Ελπίδα...Μια λέξη που τόσο πολύ αναζητείται στις μέρες μας. Ελπίδα για το αύριο. Ελπίδα για καλύτερες μέρες.... Ελπίδα για ζωή.
Πως γεννιέται η ελπίδα ; Πως γίνεται αντιληπτή η αίσθησή της ;
Τις περισσότερες (αν όχι όλες) τις φορές η Ελπίδα γεννιέται από την Ανάγκη να πιστέψουμε. Από την Ανάγκη να νιώσουμε. Από την Ανάγκη να υπάρξουμε.
Η Ανάγκη για Ελευθερία του φυλακισμένου ανθρώπου (όχι μόνο αυτού που βρίσκεται μέσα στο κελί της φυλακής) τον κάνει να ελπίζει ότι μία μέρα θα σπάσει τις αλυσίδες του και θα απελευθερωθεί, θα πετάξει.
"Την πιο γλυκιά σου απουσία, έχω ανάγκη ν' αγαπάω" λέει το τραγούδι. Αφού δεν μπορώ να σε έχω.... ας αγαπάω την απουσία σου. Αρκεί να αγαπάω κάτι... Γι' αυτό στον στρατό οι περισσότεροι φαντάροι αναπολούν την τελευταία τους αγάπη. Έχουν ανάγκη κάτι να τους συνδέει με τον έξω κόσμο... Με την Ελευθερία.
Όσο μεγαλύτερη είναι η Ανάγκη κάποιου για κάτι... τόσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος όταν δεν το αποκτά... Και όσο μεγαλύτερος είναι ο κόπος που καταβάλει τόσο πιο είναι δυσβάσταχτος είναι. Γιατί μετά από τόσο χρόνο, μετά από τόσο κόπο, είναι καταδικασμένος να συνεχίσει να είναι έρμαιο των αναγκών του.
Και αυτό που κάνει τον πόνο ανυπόφορο είναι ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι να το αποφύγει. Η Ανάγκη δεν αποφεύγεται. Είναι μέσα στις φλέβες μας... στον Εγκέφαλό μας... στο Είναι μας. Δεν μιλάμε για φιλοδοξία.... είναι άλλο πράγμα. Άλλο το "θέλω να...." και άλλο το "Δεν μπορώ χωρίς να..."
Είναι επίπονη η ανάγκη και μόνο με βάλσαμο την Ελπίδα.... αντέχεται !!!
Έχω ανάγκη
Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Μουσική: Χριστόφορος Κροκίδης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Έχω ανάγκη μια σου λέξη
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες
έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα
απ' την αλήθεια να τρομάξω
και να φουντάρω σ' ένα ψέμα
Έχω ανάγκη να σου δείξω
πως είμαι πλέον οπαδός σου
με την παλάμη μου ν' αγγίξω
τον πυρετό στο μέτωπό σου
έχω ανάγκη να σε νιώσω
σαν μια προσωπική μου νίκη
με πόσα βράδια να πληρώσω
τη μοναξιά που μου ανήκει
Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
ένα σακατεμένο βράδυ
μόνο τα μάτια σου θυμάμαι
δυο φλόγες μέσα στο σκοτάδι
μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
που όσο θυμάμαι με πονάει
έχουν περάσει τόσα χρόνια
μ' αυτή η αγάπη δεν περνάει
Απόψε δε θα βγω στους δρόμους
στα όνειρα μου θα σε ψάξω
ότι δεν έφυγες ποτέ σου
έχω ανάγκη να φωνάξω
σ' όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι
εγώ μαζί σου θα ξυπνάω
την πιο γλυκιά σου απουσία
έχω ανάγκη ν' αγαπάω
Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου
σαν νά' σουν όρκος θα σε πάρω
που δε θα πάταγα ποτέ μου
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου