ΠΙΠΑ (ς) με τα όλα της ...

Ήθελα πολύ καιρό τώρα να γράψω μία ανάρτηση για το Φατσοβιβλίο. Αλλά όλο και το απέφευγα, γιατί ήξερα ότι θα γράψω πάλι Σκληρά... και θα έχουμε θύματα, όπως είχε γίνει και στο Παρελθόν. Τον τελευταίο καιρό ... ήρθαν όμως 2 - 3 πράγματα τυχαία, που με βοήθησαν να το κάνω πιο έμμεσα και ήπια. Το πρώτο είναι ένα σχόλιο που είδα σε ένα Post. Σχολίαζε κάποιος μία ανάρτηση από κάποιο Blog και έγραψε " Πολύ Ωραία ... και στο λέω Πραγματικά και όχι Facebookικά !!! ". Τι να εννοούσε άραγε ? Γιατί ένιωσε την ανάγκη να κάνει αυτή την επισήμανση ? Τι εννοούσε Facebookικά ??? Τα παραπάνω ερωτήματα είναι Σαφώς Ρητορικά ( Τουλάχιστον για μένα ). Αλλά και με όσους το έχω συζητήσει όλοι πιστεύουν ότι υπάρχει και Facebookικός τρόπος έκφρασης. Και έβαλα το "και" γιατί υπάρχουν και μερικοί ( λίγοι ) που εκφράζονται Πραγματικά. Ιδίως από τότε που έχει βγει το like του σχολίου ... έχει γίνει χαμός. Βήχει ο άλλος και του βάζουν like. Σχόλια υπερβολικά και ψεύτικα, χαριστικές κοινοποιήσεις, σχόλια τεράστια που δηλώνουν " Εγώ Ξέρω !!! " ... και Σεξοχαζά υπονοούμενα για να δείξουν " Εγώ είμαι Χάι Γκόμενα(ος) ". Ιδίως στις γιορτές έπαθα Overdose Facebookίλας. Ήταν η 1η χρονιά που δεν έφυγα από το σπίτι ούτε μια μέρα και ήμουνα καθημερινά στο Fb. Παναγία μου... Τι Καλοσύνη... Τι Χαρά ... Τι Αληθινές Ευχές ... Είχαν πάθει τα νεύρα μου. Και καλά, εγώ μπορεί να είμαι Μίζερος και Κακός άνθρωπος... αλλά δεν αισθάνθηκε κανένας άλλος έτσι ??? Και αν μπορεί να είμαι Μίζερος και Κακός άνθρωπος... Σίγουρα είμαι κάτι άλλο. Δύσκολος άνθρωπος !!! Ναι είμαι Δύσκολος ( και δεν το λέω ως Θετικό, αλλά έτσι είμαι ). Θέλω να βάζω like μόνο εκεί που πρέπει να βάλω. Θέλω να απαντήσω μόνο εκεί που θέλω και όχι για να μην παρεξηγηθεί ο άλλος ( με έχουν κάνει Delete γι' αυτό το λόγο ). Θέλω να κάνω κοινοποίηση όχι μία ανάρτηση από το Blog που απλά μου αρέσει... αλλά εκείνη που για κάποιο λόγο ξεχώρισε σε μένα και θέλω να την μοιράσω και σε άλλους. Αλλιώς χάνει το νόημα και το like και η κοινοποίηση και τα σχόλια ( κατά την γνώμη μου ). Το δεύτερο που μου ήρθε στο μυαλό μου είναι μία Ανάρτηση που δείχνει σε τι εγώ θα σκεφτόμουνα και θα έλεγα " Να, αυτή την Ανάρτηση Επιβάλλεται να της βάλω like ή να την κοινοποιήσω ". Όσοι δεν έχετε Blog να ξέρετε ότι η χαρά του Blogger είναι να έχει όσα περισσότερα like γίνεται και όσες περισσότερες κοινοποιήσεις ( και εγώ τρελαίνομαι ). Αλλά αν μου βάζουν χαριστικά like και μου κάνουν χαριστικές κοινοποιήσεις τι να το κάνω ? Πως θα καταλάβω ποια ανάρτηση άξιζε πραγματικά και ποια όχι. Και όταν μου λένε όλο "Φανταστικό, Τέλειο, Εξαίσιο, Εξαιρετικό" είναι δυνατόν να λένε Πάντα αλήθεια ? Πως θα καταλάβω έτσι ποια ανάρτηση άρεσε και ποια όχι... και να βγάλω συμπεράσματα ? Πέρασα και από αυτό το σημείο που μερικοί με κολάκευαν διαρκώς και μου κάναν συνέχεια like και με κοινοποιούσαν... αλλά Γαύγισα και το σταματήσαν. Γνώριζα ότι με το γαύγισμα θα έχω τα αντίθετα αποτελέσματα και δεν θα έχω μερικές φορές ούτε τα πραγματκά like. Το προτιμώ όμως από την "Υποκριτική" Ευγένεια !!! Η ανάρτηση λοιπόν είναι από ένα άτομο που όταν του ζήτησα την άδεια μου είπε ακριβώς αυτό ... " Δεν έχω πρόβλημα. Άμα δεις δεν έχω copyrights. Τουναντίον είμαι κατά. Ό,τι ανεβάζω στο διαδίκτυο -κείμενα, ζωγραφιές κ.λ.π.- τα έχω πάντα ως public domain. Μπορεί να τα πάρει ο καθένας χωρίς την άδεια του (παμμέγιστου) συγγραφέα. Οπότε... Παίρνε ελεύθερα ό,τι θες· απο τα blogs, το FB Κλπ. " Ακριβώς αυτό πιστεύω και θα έλεγα και εγώ. Και γιατί ? Γιατί είμαστε και οι δύο Πληροφορικάριοι και ξέρουμε καλά από Internet. Ότι δημοσιεύεται είναι μετά για τους ΠΑΝΤΕΣ. Αρκεί να μην υπάρξει αλλοίωση. Πως τσαντίζομαι όταν μερικοί λένε " Το κλέβω" ... Ποιο να κλέψεις ρε ???... αυτό που έβαλε για να το δουν οι πάντες ??? Ακόμα και αν είναι φωτό και την πάρεις ... ας φρόντιζε ο άλλος να βάλει το όνομά του από κάτω και να δείχνει ποιου είναι. Εκτός βέβαια πάλι αν σβήσεις το όνομά του με Photoshop ή και για το κείμενο δεν γράψεις την πηγή και πεις πως είναι δικό σου ( Την έχω πατήσει και έτσι ). Λοιπόν ενημερώνω ότι αυτή η ανάρτηση είναι ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ . Άλλα θίγει ένα μείζον θέμα και με τόσο ωραίο τρόπο και τόσο φοβερό κείμενο... που σε αυτή θα έβαζα και σχόλιο " ΕΙΣΑΙ ΜΕΓΙΣΤΟΣ " Έτσι θέλω να είναι οι Αναρτήσεις για να αξίζει μία κοινοποίηση 100% !!! Γιατί είναι ξεχωριστή ... είναι Μοναδική !!! ----------------------------------------------------- «Gay ή Πούστης;» Το ταξίδι προς την αυτογνωσία, ποτέ δε σταματά Εισαγωγή Όταν ήμουν μικρός, γύρω στα επτά μου χρόνια (δεν παίρνω κι όρκο), ρώτησα τον πατέρα μου τι σημαίνει η λέξη «πούστης»· μια λέξη που την χρησιμοποιούσαν τα μεγαλύτερα αγόρια όταν βριζόντουσαν αναμεταξύ τους. Με ενημέρωσε, με αφοπλιστική απλότητα, ότι «πούστης», είναι ο άνδρας που αντί να κάνει σεξ με γυναίκα, το κάνει με άνδρα (μην τρομάζετε, είχε προηγηθεί από πολύ νωρίς μια ενδελεχής σεξουαλική εκπαίδευση από τους γονείς μου κι έτσι δεν τραυματίσθηκε η εύθραυστη παιδική ψυχούλα μου). «Και είναι κακό αυτό;» ρώτησα το δύσμοιρο αγοράκι. «Και βέβαια είναί», απάντησε κεραυνοβόλα ο καλός πατέρας, «είναι ανωμαλία· δεν είναι φυσικό πράγμα αυτό. Ο άνδρας πρέπει να πηγαίνει με γυναίκες». Σ’ αυτή την ηλικία, ό,τι πει ο πατέρας, είναι νόμος, είναι σωστό, είναι δίκαιο –τελεία και παύλα! * * * Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, γιατί εγώ δεν είχα κάνει έρωτα ακόμη με άνδρες· εγώ έκανα απλώς «παιχνίδια» με έναν παιδικό μου φίλο. Ξέρετε: τρίψιμο πάνω απ’ το σλιπάκι· κάτω απ’ το σλιπάκι, χαμουρεματάκια και τα λοιπά, κοινώς, την καταβρίσκαμε! Σαν όλα τα παιδάκια που ρουφάνε την γνώση σαν σφουγγάρι, άρχισα να χρησιμοποιώ την λέξη με περισσή ευκολία, όταν ήθελα να προσβάλω, να βρίσω κάποιο άλλο αγόρι –έτσι, για να μάθει η παλιοπουστάρα να τα βάζει μαζί μου! Μεγαλώνοντας έρχεται η συνειδητοποίηση. Για άλλους έρχεται πολύ αργά, για άλλους, σαν εμένα καλή ώρα, πολύ νωρίς. Δεν θα εντρυφήσω πολύ στα προσωπικά μου ερωτικά βιώματα, απλώς θα αναφέρω ότι είχα κάνει ολοκληρωμένο ερωτά με αγόρια πριν πάρω το απολυτήριο του δημοτικού σχολείου (πιστέψετε, δεν το πιστέψετε –χέστηκα!) Είχα πλέον συνειδητοποιήσει πως ήμουν ένας «πούστης», απ’ αυτούς που έχουν π@ύτσα, και πάνε με άτομα που έχουν επίσης π@υτσα· κι αυτό είναι κακό, είναι αμαρτία, είναι ντροπή! * * * Κάπου στα δεκατέσσερα μου χρόνια, στο μέσον της εφηβείας, και υπό το βάρος της ενοχής, κατέρρευσα. Κάποιες φήμες στο γυμνάσιο είχαν αρχίσει να κυκλοφορούνε σχετικά με το άτομο μου. Χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα απομονωμένος, αποκομμένος απ’ όλα τα παιδιά του σχολείου. Ποίο υγιές παιδί, δεν νιώθει φρίκη και απόγνωση όταν εκδιώχνετε από την αγέλη; Ήμουν πλέον ένας εξόριστος, και περιέργως, δεν το πάλεψα· τουναντίον, άρχισα να το αποδέχομαι ως κάτι φυσιολογικό. «Αυτή είναι η μοίρα του πούστη», έλεγα μέσα μου, «κι αυτό μου αξίζει. Είμαι μια ανωμαλία, ένα λάθος, μια αποτυχημένη ύπαρξη· δεν θα τελεσφορήσει ποτέ ο σκοπός μου πάνω στη γη· δεν θα παντρευτώ, δεν θα κάνω παιδιά, δεν θα χαρίσω εγγόνια στους πολυαγαπημένους μου γονείς. Είμαι μια ντροπή γι’ αυτούς. Δεν μου αξίζουν τόσο καλοί γονείς. Είμαι ένα τέρας». Μεγαλώνοντας, το μόνο που κατάφερα ήταν να στρέψω όλη μου την ενοχή, όλο το μίσος για αυτό που μου συμβαίνει εναντίον μου –γιατί κατάρα είναι αυτό που μου συμβαίνει, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ήμουν μια ανωμαλία της φύσης, δεν ανήκα σε αυτόν τον κόσμο. Έτσι πίστευα. Έβλεπα τους συνομήλικούς μου, να ερωτεύονται, να κρατιούνται χεράκι-χεράκι, να πηγαίνουν κινηματογράφο, να φιλιούνται και να ανταλλάζουν όρκους αγάπης. Ποιος δεν έχει δει τα χιλιάδες μηνύματα σκαλισμένα σε δέντρα, παγκάκια, τείχους και λοιπά, που λένε τα γνωστά: «Μπίλιο και Τάσος = love», σκαλισμένα από ερωτοβολιμένους νεανίες; Εγώ καθόμουν απλά στην άκρη και παρατηρούσα. Παρατηρούσα τον κόσμο να εξελίσσεται, να κάνει γνωριμίες, να κάνει φιλίες, να κάνει έρωτα. Αγόρια. Όμορφα αγόρια. Πανέμορφα αγόρια. Λατρεμένα αγόρια. Εραστές! Που κάτι έβρισκαν στα κορίτσια και έτρεχαν από πίσω τους. Δεν μπορούσα να καταλάβω –δεν μπορούσα! «Τι στον π@ύτσο τις βρίσκουνε και τις κυνηγάνε έτσι;» ρωτούσα τον εαυτό μου με απορία. Κι όμως, το σύνολο των αγοριών, έτσι έκανε. Έτσι υποτίθεται θα έπρεπε να κάνω κι εγώ. Υπήρξε ένα διάστημα που το καταπίεσα –το καταπίεσα πολύ. Έλεγα στον εαυτό μου πως είναι μια παροδική ανωμαλία. «Είναι φυσικό στην εφηβεία τα παιδιά να νιώσουν ίσως μια έλξη για το ίδιο φύλο», έλεγαν διάφοροι σεξολόγοι και εκπομπές στην τηλεόραση, «αλλά συνήθως είναι κάτι παροδικό το οποίο θα περάσει», συμπλήρωναν. Ήλπιζα κι εγώ λοιπόν πως θα περάσει, πως είναι μια παροδική κατάσταση. Πολλές φορές έπεφτα για ύπνο ελπίζοντας πως θα ξυπνήσω την άλλη μέρα, κι ως δια μαγείας θα μου αρέσουν τα κορίτσια –τέλος στην αγορολαγνεία! Εις μάτην όμως. Κάθε μέρα ξυπνούσα εν μέσω φαντασιώσεων με πρωταγωνιστές όμορφους συμμαθητές, αγόρια από νεανικές σειρές και ταινίες στην τηλεόραση. Εφηβεία γαρ, κι οι ορμόνες είχαν βαρέσει «τιλτ», που λένε. Το συγγενικό περιβάλλον κάτι υποψιαζότανε. Ερωτήσεις του στυλ: «Πως και δεν βρήκες καμιά κοπέλα ακόμη βρε παιδάκι μου;» σφυροκοπούσαν συνεχώς. Ένιωθα ενοχή. Ντρόπιαζα τους ανθρώπους που αγαπούσα, την οικογένεια μου. Με αγαπούσαν, αλλά αγαπούσαν ένα είδωλο· όχι τον αληθινό τους γιο, αυτόν που γουστάρει αγόρια –τον πούστη γιο. * * * Επαρχία: Πολύ σκληρό μέρος για να μεγαλώσει ένας ομοφυλόφιλος· πάντα ήταν. Ο χειρότερος εχθρός με βρήκε και θρονιάστηκε μέσα μου χωρίς να το καταλάβω. Η μοναξιά, ο φόβος της μοναξιάς, που είναι αποπνιχτικός και σε δηλητηριάζει σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Πνίγεσαι κι απελπίζεσαι. Πόσο πολύ θέλεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς;! Πόσο απελπισμένος νιώθεις; Δακρύζεις συχνά, κλαις στο κρεβάτι σου. Θέλεις απεγνωσμένα την αγάπη. Θέλω απεγνωσμένα την αγάπη! Η αγάπη των γονιών, των συγγενών, των φίλων δεν σε καλύπτει. Γιατί ξέρεις πως αγαπάνε τον ψεύτικο εαυτό σου, αυτόν που προβάλεις για να κρύψεις τον αληθινό εαυτό σου, που έχει κουρνιάσει σε μια γωνιά με τα χέρια σε αμυντική στάση, έτοιμος να δεχθεί κάποιο γερό ράπισμα ανά πάσα στιγμή. Σε αγκαλιάζει η μητέρα σου κι εσύ την διώχνεις, γιατί νιώθεις ενοχή· όχι μόνο γιατί είσαι πούστης, αλλά γιατί της λες ψέματα κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Δεν το καταλαβαίνεις τότε, αλλά άθελα σου, καταστρέφεις τον ποιο ιερό δεσμό της ζωής σου· αυτόν με τον άνθρωπο που σε έφερε στην ζωή. Την πληγώνεις, και πληγώνεται. Γιατί ξέρει, υποψιάζεται, όχι εντελώς, αλλά όπως κάθε μάνα που αγαπάει το γέννημα της, ξέρει και νιώθει την θλίψη, ξέρει πως κάτι δεν πάει καλά, πως για σένα η ζωή δεν είναι χαρά, δεν είναι δημιουργία· είναι θλίψη και πόνος. Αν είσαι υπερβολικά ευαίσθητος, ακολουθεί μία τουλάχιστον απόπειρα: να φύγεις, να ελευθερωθείς, να γυρίσεις πίσω στην δύνη των άστρων, να γίνεις μηδέν, να καταστρέψεις το «εγώ», να γίνεις πρωταρχική ύλη –ικετεύεις, με άφατο πόνο, για μια δεύτερη ευκαιρία! Εγώ, ευτυχώς απέτυχα και σ’ αυτό· είμαι πολύ χαρούμενος που δεν τα κατάφερα –ζω! * * * Η ζωή είναι ζωή, δεν έχει κανόνες, δεν έχει επιταγές. Την ζωή απλώς την ζεις και σε πάει εκείνη όπου θέλει. Σε οδηγεί συνέχεια, και θα είσαι σοφός αν μάθεις να διαβάζεις σωστά τα σημάδια. Γεννήθηκες! Υπάρχει λόγος που γεννήθηκες. Η απλή εξήγηση, είναι ότι δυο άτομα του αντίθετου φύλου κάνανε έρωτα. Ο άνδρας εισέβαλε στην μήτρα, εκσπερμάτωσε σπόρο ζωής που ενώθηκε με σπόρο ζωής, και γεννήθηκε ζωή. Η άλλη εξήγηση, είναι ότι η ψυχή σου, είχε βαρεθεί να κόβει βόλτες στο άπειρο. Αδημονούσε να γεννηθεί και να ζήσει άλλη μια φανταστική περιπέτεια. Έκοψε λοιπόν ένα χαρτάκι με αριθμό προτεραιότητας και περίμενε στην ουρά, μέχρι να έρθει η σειρά της και να πάει στο γκισέ να εξυπηρετηθεί. Εκεί, η αρμονία –παντογνώστρια–, κοίταξε τα κατάστιχα της, να δει που υπήρχε διαθέσιμη μήτρα για να γεννηθείς· βρήκε μία, και χωρίς δεύτερη κουβέντα σε έστειλε πακέτο. Baby under construction: Processing... Please wait... «Γεννήθηκες λοιπόν μωράκι μου, καλώς όρισες στον κόσμο. Είναι δύο εδώ πέρα που αδημονούν να σε γνωρίσουν», και σε αποθέτουν στην αγκαλιά της μάνας (τυχερές γυναίκες, ευλογημένες γυναίκες· οι άνδρες πάντα θα σας φθονούν για το χάρισμα να γενάτε ανθρώπους). Το ταξίδι μόλις άρχισε. Θα ακολουθήσουν στιγμές δύσκολες, χαστούκια της ζωής, ραπίσματα της μοίρας. Η ψυχή σου θα σφυρηλατηθεί στο αμόνι της ζωής. Θα πάρει σχήμα, μορφή, υφή· γενικώς θα κατεργασθεί, μέχρι να ολοκληρωθεί και να επιστέψει στο άπειρο, σαφώς πιο αναβαθμισμένη. Εκεί θα ξεκουραστεί, μέχρι που θα βαρεθεί και θα πάει να πάρει σειρά πάλι, για τον επόμενο γύρο. Συγχαρητήρια! Άπαξ και κατανοήσεις τις παραπάνω τέσσερις παραγράφους, σημαίνει πως μπορείς να ξεκολλήσεις. Παύεις να νιώθεις τύψεις κι ενοχές που δεν μοιάζεις στο σύνολο. Νιώθεις μοναδικός, πολύτιμος, κι γι’ αυτό, άξιος να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Έχεις αποδεχθεί τον εαυτό σου. Είσαι άνδρας που γουστάρει άνδρες –και σ’ όποιον αρέσεις! Εγώ, ήρθε μια στιγμή στη ζωή μου τα παραπάνω τα κατάλαβα (τουλάχιστον ως έναν βαθμό). Γι’ αυτό βγήκα τσάρκα να σεργιανίσω και να γευθώ λίγες από τις γεύσεις της ζωής. * * * Κάνεις δειλά-δειλά τα πρώτα σου βήματα και ανοίγεσαι. Ψυχανεμίζεις τους φίλους, τους γνωστούς, μέλη της οικογένειας. Άτομα στα οποία θα κάνεις την αποκάλυψη. Γιατί θες την αλήθεια. Θέλεις να σ’ αγαπάνε, αλλά γι’ αυτό που είσαι πραγματικά, κι όχι γι’ αυτό που οι άλλοι θέλουν να αγαπήσουν επάνω σου. Κυκλοφορείς πιο άνετα, εκφράζεσαι, ανακαλύπτεις νέο κόσμο. Σου αποκαλύπτεται πως δεν είσαι ο μόνος «περίεργος» που γεννήθηκε αγόρι και του αρέσουν τα αγόρια. Για την ακρίβεια, εκπλήσσεσαι από τον μεγάλο αριθμό τέτοιων ατόμων. Η μοναδικότητα σου σ’ αυτό το πεδίο, πάει περίπατο· χάνει τον δρόμο της επιστροφής και δεν γυρίζει σπίτι ποτέ. Αφού λοιπόν έκανες το δικό σου, μοναδικό ταξίδι προς την αυτογνωσία και την αυτοαποδοχή, είναι καιρός να σε αποδεχτεί και να σε υποδεχθεί μια νέα κοινωνία, που αλλού ζει υπόγεια και κρυφά, κι αλλού ζει παράλληλα και ενταγμένη στο ευρύτερο πλαίσιο. Έτσι κι εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Περιχαρείς, ανακαλύπτεις τον κόσμο του διαδικτύου κι μάλιστα πολύ νωρίς, new-age kids γαρ, κι αφήνεσαι στην μαγεία και τους κινδύνους του. Γνωρίζεις ιστοσελίδες, κανάλια συνομιλίας, εντρυφήζεις στον κώδικα του διαδικτίου, αλλά κι σ’ αυτόν της λεγόμενης γκέι κουλτούρας. Έννοιες του διαδικτύου όπως: chat, server, site, register, mirc, κλπ, παίζονται στα δάχτυλα· το ίδιο και γκέι έννοιες όπως: παθητικός, ενεργητικός, μάστερ, κλπ. Περιέργως, αντί να κάνεις νέες γνωριμίες, όχι απαραίτητα ερωτικής φύσεως, διακρίνεις έναν περίεργο, υποβόσκων ρατσισμό, που πηγάζει από τους γκέι, και χτυπάει τους γκέι. Θα σου πάρει καιρό να βρεις και να κατανοήσεις την αιτία του. Μόλις τον κατανοήσεις, θα πρέπει να διαλέξεις. Θα γίνεις ένας main-stream γκέι, ή θα το παίξεις μοναχικός Frank Sinatra, τραγουδώντας καμαρωτά-καμαρωτά: "I did it my way"; * * * Τι ακριβώς πρεσβεύει όμως η main-stream γκέι σκηνή; Καταρχάς, για να είσαι ένας καθώς πρέπει γκέι, θα πρέπει να έχεις σώμα μοντέλου γυμναστικής. Θα πρέπει να είσαι ψηλός, γεροδεμένος, ευθυτενής, με όμορφα μπράτσα, στήθος κοτόπουλου, κοιλιακούς φέτες, μάτια γαλανά, μαλλιά ξανθά, βλέμμα αγγέλου που σε προκαλεί να φιλήσεις τα κερασένια χείλη του· να βγάζει όμως και κάτι αντρικό, χωρίς να πέφτουμε όμως στο επίπεδο της βαρβατίλας του κυρ. Σάκη, του νταλικέρη του παρακάτω μαχαλά. Να είναι άτριχος, όχι πολύ, αλλά όχι και αρκούδα. Φυσικά, το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό προσόν είναι ένα ευμέγεθες πέος· πάντα έτοιμο για μάχη, με ωραίο, ροδοκόκκινο κεφαλάκι στην κορυφή, να σε μεθάει με την γλύκα του, αφυπνίζοντας κοιμισμένες παιδικές παρορμήσεις: να το γλύψεις όπως έγλυφές μικρός τα γλειφιτζούρια με την φρουτοσταγόνα στο κέντρο. Δεύτερον. Θα πρέπει να είναι posh! Θα πρέπει να έχεις τύπο. Αυτό το έχουν λανθασμένα (κατ’ εμέ) μεταφράσει οι γκέι, και το έχουν εκλάβει ως: live as a fashion victim. Τρέχει σαν την κουλή όλη μέρα από μαγαζί σε μαγαζί να δοκιμάζει ρούχα. Ρούχα φανταχτερά, πολύχρωμα, με στρας και γκλίτερ· πάντα επώνυμα προϊόντα φυσικά, και με τις ανάλογες τιμές. Εσώρουχα, άλλοτε αντρικά, άλλοτε γυναικεία, άλλοτε unisex (μη χέσω!), κι αυτά πάντα επώνυμα. Παπούτσια από γνωστούς οίκους· κάλτσες, ποτέ άσπρες, μα μεταξένιες, σε χρώματα μοβ, ροζ, κίτρινο, γενικώς κάτι σε «Πίπη η Φακιδομύτη». Ακολουθεί το ανάλογο χτένισμα και βάψιμο, να ταιριάζει με το λουκ· επιστρατεύονται τόνοι λακ, κεριού ή ζελέ για να επιτευχθεί το αριστούργημα της υψηλής κομμωτικής. Τέλος, μια πινελιά ακριβού αρώματος. Ο σωστός ο γκέι, δεν μυρίζει ποτέ· ακόμη κι αν ξεφόρτωσε ολόκληρη νταλίκα, με κούτες τίγκα με γούνες, γόβες, και τσάντες κροκόδειλε. Τρίτον. Οι γνώσεις για τον κόσμο της εφήμερης show-biz και της μόδας. Για να είσαι σωστός Γκέι, θα πρέπει να λατρεύεις περσόνες όπως την Madonna, την Liza Minelli, τον DiCaprio, κτλ. Να γνωρίζεις με λεπτομέρειες γεγονότα από την ζωή τους, όπως, ποιος ήταν ο λατινοαμερικάνος γκόμενος της τάδε, όταν βρισκότανε μεταξύ του τρίτου και τέταρτού glamorous γάμου της. Σε ποια ταινία η δείνα ηθοποιός, υποδύεται μια πόρνη που την ερωτεύεται ο σέξι πρωταγωνιστής και έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς χειρότερα, κλαίγοντας με μια κούτα χαρτομάντιλα «Μην-κλαις», στα χέρια μας; Γνωρίζει ακριβή ημερομηνία για το πότε βγήκε στην μόδα το κοφτό παντελόνι τρουά-κάτρ με απόχρωση τιρκούαζ και πλατινέ εμφάνιση. Θα σε ενημερώσει για τον σχεδιαστή και τις δέκα ποιο συνταρακτικές σχέσεις του με μοντέλα που καθόρισαν την μετέπειτα σταδιοδρομία του· γενικώς θα πρέπει να είναι εξπέρ σε trivial θεματολογία. Αν πληρείς της παραπάνω προϋποθέσεις, καλωσόρισες στην ευτυχισμένη γκέι κοινότητα της γειτονιάς σου. Θα σε «πάρουν» όλοι με την σειρά, μέχρι να σε «κάψουν» και να περιμένεις κι εσύ, σε μια γωνία με το ποτό στο χέρι, το επόμενο φρέσκο αγοράκι που πατήσει το πόδι του στο γκέι-μπαρ της γειτονιάς. * * * Τώρα, αν εσύ, είσαι κλασσικό παλικαράκι, λίγο αγύμναστο, με μπάκα και μέτρια τριχοφυΐα στο στέρνο· φοράς τζιν παντελόνι (χωρίς σκισίματα, ραφές και λοιπές πολυτέλειες), απλό πουκαμισάκι, αθλητικά παπούτσια με άσπρες κάλτσες, λευκό σλιπάκι (απ’ αυτά με το φακελάκι μπροστά, για να την τινάζεις χωρίς να το κατεβάζεις) και με αχτένιστα κι άβαφα μαλλιά· δεν γνωρίζεις τίποτα για τον Dior και την Coco Chanel· και πιστεύεις ότι η κολόνια από το σούπερ-μάρκετ είναι μια χαρά για την έξοδο σου, καλά θα κάνεις να μην πατήσεις το πόδι σου στο γκέι-μπαρ της γειτονιάς σου. Τράβα να πηδηχτείς με τον κυρ. Σάκη, τον νταλικέρη του παρακάτω μαχαλά. Πουστάρα, ε πουστάρα! (Ενημέρωση: Ο Κυρ Σάκης ο νταλικέρης, είναι και γαμώ τα παιδιά. Έχει μια κοιλιά μεγάλη, τρίχα αρκετή, και μια μουστάκλα να! Την έχει μεγαλούτσικη , αλλά αντέχει για ώρες. Έρχεται πάντα πλυμένος και με καθαρό σλιπάκι! Έτσι για να ξέρετε!) Επίλογος: Το παραπάνω κείμενο είναι προϊόν προσωπικών εμπειριών και βιωμάτων ανακατεμένα στο μίξερ μαζί με μπόλικη φαντασία και ειρωνεία. Σε μερικά σημεία υπάρχουν υπερβολές για καθαρά χιουμοριστικούς λόγους. Είναι δικαίωμα του καθενός να αυτόπροσδιορίζεται όπως του αρέσει και τον εκφράζει. Είτε αυτό είναι «γκέι», είτε «ομοφυλόφιλος», είτε «κοπελιά», είτε «πούστης» είτε κάτι άλλο. Απλά καλό θα είναι να κρατάμε την ουσία. Δεν διαφέρουμε και πολύ από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Έχουμε όλοι τις ιδιαίτερες προτιμήσεις μας και τα γούστα μας. Μας ενώνει μια θεμελιώδη αρχή: Γεννηθήκαμε αγόρια, και γουστάρουμε αγόρια. Δεν ξέρω για σας, αλλά όπως ανέφερα και στην αρχή του άρθρου: «Τι είναι ο πούστης μπαμπάκα;» «Αυτός που είναι άντρας και γαμιέται με άντρες αγόρι μου». ... ΠΟΥΣΤΑΡΑ ΕΙΜΑΙ! Τ’ ακούτε; ΠΟΥΣΤΑΡΑ!!! Πηγή : Πι. Πας ------------------------------------------------------------------------- Με το Πι. Πας είμαστε "φίλοι" στο Fb και τα λέμε πολύ καιρό τώρα.... Δηλώνω ότι, όσο τον έχω γνωρίσει και μετά από μια τέτοια καταπληκτική κατάθεση ψυχής..., είμαι Υπερήφανος που έχω γνωρίσει αυτή την ΠΟΥΣΤΑΡΑ !!! Ο Αχιλλέας απ' το Κάιρο Στίχοι: Κώστας Τουρνάς Μουσική: Κώστας Τουρνάς Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Τουρνάς Άλλες ερμηνείες: Κώστας Τουρνάς & Σταμάτης Κραουνάκης ( Ντουέτο ) Ο Αχιλλέας απ' το Κάιρο εδώ και χρόνια ζει στην Αθήνα σ' ένα υπόγειο σκοτεινό γωνιακό κάπου στην Σίνα Μαζί του ζει κάποιος Μηνάς γι' αυτούς τους δυο και τι δεν λένε οι πιο σεμνοί της γειτονιάς ξέρουν επίθετα που καίνε Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου Ποτέ δε βγαίνουνε μαζί κανείς δεν ξέρει πώς περνάνε υπόγεια κάνουνε ζωή κι όλοι οι αργόσχολοι ρωτάνε Η κυρά Λέλα η Σμυρνιά στην αμαρτία λέει βουλιάζουν και διώχνει τα μικρά παιδιά όταν στο υπόγειο πλησιάζουν Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου Τα βράδια απ' έξω σαν περνάς μια μουσική ακούς και γέλια και στο υπόγειο αν κοιτάς βλέπεις μια ολάνθιστη καμέλια Ο Αχιλλέας απ' το Κάιρο ας είναι χρόνια στην Αθήνα η μάνα του δεν τον ξεχνά κι ας είναι απ' τα παιδιά εκείνα... ...που είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου