Ψυχρώνη ... αυτή η Εκπομπή ήταν η Αρχή του Τέλους σου !!!
https://www.youtube.com/watch?v=vq7skdMKG3I ( Κάντε Κλικ )
Στα Τσακίδια .... Και την Ασχημόφατσα σου στον Καθρέφτη σου και όχι όλη την μέρα στην Οθόνη μας ... Θα σπάσει η Οθόνη μας με την Ασχημόφατσάσα και την Ηλίθια Παπαγαλίστικη φωνή σου ...
Κι επειδή εχεισ κατααλαβει οτι λεω για σενα ... κι ασ εχω παραποιησει λιγο το επίθετο σου... αν θεσ κανε μου ακομα και αγωγη !!! με ποιεσ αποδειξεισ ??? ειπα ψυχρωνη ... και εβαλα φωτο του ζαχαρατου ... οποτε ... αν θεσ τα λεμε στα δικηγοραδικα !!!
αλλα δεν θα προλαβεις ... θα σε εχουν μπουντρουμιασει ηδη !!!
θα με κανετε και ηρωα ... και πλουσιο ... οχι αφραγκο και απελπισμενο που με εχετε κανει ... που εδω και χρονια ... καθε μερα υποφερω να βγαλω την ζωη ... και πνιγομαι απο την δυσοδια των λυματων μιασ λασπερησ αποχετευσησ που κατα τα αλλα εινα η χωρα ( μου ) που την εχετε κανει ... πιστα για τανκσ !!!
υ.γ. και βλεπεισ ... δεν στελνω απο κρυφο προφιλ οπωσ στον αδωνη που του λενε να πεθανει αυτοσ και ολη του η οικογενεια !!! ( το ειπε ο ιδιοσ... και σε καμια 10αρια εκπομπεσ) ... γιατι και αυτοσ ανηκει στην ιδια κατηγορια με την δικη σου !!!
Του μερμυγκα...
( που ναι μεν ειναι ενα αθωο και ποταπο ζωυφιο... αλλα στην τρυπα του ειναι αρχοντασ μεγαλοσ... δλδ εκει που τον παιρνει μονο... σε ολεσ τισ αλλεσ εκφανσεισ τησ ζωησ του ειναι απλα ενα μυρμηγκακι και ενασ τεραστιοσ ... ξεπεσμοσ !!! αλλα basta ... δεν παει αλλο ελπιζω να μην συνεχισουν οι τοσοι πολλοι θανατοι γιατι θα πεθαινουν ... και οχι μονο στισ κλινεσ... αλλα στα κρεβατια των σπιτιων τουσ με τα xanax ... στο κομοδινο )
αφιερωμενο με απιστευτο θυμο ...
.... σε ολο το συναφι σασ !!!
(τοσο θυμο που τρεμω τωρα που το γραφω και κανω πολλα λαθη στην πληκτρολογηση )
ξ ε π ε σ μ ο σ
Ξ ε π ε σ μ ό ς
Ποτέ δε γειτονέψαμε, χώρια παλέψαμε.
Δεν έπαψα να καίγομαι πόσο το χαίρομαι.
Είμαι low bap και φαίνομαι, δεν υποφέρομαι.
Δρόμε μου αμίλητε, τοπίο μου αγέραστο,
όνειρο απείραχτο, πιοτό μου ακέραστο,
αταίριαστό εγώ μου, μεγάλε ανήφορε,
λεπίδα στομωμένη, τσαμπουκά μου ασύμφορε
σταμάτα το πέταγμα, δεν είσαι γεράκι.
Γύρισε μέσα μου εσύ, δεν κρατάς από τζάκι.
Ξέρεις τον τρόπο, ξέρεις, κι εσύ μοναξιά μου
στεγνώνεις πάνω μου μοναδική αλλαξιά μου,
ταμπουρωμένη στου ήλιου τα ξεχύματα,
μετράς τις μέρες αργά, μετράς τα βήματα.
Στ’ ονειροδιάβα μου φυλάς τα νότα και το νου μου
και το ψέμα του εχθρού μου κάνεις θήκη του σπαθιού μου.
Κι όσοι ψυχομαχούν, δε βρίσκουν να διαλέγουν
κι όσοι έφτασαν παινεύοντας, κατηγορώντας φεύγουν
σα γυμνοσάλιαγκες στη λάσπη κι εγώ χαίρομαι,
δεν υποφέρομαι είμαι low bap και φαίνομαι.
Ποτέ δε γειτονέψαμε, χώρια παλέψαμε – από τους χορτασμένους.
Τα ίδια δε γυρέψαμε, λίγοι αντέξαμε – καημό στους πικραμένους.
Δεν έπαψα να καίγομαι, πόσο το χαίρομαι – μακριά απ’ τους ξεπεσμένους.
Είμαι low bap και φαίνομαι, δεν υποφέρομαι.
Καλομελέτα, καίγεται, βαράει η ντροπή κανόνι,
ντυμένη στα βελούδα της και μ’ ύφος που θαμπώνει.
Αμαχητί παρέδωσε όλα τα φισεκλίκια
κι απ’ τον εξώστη κλαψουρίζουνε φτυσμένα πιτσιρίκια.
Πιο κάτω οι μωρόπιστοι τρέμουν μπουζουριασμένοι.
Ψάχνουν τα λόγια οι αρχηγοί με τη βλακεία ζωσμένοι.
Μα το δέντρο ό,τι κι αν γίνει στη ρίζα του υπακούει
και `γω που πάντα είμαι εδώ τι άσχημο χούι!
Για την αφόρητη σιωπή ξέρεις τι φταίει,
Ρε, συ ούτε ένα αρσενικό χιλιάδες νοματαίοι.
Ρε όλοι φιμωμένοι, δεμένοι και σκισμένοι
και ξεσπούν απάνω τους οι πολυκαιρισμένοι.
Μη σκιάζεσαι, ποτέ δε γειτονέψαμε,
μη ντρέπεσαι ποτέ, τα ίδια δε γυρέψαμε.
Πέρασες ξυστά κι απ’ την αλήθεια κι απ’ το ψέμα
κι απ’ την αρχή καμάρωνες προτού να δεις το τέρμα.
Ξεφούρνιζες βλαστήμιες σε κλεμμένα ταψιά
και πάντα έτρωγες κρυφά απ’ αλλουνού τη χαψιά.
Πέντε λεπτά ανάταση, βουή και λίγος σάλος.
Ο μέρμηγκας στην τρύπα του είναι άρχοντας μεγάλος.
Ρε, πόσο σε ζηλεύουνε όλοι οι ξεπαστρεμένοι.
Μπαίνουν στεγνοί στα πράγματα και βγαίνουν μουσκεμένοι.
Ψελλίζουν και τρεκλίζουνε για τη ζωή τη σκρόφα
που νοιάζεται για κείνους που είναι από άλλη στόφα.
Και που `σαι, αυτό το λυσσασμένο στόμα
όσα έλεγε για σένα εχθές, θα λέει για χρόνια ακόμα,
περαμιώτικα, έτσι, χωρίς ίχνος σεβασμού
για όσους χαρίστηκαν του ξεπεσμού.
Καλοδέχεται η ζωή τους χορτασμένους
που ροκανίζουν ένα σάπιο διαβολόξυλο
κι η μουγκαμάρα τραβάει τους ξεπεσμένους
στο λάκκο της, γιατί αγριεύουν το παλιόσκυλο
που φυλάει το τεφτέρι με τα αχάλαστα
και ετοιμάζει την κοσμογυρισιά τους,
μα θα γυρίσει για τα ψευτοαδάμαστα –
δεν αντέχει την ατιμωρησιά τους.
