόημα από την Αρχή...

Αλλά πάντα προχωράω... μήπως και έχει Μείνει από Μέρες Πλημμύρας...

Και αν κάνω Λάθος .... τα Ξιπασμένα Ξεπεσμένα... δεν Αργούν να βγουν από την Τρύπα του Υπονόμου τους !!!

Και Ανασαίνω ΞΑΝΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ξ Ε Π Ε Σ Μ Ο Σ ... ! ! ! ! !

Ποτέ δε γειτονέψαμε, χώρια παλέψαμε.

Τα ίδια δε γυρέψαμε, λίγοι αντέξαμε.

Δεν έπαψα να καίγομαι - πόσο το χαίρομαι.

Είμαι low bap και φαίνομαι, δεν υποφέρομαι.

Δρόμε μου αμίλητε, τοπίο μου αγέραστο,

όνειρο απείραχτο, πιοτό μου ακέραστο,

αταίριαστό εγώ μου, μεγάλε ανήφορε,

λεπίδα στομωμένη, τσαμπουκά μου ασύμφορε

σταμάτα το πέταγμα, δεν είσαι γεράκι.

Γύρισε μέσα μου εσύ, δεν κρατάς από τζάκι.

Ξέρεις τον τρόπο, ξέρεις, κι εσύ μοναξιά μου

στεγνώνεις πάνω μου μοναδική αλλαξιά μου,

ταμπουρωμένη στου ήλιου τα ξεχύματα,

μετράς τις μέρες αργά, μετράς τα βήματα.

Στ' ονειροδιάβα μου φυλάς τα νότα και το νου μου

και το ψέμα του εχθρού μου κάνεις θήκη του σπαθιού μου.

Κι όσοι ψυχομαχούν, δε βρίσκουν να διαλέγουν

κι όσοι έφτασαν παινεύοντας, κατηγορώντας φεύγουν

σα γυμνοσάλιαγκες στη λάσπη κι εγώ χαίρομαι,

δεν υποφέρομαι - είμαι low bap και φαίνομαι.

Ποτέ δε γειτονέψαμε, χώρια παλέψαμε – από τους χορτασμένους.

Τα ίδια δε γυρέψαμε, λίγοι αντέξαμε – καημό στους πικραμένους.

Δεν έπαψα να καίγομαι, πόσο το χαίρομαι – μακριά απ' τους ξεπεσμένους.

Είμαι low bap και φαίνομαι, δεν υποφέρομαι.

Καλομελέτα, καίγεται, βαράει η ντροπή κανόνι,

ντυμένη στα βελούδα της και μ' ύφος που θαμπώνει.

Αμαχητί παρέδωσε όλα τα φισεκλίκια

κι απ' τον εξώστη κλαψουρίζουνε φτυσμένα πιτσιρίκια.

Πιο κάτω οι μωρόπιστοι τρέμουν μπουζουριασμένοι.

Ψάχνουν τα λόγια οι αρχηγοί με τη βλακεία ζωσμένοι.

Μα το δέντρο ό,τι κι αν γίνει στη ρίζα του υπακούει

και 'γω που πάντα είμαι εδώ - τι άσχημο χούι!

Για την αφόρητη σιωπή ξέρεις τι φταίει,

Ρε, συ ούτε ένα αρσενικό - χιλιάδες νοματαίοι.

Ρε όλοι φιμωμένοι, δεμένοι και σκισμένοι

και ξεσπούν απάνω τους οι πολυκαιρισμένοι.

Μη σκιάζεσαι, ποτέ δε γειτονέψαμε,

μη ντρέπεσαι ποτέ, τα ίδια δε γυρέψαμε.

Πέρασες ξυστά κι απ' την αλήθεια κι απ' το ψέμα

κι απ' την αρχή καμάρωνες προτού να δεις το τέρμα.

Ξεφούρνιζες βλαστήμιες σε κλεμμένα ταψιά

και πάντα έτρωγες κρυφά απ' αλλουνού τη χαψιά.

Πέντε λεπτά ανάταση, βουή και λίγος σάλος.

Ο μέρμηγκας στην τρύπα του είναι άρχοντας μεγάλος.

Ρε, πόσο σε ζηλεύουνε όλοι οι ξεπαστρεμένοι.

Μπαίνουν στεγνοί στα πράγματα και βγαίνουν μουσκεμένοι.

Ψελλίζουν και τρεκλίζουνε για τη ζωή τη σκρόφα

που νοιάζεται για κείνους που είναι από άλλη στόφα.

Και που 'σαι, αυτό το λυσσασμένο στόμα

όσα έλεγε για σένα εχθές, θα λέει για χρόνια ακόμα,

περαμιώτικα, έτσι, χωρίς ίχνος σεβασμού

για όσους χαρίστηκαν του ξεπεσμού.

Καλοδέχεται η ζωή τους χορτασμένους

που ροκανίζουν ένα σάπιο διαβολόξυλο

κι η μουγκαμάρα τραβάει τους ξεπεσμένους

στο λάκκο της, γιατί αγριεύουν το παλιόσκυλο

που φυλάει το τεφτέρι με τα αχάλαστα

και ετοιμάζει την κοσμογυρισιά τους,

μα θα γυρίσει για τα ψευτοαδάμαστα –

δεν αντέχει την ατιμωρησιά τους.

Im the trouble starter, fuckin instigator ...

Αυτό το τραγούδι, όπως και το προηγούμενο της ανάρτησης δεν το βάζω τυχαία. Το έχω ξανααναρτήσει στο Blog μου.

Μάλλον σηματοδοτεί κάτι για μένα.... αλλά δεν θα ήθελα να κάνω περαιτέρω σχόλια.....

I 'm a .......

( Με μία διαφορά... Παλιά το έβαζα πριν ξεκινήσω ... και τώρα το έβαλα αφού τελείωσα την Πυρκαγιά ... Ελπίζω να μην χρειαστεί να καούν και τα χλωρά μαζί )






F i r e s t a r t e r

Im the trouble starter, fuckin instigator.
Im the fear addicted, danger illustrated.

Im a firestarter, twisted firestarter.
Youre the firestarter, twisted firestarter.
Im a firestarter, twisted firestarter.

Im the bitch you hated, filth infatuated.
Yeah. Im the pain you tasted, fell intoxicated.

Im a firestarter, twisted firestarter.
Youre the firestarter, twisted firestarter.

Im the self inflicted, mind detonator.
Yeah. Im the one infected, twisted animator.

Im a firestarter, twisted firestarter.
Youre the firestarter, twisted firestarter.
Im a firestarter, twisted firestarter... starter... starter...
Starter...

Wanted dead or alive ...