Θυμάμαι κάποιο Φεγγάρι ... κάποιος Σκυλάς ... "Δανείστηκε" κάποιο Ποίημά μου για να το διαβάζει έλεγε επειδή είχε εντυπωσιαστεί και του άρεσε πολύ ...
Σε 15 μέρες ... ξαναήρθε στο Σπίτι μου ... μας έλεγε για το Ανδραγάθημα του Έρωτά του του Νέου ... και ότι Λόγω του Πονήματός μου ... πήρε Σάρκα και Οστά ...
" Δεν σε πειράζει που της έδωσα το Ποίημά σου ε ??? " ... με ρώτησε ...
Μέσα στα Νεύρα εγώ αλλά προσπαθώντας να συγκρατηθώ ψέλισα ... " Όχι μωρέ ... Τιμή μου που από ένα ποίημα μου κάποια ερωτεύτηκε και έγινε αυτό Σχέση " ... και έσφιγγα τις γροθιές μου ...
"Δεν κατάλαβες " μου είπε ... " Της είπα ότι το έγραψα εγώ ... και τρελάθηκε και με ερωτεύτηκε. Και άλλαξα και έναν στίχο λίγο ... Εκεί που έλεγε "Με στίχους του Χάρη" ... έγραψα Με στίχους Βρεγμένους " ...
Θυμάμαι σαν να με χτύπησε κεραυνός ... Δεν θυμάμαι τι απάντησα και αν απάντησα ... αλλά κατάλαβε ότι τα είχα πάρει και χοντρά ... Δεν μπορώ να υποκριθώ ... Δείχνω τι νιώθω ... Πάντα ...
Μετά από Ένα μήνα ... έμαθε την Λαμογιά η Κοπέλα ... και Σχίζοντας το Ποίημα ... το πετάει στα Μούτρα του ... και τον Χωρίζει ...
Είμαι Κακός που το Καταφχαριστήθηκα ???????
Αφιερωμένο στους Κλέφτες των Στάτους !!!
( Το Βρεγμένους το Κράτησα ... για να το Θυμάμαι ... )
Είναι Στιγμές... (Ιούνιος 1991)
Είναι στιγμές που δεν ξέρω τι φταίει
προσπαθώ στην απόγνωση να βρω το γιατί
είναι φορές που η μοίρα μου κλαίει
σαν κάποιο από άλλους αδικημένο παιδί
Είναι στιγμές που δεν ξέρω γιατί
όλοι μαζί μ’ απαρνιούνται και φεύγουν
όραμα βλέπω πως ανοίγει η γη
και μέσα στ’ άδυτα με παρασέρνουν
Είναι στιγμές που η σκέψη μου χάνεται
σε κάποιο πέλαγος ερημικό
είναι στιγμές που κάτι μέσα μου πάλλεται
κάποια αιτία προσπαθώντας να βρω
Σίγουρα είναι κάτι που καιρό τώρα ξέρω
που κάνει τις νύχτες το κρεβάτι να καίει
κάτι κρυφό που με κάνει και κλαίω
και την καρδιά μου σε φουρτούνα να πλέει
Μύριες φορές να ξεχάσω προσπάθησα
λέγοντας πως με τίποτα δεν θα λυγίσω
μα όταν τον εαυτό μου λίγο ελεύθερο άφησα
αυτό το κάτι, δια μαγείας με γύρισε πίσω
Με στίχους βρεγμένους (του Χάρη) τη νύχτα πλανεύομαι
Καθώς ακούω τα πουλιά μου μαζί μου να κλαίνε
Πως αυτό που με κάνει τις νύχτες να φλέγομαι
Είναι κάτι ηλιαχτίδες που τώρα με καίνε
Δεν ξέρω αν η μοίρα μ΄ οδηγεί σε σκιά
ή σ’ ένα απέραντο σαν μια όαση ξέφωτο
δεν ξέρω καν αν παίζω με παιδιά
παιχνίδια επικίνδυνα που με κάνουνε εύφλεκτo
http://dsvpoems.blogspot.gr/2009/03/blog-post_14.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου