Στην Εποχή του Φόβου ...
της Μοναξιάς ...
χωρίς Επικοινωνία ...
Στην Εποχή της Ανέπαφης γνωριμίας...
του Ανεγκέφαλου Sex...
του παγωμένου Πηδήματος ...
Στην Εποχή της Αποχής...
της Ανέραστης Επιβολής ....
Στην Εποχή του ...
Χωρίς εσένα
Όταν κάτι τελειώνει,
λιώνει ο πόνος το χιόνι,
γιατί είναι ζεστός,
σαν τον ήλιο ζεστός.
Και μετά ξημερώνει,
είμαι ακόμη πιο μόνη,
κι εσύ δυνατός, όλο πιο δυνατός.
Όμως ξέρω μια μέρα,
ίσως χρόνια μετά,
θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα,
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.
Τα φτερά μου θα απλώσω
και θα φτάσω ψηλά,
να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα,
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.
Όταν μένει σημάδι,
από ψεύτικο χάδι,
ξενυχτά μια πληγή,
πάλι ως την αυγή.
Μοναξιά το λιμάνι,
σ’ αγαπώ μα δε φτάνει,
ήλιος δε λέει να βγει
μες στη νύχτα μου αυτή.
Όμως ξέρω μια μέρα,
ίσως χρόνια μετά,
θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα,
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.
Τα φτερά μου θα απλώσω
και θα φτάσω ψηλά,
να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα. (x2)
Μοναξιά το λιμάνι,
σ’ αγαπώ μα δε φτάνει,
ήλιος δε λέει να βγει
μες στη νύχτα μου αυτή.
Ελευθερία Αρβανιτάκη & Σταύρος Σιόλας
Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου