Φωτογράφος (Δεξιάς Φωτό) : Τσολάκης Κωσταντίνος (Πριν τον καφέ στο Κολωνάκι). Πατησίων και Γαλατσίου 1ος Όροφος.
Χθες τους Θυμήθηκα πάνω από 10 φορές, Σήμερα το πρωϊ τους άκουσα ξανά στο Mega σε κάποιο τραγούδι, που δεν θυμάμαι ποιο ήταν.
Έτσι γράφω πάντα. Όχι επιτηδευμένα, όχι με πρόγραμμα αλλά με οδηγό την Καρδιά, το Συναίσθημα και πολλές φορές τις "Θύμισες" όπως λένε και οι Active Member.
Και επειδή εχθές έστειλα (εντελώς άσχετα με το θέμα) ένα mail σε μια Αγαπημένη μου, την Αθηνά, και της έλεγα, όπως συνήθως συμβουλές για να μπορέσει να ξεφύγει από αυτό το Υπόγειο που μας κλείνει όλους μέσα του. Εμείς (όσοι το βλέπουμε) πρέπει να βρούμε τρόπους να βγούμε στον Ήλιο. Εγώ ίσως ήμουν τυχερός που τους άκουσα το 85, και το 89 - 93 που τους έβλεπα περίπου 5 με 6 φορές το χρόνο σε όλες τις συναυλίες στην Αθήνα, στο Δημοτικό Θέατρο στο Βόλο και έκλεινα με τον Φανταστικό Λυκαβητό, που θυμάμαι ακόμα το κρύο αεράκι να χαϊδεύει τα τότε μακριά μαλλιά μου (Φωτό) και να ανατριχιάζει το δέρμα μου!!!!
Το "Υπόγειο" και το "Μη Γυρίσεις" είναι τα 2 τραγούδια που με στιγμάτισαν. Τα 2 πρώτα μου "Ποιήματα", τα έγραψα "πατώντας" πάνω στον ρυθμό τους. Ήταν ήδη μέσα στις φλέβες μου. Δεν βγαίναν με τίποτα. Γι αυτό τώρα που γράφω και συνάμα το ακούω για να εμπνέομαι, εκείνο το αεράκι του Λυκαβητού με παγώνει και Ανατριχιάζω όπως τότε. Σχεδόν Δακρύζω, Σχεδόν ακόμα προγραμματίζω για την Σχολή τώρα στο πληκτρολόγιο..., Σχεδόν είμαι .... όχι σχεδόν ΕΙΜΑΙ 20!!! Μέχρι τουλάχιστον να τελειώσω το Άρθρο.
Αφιερωμένο σε Ηλικίες Τρυφερές, Άγουρες, Αθώες και Άβγαλτες ακόμα. Ιδίως για Θηλυκές Μικρές Ψυχές... κάτω των 27. Από εκεί και πάνω είναι λίγο δύσκολο αλλά πάντα μπορούμε αν θέλουμε να βγούμε από το Υπόγειο μας. Αρκεί να το θέλουμε. Μπορούμε ΠΑΝΤΑ να βγούμε!!!!!
Το βρήκα στο YOUTUBE και σας το αφιερώνω... το 1ο το αυθεντικό σε μια εκπομπή στην ΕΤ1 αν θυμάμαι καλά (LIVE) και το 2ο πάλι LIVE με τον Νταλάρα στον Λυκαβητό, που μπορεί όχι σε αυτή (δεν θυμάμαι) αλλά σε μια τέτοια συναυλία ήμουνα όρθιος με τον Αναπτήρα στο Χέρι και Τραγουδούσα!!!
Υπόγειο
Στίχοι: Ρίτα Παππά
Μουσική: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Τους ήλιους δεν εμέτρησες
που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
πού 'σαι γυναίκα
με τα γαλάζια τσίνορα
Σ' έκρυψε στο φουστάνι της
η μαραμένη κοπέλα
πέντε χειμώνες σ' έθαψαν
σε χιόνι λασπερό
Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται
απ' τη νιότη σου
γι' αυτό νωρίς βραδιάζει
πριν χορτάσεις
το μεσημέρι καίει
στα ψηλά τα δώματα
το κύμα του ξανθό
λούζει τους δρόμους
Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα
τα χέρια σου μυρίζουν
απ' τα μαλλιά τους
χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια
σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι
Σου 'φερε ο Μυλόζ
φέτος την άνοιξη
την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί
φουρτούνιασε τη γειτονιά
το φιλντισένιο αμάξι του
γίνου όμορφη, γίνου όμορφη,
στα περιβόλια θα σε δείξει
Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριαξαν να το φοράς
ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ' ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο
Υ.Γ. Αφιερωμένο με ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ αγάπη στην Αθηνούλα μου... που έγινε Αθηνά όσο εγώ έλειπα και το έχασα... και προσπαθώ τώρα να κερδίσω τον χαμένο χρόνο!!!
Αθηνά, Sorry αν βιάζομαι!!!
