Πιστέψτε με. Θέλω πολύ να διαβάσω αυτά που θα γράψω. Μου λείπουν πάρα πολύ. Πολύ περισσότερο από εσάς.
Τι "Εσάς" δηλαδή.... Μετά από τόσο καιρό αμφιβάλω αν έμεινε και κανένας που να μπαίνει στο αραχνιαζμένο Blog.... που κάποτε έσφυζε από ζωή.
Τώρα θα έλεγα πολλά και θα εξηγούσα πως έφτασε εκεί. Είναι πολύπλοκο όμως και για πολλούς και διάφορους λόγους δεν μπορώ να το κάνω.
Πάντα η Φαντασία για μένα έπαιζε βασικό ρόλο έμπνευσης και δημιουργίας. Σχεδόν πάντα έβρισκε ανταπόκριση.
Αυτό τον καιρό δεν έχει φωνή. Η Αλήθεια είναι ότι κάτω από άλλες συνθήκες, αν έγραφα ελεύθερα, θα έγραφα πάρα πολλά. Τώρα όμως δεν με αφήνει. Με Δεσμεύει. Με Εγκλοβίζει... Και είναι το χειρότερο. Γιατί δεν νιώθω ελεύθερος.
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι σε στιγμές "αφωνίας" η Φαντασία δεν παύει να υπάρχει. Δεν σταματάει. Δεν χάνεται. Απλώς αλλάζει κατεύθυνση και στρέφεται προς τα μέσα.
Πρέπει να βγει... Πρέπει να απεγκλωβιστεί... Πρέπει να μοιραστεί...
Γνώριμος ο τρόπος. Πως όμως αφού ........... ???
I linger in the doorway
Of alarm clock screaming
Monsters calling my name
Let me stay
Where the wind will whisper to me
Where the raindrops
As they’re falling tell a story
In my field of paper flowers
And candy clouds of lullaby
I lie inside myself for hours
And watch my purple sky fly over me
Don’t say I’m out of touch
With this rampant chaos- your reality
I know well what lies beyond my sleeping refuge
The nightmare I built my own world to escape
In my field of paper flowers
And candy clouds of lullaby
I lie inside myself for hours
And watch my purple sky fly over me
Swallowed up in the sound of my screaming
Cannot cease for the fear of silent nights
Oh how I long for the deep sleep dreaming
The goddess of imaginary light
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου