Η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι η πιο αγαπημένη μου τραγουδίστρια. Την έχω δει πολλές φορές Live σε συναυλίες, ίσως τις πιο πολλές μαζί με τους Κατσιμιχαίους, τους Πυξ Λαξ, και τον Αλκίνοο.Πολλοί βέβαια λένε πως ακούν κάποιο καλλιτέχνη, αλλά ο τρόπος ζωής είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν που βγαίνει μέσα από τα τραγούδια που ερμηνεύει. Μερικές φορές (ευτυχώς σπάνιες) και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες κάνουν πράγματα που δεν συνάδουν με ότι πρεσβεύουν στα τραγούδια τους.
Τι είναι η Μουσική και το Τραγούδι ; Ένας κώδικας επικοινωνίας για Κοινά θέλω, Κοινά πιστεύω... και Κοινό τρόπο Ζωής. Αλλιώς... απλά το τραγούδι παίζει ατελέσφορα.
Χάρηκα λοιπόν σήμερα που διάβασα μία δήλωση της Ελευθερίας για την κρίση, που έχει πολλά κοινά σημεία με μία προηγούμενη ανάρτηση που έγραψα για την κρίση αλλά και με πολλά γραφόμενά μου στο παρελθόν. Ένιωσα ότι όλα τα ακούσματα πιάσαν τόπο. Η Επικοινωνία τόσων χρόνων ήταν ουσιαστική και το χειροκρότημα δεν ήταν απλά μία επικρότηση αλλά ένα μεγάλο "Συμφωνώ" στους Κοινούς μας κώδικες !!!
Δήλωση της Ελευθερίας...
"Είναι μία περίοδος πάρα πολύ δύσκολη, αλλά νομίζω ότι εμείς την οδηγήσαμε μία χαρά εκεί. Η φιλοδοξία της πισίνας δεν είναι στόχος ούτε μέτρο ζωής. Μέτρο είναι να κοιτάξεις τον διπλανό σου. Να είσαι ρεαλιστής, να μην καταντάς σκλάβος για το χρήμα που δεν μπορείς να έχεις. Δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτή την κρίση, αλλά τώρα είναι μία καλή αφορμή να λύσουμε προβλήματα με τα οποία όλοι μας αγανακτούμε: από το ‘αδιάφθορο’ κράτος και τις υπηρεσίες του μέχρι το να ξανασυζητήσουμε την καθημερινότητά μας. Θεωρώ πως απ’ αυτή τη βαθιά συντηρητική περίοδο θα βγει κάτι καλό."
Πηγή: Real
Πριν μερικές μέρες σε μία εκπομπή άκουσα ότι σε δύσκολες καιρούς και ιδίως στην Κατοχή άνθιζε η Τέχνη. Ας ελπίσουμε ότι στους δύσκολους αυτούς καιρούς, δεν θα αρκεστούμε στο άκουσμα ασμάτων που θα συνοδεύουν το τσούγκρισμα των ποτηριών και το πέταγμα των γαρύφαλλων, αλλά και στο ουσιαστικό άκουσμα των στίχων που συνοδεύουν την μελωδία.
Γιατί το τραγούδι είναι ένα Μοίρασμα του Καλλιτέχνη με αυτόν που το ακούει. Ένα Ουσιαστικό Μοίρασμα.
Αλλά στην εποχή μας ούτε το τραγούδι δεν Μοιραζόμαστε. Τίποτα δεν Μοιραζόμαστε. Όλα για την Πάρτη μας. Γι' αυτό υπάρχουν και τόσα Κλεμμένα. Γιατί όπως λέει και το τραγούδι του Σπανουδάκη Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ...
Ζωή Κλεμμένη
Στίχοι - Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης
Ίσως εκείνο που ζητάς
εγώ να μην το έχω
κι απ' ό,τι ονειρεύτηκες
εγώ πολύ ν' απέχω.
Ίσως να μη σου φτάνω εγώ
γιατί πολλά ζητούσες
μα θα 'ταν όλα αλλιώτικα
αν λίγο μ' αγαπούσες.
Μη μ' αποφεύγεις μάτια μου
μη με κοιτάς σαν ξένη
ζωή που δε μοιράζεται
είναι ζωή κλεμμένη.
Ίσως να σε κρατάει εδώ
μονάχα η συνήθεια
μα όσα κι αν μου 'πες ψέμματα
σ' αγάπησα στ' αλήθεια.
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου