Αν είχαμε Κυβέρνηση Μνημονιακής πλειοψηφίας. Γυρίζω το ρολόι του χρόνου 7 μέρες πίσω ...

Σημείο εκκίνησης η 25η Ιανουαρίου ενεστώτος έτους

Επίσημα αποτελέσματα: Ν.Δ. 36,3%, έδρες 149 – ΠΑΣΟΚ 4,7%, έδρες 13 – Ποτάμι 6%, έδρες 17.

Κυβέρνηση Μνημονιακής πλειοψηφίας με 179 έδρες.

Αποβιβάζεται στο αεροδρόμιο η αρμάδα του Τόμσεν. Ο Κυριάκος στρώνει το κόκκινο χαλί και ο Άδωνις παιανίζει συγκινημένος το «Έχω μια αδελφή».

Η τρόικα πιάνει αμέσως δουλειά. Εμφανίζεται με μια νέα παράλογη απαίτηση: Να μπει ο χαμηλός ΦΠΑ στο τζατζίκι και ο υψηλός στην πίτα. Στον γύρο θα μπει ο ενδιάμεσος ΦΠΑ.

Αλλόφρον το ελληνικό πολιτικό σύστημα τρέχει πίσω από τους υπαλληλίσκους της Τρόικας να καταλάβει...
τι ακριβώς ζητούν. Πηχυαίοι τίτλοι στις εναπομείνασες εφημερίδες και έκτακτα δελτία πανικού στα κανάλια του μνημονιακού καθεστώτος.

Αποσβολωμένοι οι Έλληνες παρακολουθούν ποιος μισθός θα κοπεί περισσότερο και ποιος λιγότερο. Ποια σύνταξη θα εξατμιστεί πρώτη. Η κύρια ή η επικουρική; Πού θα χαθούν περισσότερες θέσεις εργασίας. Στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα; Οι άνθρωποι κοιτάζονται με αμοιβαία καχυποψία.

Η αγορά έχει παγώσει. Οι Έλληνες σφίγγουν τα τελευταία τους ευρώ. Ουδείς αγοράζει και ουδείς επενδύει. Ο Βρούτσης ψάχνει την «Εργάνη» αλλά το ισοζύγιο προσλήψεων – απολύσεων είναι καταστροφικό. Αντιθέτως η Βούλτεψη, διαπιστώνει ανακουφισμένη πως υπάρχει επαρκές χαρτί τουαλέτας στα σουπερ μάρκετ.

Δίνουμε τη ΔΕΗ και ό,τι άλλο προβλέπει το «μέιλ Χαρδούβελη». Παίρνουμε τη «δόση μας». Δεχτήκαμε να γίνουμε «Ινδιάνοι στη χώρα μας». Αβορίγινες στο κέντρο της Ευρώπης, αλλά – εν πάση περιπτώσει – δεν χρεοκοπήσαμε. Τουλάχιστον αυτοί «που τα είχαν».

Τι θα γινόταν αν …έχανε η Ν.Δ.

Ένας ευφάνταστος φίλος, μού αναπτύσσει ένα εναλλακτικό σενάριο: Πες πως γινόταν μια κυβέρνηση του αντιμνημονιακού μπλοκ. Τη Δευτέρα δεν θα ερχόταν η Τρόικα! Ίσως να ερχόταν στην Αθήνα ακόμη και ο Μάρτιν Σουλτς με διερευνητικές προθέσεις.

Δεν αποκλείεται να ερχόταν και ο Ντάισελμπλουμ. Και να άκουγε τον υπουργό Οικονομικών (τον Βαρουφάκη, λένε πως θα έβαζαν) να λέει στον Ολλανδό πως «η Τρόικα τελείωσε – Θα μιλήσουμε εφεξής με πολιτική διαπραγμάτευση». Και ξέρεις, ίσως, και ο Μοσχοβισί θα δεχόταν αποπομπή της Τρόικας. Οι απολυμένοι θα γύριζαν στις δουλειές τους. Θα καταργείτο η «Τράπεζα Θεμάτων» και η επιστράτευση των απεργών.

Α, και το πιο σημαντικό: Θα υπήρχε όσο χαρτί υγείας θα χρειαζόταν η Βούλτεψη.



ΑΡΤΕΜΗΣ ΨΑΡΟΜΗΛΙΓΚΟΣ

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ του Χρ. Κάσδαγλη ...

Μας λένε μερικοί ότι τα δάνεια τα πήραμε με τη θέλησή μας, ότι προέρχονται από τους λαούς της Ευρώπης και πρέπει επομένως να τα ξεπληρώσουμε. 

Τα δάνεια τα πήραν οι ελληνικές κυβερνήσεις, κυρίως από ξένες μεγάλες τράπεζες, για να καλύψουν ελλείμματα και να συντηρήσουν τη διαπλοκή και το στρεβλό πελατειακό μοντέλο (μη) ανάπτυξης, σε εποχή μεγάλης ρευστότητας στο παγκόσμιο σύστημα, όταν οι τράπεζες έψαχναν πελάτες. Προφανώς υπάρχουν ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά υπάρχουν και οι αντίστοιχες ευθύνες των τραπεζών – λέγεται και ρίσκο. Υπάρχει επίσης σε όλη αυτή τη διαδικασία και μία διάσταση τοκογλυφίας.

Πώς βρέθηκαν τα δάνεια αυτά στα χέρια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων; Βρέθηκαν μέσω των δύο προγραμμάτων «διάσωσης» της Ελλάδας. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έδωσαν δύο υπέρογκα δάνεια στην Ελλάδα, που πήγαν κυρίως στην αποπληρωμή των τραπεζικών δανείων της. Με αυτόν τον τρόπο, ο ιδιωτικός δανεισμός της χώρας μετατράπηκε σε κρατικό. Ήταν αυτή επιλογή των ευρωπαϊκών λαών; Όχι, ήταν επιλογή των κυβερνήσεών τους. 

Το κρίσιμο σημείο είναι ότι τα δύο αυτά προγράμματα ξέρουμε πλέον (αν και τότε αρκετοί από μας δεν το ήξεραν, μας το απέκρυπταν πίσω από προπέτασμα καπνού) ότι δεν αποφασίστηκαν με σκοπό τη διάσωση της Ελλάδας, αποφασίστηκαν με αποκλειστικό σκοπό τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών που για λόγους κερδοφορίας (πιθανόν και για να διευκολύνουν τις εξαγωγές ευρωπαϊκών βιομηχανιών στην Ελλάδα – δηλαδή και πάλι για λόγους κερδοσκοπικούς) είχαν μεγάλο βαθμό έκθεσης στο ελληνικό χρέος. 

Οι ευρωπαϊκές τράπεζες, λοιπόν, διασώθηκαν και όλο το κόστος αυτής της διάσωσης επιρρίφθηκε στην ελληνική οικονομία και στον ελληνικό λαό. Παράλληλα, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι τα δάνεια που δόθηκαν στην Ελλάδα είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, πολύ περισσότερο αφού το πρόγραμμα οδήγησε νομοτελειακά σε συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ. 

Τα λέω όλ’ αυτά επειδή πολλοί αδυνατούν να κατανοήσουν πώς και γιατί οι εταίροι μας κατέληξε να γίνουν δανειστές μας, και αποδίδουν το αίτημα για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους σε εθνικιστικά και αντιευρωπαϊκά κίνητρα.

Δημοσίευση by Κάσδαγλης Χριστόφορος.