... κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο...

Εν λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...





Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....


Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου


Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)

I m a g i n a r y...

Πιστέψτε με. Θέλω πολύ να διαβάσω αυτά που θα γράψω. Μου λείπουν πάρα πολύ. Πολύ περισσότερο από εσάς.

Τι "Εσάς" δηλαδή.... Μετά από τόσο καιρό αμφιβάλω αν έμεινε και κανένας που να μπαίνει στο αραχνιαζμένο Blog.... που κάποτε έσφυζε από ζωή.

Τώρα θα έλεγα πολλά και θα εξηγούσα πως έφτασε εκεί. Είναι πολύπλοκο όμως και για πολλούς και διάφορους λόγους δεν μπορώ να το κάνω.

Πάντα η Φαντασία για μένα έπαιζε βασικό ρόλο έμπνευσης και δημιουργίας. Σχεδόν πάντα έβρισκε ανταπόκριση.



Αυτό τον καιρό δεν έχει φωνή. Η Αλήθεια είναι ότι κάτω από άλλες συνθήκες, αν έγραφα ελεύθερα, θα έγραφα πάρα πολλά. Τώρα όμως δεν με αφήνει. Με Δεσμεύει. Με Εγκλοβίζει... Και είναι το χειρότερο. Γιατί δεν νιώθω ελεύθερος.

Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι σε στιγμές "αφωνίας" η Φαντασία δεν παύει να υπάρχει. Δεν σταματάει. Δεν χάνεται. Απλώς αλλάζει κατεύθυνση και στρέφεται προς τα μέσα.

Πρέπει να βγει... Πρέπει να απεγκλωβιστεί... Πρέπει να μοιραστεί...


Γνώριμος ο τρόπος. Πως όμως αφού ........... ???




I linger in the doorway
Of alarm clock screaming
Monsters calling my name
Let me stay

Where the wind will whisper to me
Where the raindrops
As they’re falling tell a story

In my field of paper flowers
And candy clouds of lullaby
I lie inside myself for hours
And watch my purple sky fly over me

Don’t say I’m out of touch
With this rampant chaos- your reality
I know well what lies beyond my sleeping refuge
The nightmare I built my own world to escape

In my field of paper flowers
And candy clouds of lullaby
I lie inside myself for hours
And watch my purple sky fly over me

Swallowed up in the sound of my screaming
Cannot cease for the fear of silent nights
Oh how I long for the deep sleep dreaming
The goddess of imaginary light



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)