Ήρθε και η στιγμή που ίσως το καλύτερο τραγούδι για μένα φιλοξενείται στο Blog μου. Όχι όμως από δική μου πρωτοβουλία. Η Ελένη μου το ζήτησε.... γι' αυτούς που φεύγουν και έρχονται στο ύπνο μας και μας ακουμπούν με τα "φτερά" τους για να μας τονίσουν την παρουσία τους. Γι' αυτούς που μας λείπουν πολύ και κάνουν το "δωμάτιο άδειο" και το ξημέρωμα αβάσταχτο.
Με ποτήρι γεμάτο από κρασί.... με ουίσκι λίγο μακρύτερα από μία φίλη, ίσως και κάποια δάκρυα νοσταλγίας που αραίωναν το ποτό, το Σάββατο που πέρασε, γύρω στις 11 με 12 το βράδυ, έγινε "Ιστορική βραδιά!!!" όπως είπε κάποια. "ΩΩΩΩΩΩΩΩ ΝΑΙ!!!!!!!" όπως συμφώνησε κάποια άλλη.... (Αυτό για όσους καταλάβουν).
Τέτοιες "βαριές" βραδιές, όταν συνοδεύονται από υπέροχα τραγούδια ψυχής, αποφορτίζουν το "μέσα μας" και λειτουργούν ως στιγμές εξάγνισης !
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Όνειρο ήτανε
Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι
Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι
Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό σου να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε
Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου
Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου
Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου...
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
