Ο Ροκάς και ο Φλώρος..... χα χα χα χα
Τελείωσα το Λύκειο το 1989.Γιος αστικής οικογένειας, μεγάλωσα στην Αθήνα και οτιδήποτε έξω από αυτήν ήταν για μένα απλά γραφικό. Έχοντας αποτύχει παταγωδώς στις πανελλήνιες εξετάσεις ζητάω από τους γονείς μου να σπουδάσω «Προγραμματιστής Η/Υ» . Για την εποχή, ήταν πολύ προχωρημένο. Επάγγελμα του μέλλοντος το έλεγαν τότε και εν μέρει είχαν δίκιο.
Έτσι ένα απόγευμα του Οκτωβρίου του 1990 πατάω για πρώτη φορά το πόδι μου στην σχολή, φορώντας Timberland και Ocean Pacific (τα trends της εποχής). Καθώς περιμένω να αρχίσει το μάθημα εισβάλουν στην αίθουσα 2 τύποι, μακρυμαληδες , με στενά τζιν και rock στυλάκι. Way too much για την αισθητική μου. «Βλάχοι» … σκέφτηκα και με περισσή απέχθεια τους απέρριψα μονομιάς από τις πιθανές μου συναναστροφές στην σχολή.
Ο Κλέανθος και το Κουτσούνι ..... χα χα χα χα ή αλλιώς
Ο Αλέξης (που έγινε Αλέξανδρος) και ο Ντίνος
Δεν ήξερα όμως τότε το ρητό «Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει» … Έτσι οι δυο αυτοί μακρυμάληδες, έμελλαν να γίνουν το Ορόσημο των φοιτητικών μου χρόνων. Οι αδελφοί Βαλατσοί από τον Βόλο, ξεπερνώντας τις στιλιστικές μας διαφορές μου άνοιξαν διάπλατα την πόρτα του σπιτιού και της καρδιάς τους και μου απέδειξαν ότι σημασία δεν έχει το πόσο διαφορετικός είσαι αλλά πόσο έχεις το μυαλό και την θέληση να δεις πίσω από την εμφάνιση ενός ανθρώπου. Να ακούσεις την φωνή της ψυχής του κι εκείνος της δικής του. Να βάλεις στην άκρη αυτά που σας χωρίζουν και να βρεις αυτά που σας ενώνουν.
Έτσι φτιάχτηκε ένα παρεάκι, προστέθηκε η Βιβή, η Μίνα, ο Θανάσης, ο Πέτρος, ο Πάνος, άνθρωποι από διαφορετικές περιοχές, με διαφορετικά στυλ, διαφορετικές ηλικίες, που όμως μπορέσαμε να συνυπάρξουμε και να περάσουμε ίσως τα ωραιότερα χρόνια μας.
Τώρα, σχεδόν 20 χρόνια μετά, το διαδύκτιο ξαναέφερε κοντά μερικούς από εμάς. Τα βαλατσόπαιδα, την «αδερφούλα» μου την Βιβή τους ξαναβρήκα κι ένιωσα την νοσταλγία που νιώθεις όταν βρίσκεις ένα ξεχασμένο παιδικό παιχνίδι. Κι όπως θα έκανα με το παιχνίδι αυτό έτσι και με τα φιλαράκια μου, τα έχω βάλει ψηλά, να τα καμαρώνω και να μην κινδυνέψω να τα χάσω και πάλι. Μπορεί να είμαστε μακριά, να μην ζούμε στην ίδια πόλη, κάποιο να έφτιαξαν δικές τους οικογένειες αλλά επικοινωνούμε κι αυτό είναι σημαντικό. Και είμαι σίγουρος ότι σιγά σιγά θα μαζέψουμε και τους υπόλοιπους. Χρόνος χρειάζεται και καλή θέληση. Και ύστερα ένα καλό τσιμπούσι … όπως παλιά.
Γιατί όταν αγαπάς, δεν ξεχνάς …
Ντίνος
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
