Τα τέκνα της ματαιότητας - Ν. Λυγερός

Έγκλειστοι μέσα σε προκατασκευασμένες ιδέες και στην κοινωνική αδιαφορία, ψάχνουμε την ευδαιμονία μέσα σ' ένα κόσμο που δεν μας ανήκει. Κάνουμε ότι ζούμε, για να μην πεθάνουμε από βαριεστημάρα.

Την ίδια ώρα οι άνθρωποι βλέπουν πόσο δεν είμαστε τίποτα κι αυτό μας εξοργίζει. Θέλουμε κανείς να μην ξέρει την ασημαντότητά μας, γι' αυτό και διαγράφουμε κάθε γνώμη που διαφέρει από τη δική μας. Δεν μας φοβίζει τίποτα, πέρα απ' το γελοίο. Η ιδέα και μόνο ότι μπορεί να αποκαλυφθούμε από τους ανθρώπους, μας βγάζει εκτός εαυτού. Θέλουμε να είμαστε αυτό που φαινόμαστε, ακόμα κι αν δεν μας φαίνεται αυτό που είμαστε.

Αρεσκόμαστε στην κωμωδία, λες κι η ζωή είναι θέατρο, αλλά σιχαινόμαστε να βλέπουμε τον σκηνοθέτη. Προτιμάμε να αυτοσχεδιάζουμε ώστε να μη χρειαστεί να ξέρουμε το τέλος. Αυτός είναι ο λόγος που φροντίζουμε να αλυσοδένουμε τους Προμηθείς της κάθε εποχής. Ξέρουμε πόσο είναι επικίνδυνοι. Και λιγοστοί ακόμα, δημιουργούν τον επερχόμενο κόσμο, στον οποίο δεν ανήκουμε. Επηρεάζουν μια χούφτα ανθρώπους που φτάνει όμως για να στηρίξει το μέλλον.

Επιδιώκουμε το θόρυβο των ατόμων για να σιγήσουμε τις σιωπές των ανθρώπων. Δε θέλουμε ιστορίες γιατί η ιστορία δε μας θέλει. Όλα τα ίχνη δείχνουν ότι είμαστε ένοχοι, παρ' ότι εμείς θα θέλαμε να είμαστε ουδέτεροι. Η σκέψη να ζήσουμε χωρίς την ουδετερότητα μάς είναι ανυπόφορη. Δεν επιθυμούμε παρά μόνο δράση, ουδέτερη δράση.

Το είδος που δεν επηρεάζει κανέναν και τίποτε. Το μόνο που επιδιώκουμε, είναι να αναπαράγουμε το παρόν. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον, εφ' όσον καμία αλλαγή δεν είναι επιθυμητή. Είμαστε τα τέκνα της ματαιότητας, οπότε τίποτα δεν είναι ανάγκη. Τα περιμένουμε όλα απ' την τύχη που τα πάντα σωστά ποιεί. Τίποτε δεν πρέπει να ταράξει τον κόσμο μας.

Καταδιώκουμε τις ιδιοφυΐες και τους εφευρέτες γιατί μπορούν να θέσουν υπό ερώτηση την αλήθεια μας. Αν μια απλή ιδέα έχει την δυνατότητα να μεταβάλει την ουσία της αδράνειάς μας, τότε τι να πούμε για μια εφεύρεση; Βρισκόμαστε σε αέναη κίνηση έτσι ώστε να μη φαίνεται ότι είμαστε ακινητοποιημένοι. Νά γιατί φοβόμαστε τους ανθρώπους που μπορούν και μένουν ακίνητοι. Ξέρουμε ότι σκέφτονται, άρα ότι γίνονται συνωμοσίες εναντίον μας: ψάχνουν να συλλάβουν το μέλλον.

Μα αυτό στερείται νοήματος αν δεν συνάγεται εκ του παρόντος. Αυτοί οι άνθρωποι στα μάτια μας, λειτουργούν ως δημόσιοι κατήγοροι, έτσι κι εμείς τους ενοχοποιούμε που υπάρχουν. Καθ' ότι δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς να σκέφτονται. Και σκέφτονται για να μας θρέψουν. Επομένως τα παιδιά χρήζουν παρακολούθησης αφού σίγουρα ανάμεσά τους κρύβονται καταδικασμένοι σε ζωή. Κατασκοπεύουμε την παραμικρή κίνηση ύποπτη για έναν πιθανό ξεσηκωμό. Με όπλο την εκπαίδευση, εξουδετερώνουμε το μεγαλύτερο μέρος των χαρισματικών. Τα μετατρέπουμε σε κανονικά. Μόνο που κάποια ξεφεύγουν από τον έλεγχό μας και πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση.

Η γενοκτονία της μνήμης είναι ένας αγώνας καθημερινός. Πρέπει κάθε μέρα, να επιβεβαιώνουμε ότι η αλήθεια μας παραμένει αμετάβλητη. Η παραμικρή αλλαγή, η παραμικρή αναγνώριση μπορούν να γίνουν η αιτία να τιμωρηθούμε. Έτσι, εξουδετερώνουμε κάθε αντίσταση κάτω από την κυριαρχία του αμετάβλητου παρόντος.

---------------------------------------------------------

Η πρώτη σκέψη μου ήταν να σχολιάσω την παράγραφο της "Ουδετερότητας" ... Αλλά η φωτό του Αϊνστάιν νομίζω ότι είναι το καλύτερο σχόλιο ... 

Ναι ... αυτή η Ουδετερότητα ... για να μην στεναχωρήσω ... να μην ταρακουνήσω ... να είμαι Ευχάριστος με όλους ... να μην σβήσω κανέναν ( συχνή φράση ... του fb ) ... να μην βγάλω το φίδι από την τρύπα ... να μην θυμώσω ... να μην μιλήσω ... μόνο να Σιωπώ ... έχουν Καταστρέψει τον Κόσμο !!!

Κάνω μόνο αυτά ... που με δείχνουν Καλό ... Όμορφο ... και Ευχάριστο ... !!! 

Η Ματαιοδοξία ... στην Κορύφωσή της !!! 

DSV 

Και πάει το κόλπο σκοινί κορδόνι, ώσπου να ξεχειλίσει του φόβου το καμιόνι ...

Αφιερωμένο στους "Αγανακτισμένους" με τις Μούτζες ...

Όπως έγραψα και χθες σε ένα Στάτους, κάποιος γείτονας συντηρητικών Ιδεών και πεποιθήσεων ... μου είπε ... "Πήγανε Πλήρωσε την Εφορία ... μην την αφήνεις ... Το ξέρω ότι είναι άδικο να βάζουν σε Άνεργο 200 € φόρο ... αλλά θα χρειαστείς κάποια στιγμή Φορολογική Ενημερότητα. Μας έχει δέσει έτσι το Κράτος ... Τι να κάνουμε ??? " 

Ε βέβαια ... Τι να κάνουμε ??? Να σκύβουμε λοιπόν σε κάθε Νταβατζίδικη Εντολή τους ... και να τους γλύφουμε και από πάνω ...

Να μην Αντιδρούμε ... Να μην Αντιστεκόμαστε ... Ότι και να μας κάνουν ... ότι και Φόρο και Χαράτσι να μας βάλουν ... εμείς να πάμε αμέσως και να το πληρώσουμε ... επειδή μας εκβιάζουν με την φορολογική ενημερότητα ... με την διακοπή του ρεύματος ... του νερού ... της κατάσχεσης και της φυλακής.

Και εμείς να τα δεχόμαστε έτσι ... Χωρίς Καμία Αντίσταση ... Χωρίς λέξη ... Με σκυμμένο το κεφάλι .. και την γλώσσα απλωμένη ... έτοιμη να πιάσει δουλειά στον κάθε επιτήδειο για να βάλει το παιδί μας σε δουλειά ... να πάρει κανένα επίδομα ... να κάνει κανένα σεμινάριο ... και να μας έχει συνέχεια δεμένο με την Υποχρέωση ...

Καλά να πάθουμε τότε ... Όχι μόνο αυτή την Κρίση ... αλλά Τρισχειρότερη αξίζουμε ... Αφού σε όποιο Νταβαζιλίκι .. εμείς λέμε ΝΑΙ ... και τρέχουμε σαν τα φοβισμένα ετοιμοθάνατα κουφάρια ( έτσι μας καταντήσαν πλέον ) ... να καταλαγιάσουμε την όρεξη των Όρνεων ... που είναι έτοιμα να επιτεθούν δευτερόλεπτα μετά την τελευταία πνοή σου ... Ναι ... τον Θάνατό σου θέλουν ... Με αυτόν ζουν ... Με αυτόν Χορταίνουν ... 

Και είναι βέβαιο και αποδεδειγμένο ... ότι όποιο φόρο ... όποιο χαράτσι ... βλέπουν ότι περνάει ... μετά το κάνουν πιο βαρύ ... πιο ασήκωτο ... Όταν όμως ο λαός δεν μασάει ... και δεν τρέχει φοβισμένος να το πληρώσει ... ακόμα και να έχει κάποια τελευταία λεφτά ... τότε μόνο το ξανασκέφτονται ... και καταλαβαίνουν ... ότι δεν περνάνε όλα ... 

Αλλιώς ... θα καταλήξουμε ... να μας πηδάνε αβίαστα ... και αφού σκουπίζονται να μας ρωτάνε στο τέλος ...

Σου Άρεσε Μωρό μου ??? 

Λογοδοτούν τ’ αγρίμια σε παρατρεχάμενους...

που μεταφέρουν τα πάντα στους υψηλά ιστάμενους.





Όπου σιγή και πατρίς

Στίχοι: B.D Foxmoor, Μιχάλης Μυτακίδης
Μουσική: Active Member
Πρώτη εκτέλεση: Active Member


Μαζεύω ονείρατα πριν φύγει ο χειμώνας
κι αρνιέμαι την πίστη στη δύναμη της εικόνας.
Έχω το νου μου, μη μας πάρει η ντροπή στο κατόπι.
Μη σε ξενίζει, κι όμως, υπάρχουν οι τρόποι.
Ξεκάθαρο το μήνυμα, χωρίς παζάρια,
απ’ τις ψαχτούρες σου στ’ ανοιχτά μου τα συρτάρια
πέσαν στα χέρια σου μυστικά δήθεν ευρήματα.
Μισοπιωμένε, θα σου στερήσω τα προσχήματα,
κάνε μεταβολή κι άκου σε χρόνους άφταστους,
ντουμπλαρισμένο το παρόν σου από τυχάρπαστους.
Κοίτα, σου βάλαν βραχιολάκι μωρού από μαιευτήριο
κάκιστο αντίγραφο με πωλητήριο,
μελλοντική εκδοχή, εμπορικό ανακοινωθέν,
αναλώσιμο υλικό, κόστος μηδέν,
εκδοχή β’ χωρίς αντιπαράθεση,
εκμετάλλευση έργου με κατευθείαν ανάθεση.
Και ζηλεύουν οι αγγέλοι.
Το αφεντικό τους έχει μόνιμα το δάχτυλο στο μέλι,
κι η ζαλισμένη αγέλη το πάει χωλαίνοντας,
συναινεί και ζει πεθαίνοντας.
Γι’ αυτό πριν φύγει ο χειμώνας μαζεύω ονείρατα,
τα ντανιάζω μέσα μου, δίπλα στα κρίματα,
και βαφτίζω τη φαρσοκωμωδία αυτή που ζεις
Όπου σιγή και πατρίς.
Ξαλαφρωμένος συνεχίζω το κατεβατό μου,
κάποιοι ίσως να ονειρεύονται τον σταματημό μου,
χρεώνοντάς τον στις παράπλευρες απώλειες.
Ξένα προστάγματα, ποινές εγχώριες.
Τόσα χρόνια ξεροσταλιάζουνε δαύτοι,
εγώ μουλάρωνα και δε με κάνανε ζάφτι,
με σημαδεύανε με έργα και με λόγια άσφαιρα.
Κοίτα τα μάτια μου, καθαρά και ξάστερα
Συγνώμη λοιπόν για την παράλειψη,
όσοι στηρίζουν όσα λένε κατηγορούνται για συγκάλυψη,
για αιρετικές απόψεις και ιδέες άχρωμες,
για νέες ηθικές και πράξεις άνομες.
Κατηγορούνται κι όσοι καθημερινά πλάθουν τον κόσμο τους
και μοναχοί τους τραβάν τον δρόμο τους,
κι εξοντώνονται όσοι ταιριάζουν και μοιάζουν τσούρμο
από μια κοινωνία βαμμένη με φούμο.
Λογοδοτούν τ’ αγρίμια σε παρατρεχάμενους,
που μεταφέρουν τα πάντα στους υψηλά ιστάμενους.
Και πάει το κόλπο σκοινί κορδόνι
ώσπου να ξεχειλίσει του φόβου το καμιόνι,
καλή σκηνοθεσία, ωραία φωτογραφία,
μάπα το σενάριο, μα δεν έχει σημασία,
συμμετέχουμε όλοι σαν ήρωες επιφανείς
στην κωμωδία Όπου σιγή και πατρίς ...