Fight ...

ΚΕΡΔΙΣΕ ... και το μεγαλύτερο Κέρδος της το Μοιράστηκε Μαζί μας ... και ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ και εμείς Μαζί !!!

Ο Αύγουστος Κορτώ έχει βρει έναν τέλειο τρόπο για να διαχωρίζει την κομπιουτερίστικη δουλειά (γράψιμο, μετάφραση) απ' τη διασκέδαση (socialmedia, Ίντερνετ, torrents) όταν κάθεται στο γραφείο του, στο σπίτι. 

Έχει δύο υπολογιστές και ο αριστερός δεν έχει Ίντερνετ: όταν τον έχει ανοιχτό, έχει κλειστό τον άλλον, με τις θελκτικές Σειρήνες του Ίντερνετ κι έτσι μπορεί και δουλεύει απερίσπαστα, χωρίς να κωλυσιεργεί, όπως όσοι έχουν την αναβλητικότητα στο αίμα τους, σαν εμένα.   

Τον έχω πετύχει μετά τη δουλειά –αυτή την εποχή μεταφράζει ένα σκανδιναβικό μυθιστόρημα– και το πρώτο πράγμα που τον ρωτάω είναι για το νέο του βιβλίο, το συγκλονιστικό αυτοβιογραφικό Βιβλίο της Κατερίνας, στο οποίο αφηγείται την ιστορία της μητέρας του, που πολέμησε τη διπολική διαταραχή (και έχασε).   «Ήταν πολλές οι φορές που θέλησα να πω την ιστορία της μητέρας μου, αλλά συνήθως κατέληγα να φτιάχνω άλλες μητέρες στα βιβλία μου, καλές, κακές... Το ότι πέρασε ο χρόνος, όμως, μου επέτρεψε να έχω μεγαλύτερη νηφαλιότητα, ίσως και αντικειμενικότητα – δεν ήθελα να κάνω μια αγιογραφία ή να δαιμονολογήσω» λέει.   

Δεν διεκτραγωδεί ο Κορτώ τα παιδικά του χρόνια («μα, δεν έζησα μια ντικενσιανή παιδική ηλικία, ώστε να καταλήξω να γράψω μαρτυρολόγιο!» γελάει) και εξηγεί πως έγραψε το βιβλίο σε πρώτο πρόσωπο –αφηγείται τα πάντα η μητέρα του– και σε ιστορικό ενεστώτα, για να μεταφέρει, όσο μπορούσε, τον προσωπικό, προφορικό της λόγο.   Το βιβλίο γράφτηκε σε συνθήκες πυρετώδεις, μέσα σε μόλις δύο εβδομάδες, και ο Κορτώ δεν θυμάται πώς ακριβώς ένιωθε. Παρομοιάζει την εμπειρία με την υποτιθέμενη μέθεξη των μέντιουμ: είχε αφήσει την Κατερίνα να τον «γεμίσει» – μια γυναίκα που, όπως λέει, ενώ έδινε σε πληθωρικό, σχεδόν ασφυκτικό βαθμό αγάπη στους άλλους, πρόσφερε ελάχιστη, ως και ανύπαρκτη αγάπη στον εαυτό της. 

«Μπορείς να πεις ότι ακόμα και την κατάθλιψη που ο ίδιος έχω βιώσει την έζησα για πρώτη φορά μέσα από τη συνύπαρξή μου με τη μητέρα μου στη βρεφική μου ηλικία. Σήμερα ξέρουμε πως οι παιδοψυχίατροι περιγράφουν την επιλόχειο κατάθλιψη ως μια πόρτα που κλείνει: ενώ η μητέρα μέχρι τότε πρόσφερε στο έμβρυο και το βρέφος ολόκληρο το σύμπαν, με την επιλόχειο κατάθλιψη όλα σταματούν, προσωρινά έστω. Το μωρό βρίσκει απέναντί του έναν τοίχο, πράγμα που επηρεάζει το ρευστό ψυχισμό του – και ίσως και τη μετέπειτα ζωή του».   

Αναρωτιέμαι αν ήταν η συγγραφή του βιβλίου ένα ακόμα είδος ψυχοθεραπείας. Ο Κορτώ μου λέει ότι κουβαλούσε ένα άγχος ενοχής από τα τρυφερά του χρόνια, που ήθελε να γιατρέψει τη μητέρα του, αλλά, όπως είναι φυσικό, δεν μπορούσε, και πως τώρα πια νιώθει ότι, σε έναν βαθμό, γράφοντας το βιβλίο, εξόφλησε ένα χρέος του απέναντί της. Μέχρι τώρα ο ίδιος ήταν το μόνο «δημιούργημα» της Κατερίνας, το μόνο χειροπιαστό αποτύπωμά της στη Γη και τώρα υπάρχει και αυτό το βιβλίο.

«Τουλάχιστον την ακινητοποίησα σε αυτήν τη χρονική στιγμή, σε αυτό το παιδικό χαμόγελο της φωτογραφίας που κοσμεί το εξώφυλλο» λέει, και θυμόμαστε μια φανταστική γιαπωνέζικη ταινία που λέγεται Afterlife, ένα εξαιρετικά όμορφο και τρυφερό φιλμ στο οποίο οι νεκροί έχουν την ευκαιρία να παγώσουν ένα αγαπημένο τους στιγμιότυπο από τη ζωή τους και να ζήσουν μέσα σε αυτό για ολόκληρη την αιωνιότητα. 

Ο μόνος άνθρωπος του οποίου η γνώμη μετρούσε για το βιβλίο (και που ήξερε πραγματικά την Κατερίνα) ήταν ο πατέρας του, και τα μηνύματα ή γράμματα λοιπών συγγενών ο Κορτώ δεν τα διάβασε καν. Την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας, ο πατέρας του το αγόρασε, το διάβασε μονορούφι και πήρε τηλέφωνο τον γιο του, συγκινημένος. «Στην αρχή φοβήθηκα ότι είχε πάθει κάτι, είναι και μιας ηλικίας, νόμισα ότι θα μου έλεγε τίποτα κακά μαντάτα για την υγεία του. 

Τελικά, μου είπε πως ένιωθε σαν να πήρε πίσω ένα κομμάτι απ' τις αναμνήσεις του, απ' τη ζωή του με την Κατερίνα, και με τα καλά και με τα κακά...».   

Μιλάμε λίγο και για την επικαιρότητα και τον χαμό με την αθεΐα του Τσίπρα. «Είναι αηδιαστική η κατάσταση», λέει, «την οποία προκάλεσε η φρικώδης ακροδεξιά κυβέρνησή μας. Είναι απαράδεκτο να τραβάς στα πιο χυδαία φώτα της δημοσιότητας, με τον πιο χυδαίο τρόπο, κάτι τόσο μύχιο και ιδιωτικό όσο η μεταφυσική ανησυχία και τα θρησκευτικά πιστεύω του καθενός. Αν ο πολιτικός κάνει καλά τη δουλειά του, δεν με νοιάζει αν πιστεύει ή όχι. Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να μαζέψει τα διαφυγόντα μέλη του μαντριού της και κάνει αυτά τα ανοίγματα στην ποταπότερη ακροδεξιά. Είναι επίσης τρελό το ότι κατά κανόνα ο άθεος βρίσκεται σε θέση απολογητική και καταλήγει να εξηγεί τα αυτονόητα για τον ίδιο».   

Θεωρεί ότι ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ είναι ο χειρότερος εκπρόσωπος που θα μπορούσε ποτέ να έχει ο Θεός επί γης. «Μα, δήλωσε ότι "όπου δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται"... Αυτός που έχει τον Θεό και είναι γεμάτος τόσο μίσος; Φαντάσου να μην τον είχε κιόλας, δηλαδή! Μου θυμίζει άνθρωπο στερημένο, που έχει στερήσει απ' τον εαυτό του βαθιές, ουσιαστικές απολαύσεις και επιθυμίες – μοιάζει να έχει αυτό που έλεγε ο Μένκεν ότι έχουν οι πουριτανοί, δηλαδή τη βασανιστική υποψία ότι κάποιος, κάπου είναι ευτυχισμένος».   

Πρόσφατα ο Κορτώ μίλησε ανοιχτά υπέρ της επέκτασης του Συμφώνου Συμβίωσης και για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Θεωρεί ότι τα προσωπικά δεδομένα της ζωής του καθενός είναι ιερά και κανείς δεν πρέπει να υποχρεώνεται να τα κοινοποιεί – όμως ταυτόχρονα πιστεύει πως το comingout κάποιου είναι χρήσιμο, αν βοηθά την κοινωνία να πάει μπροστά.   «Αν το ότι εγώ μιλάω ανοιχτά δίνει κουράγιο ή βοηθά έστω κι ένα ακόμα άτομο, τότε νιώθω πλήρης» τονίζει, προσθέτοντας ότι το ζήτημα του Συμφώνου για τους γκέι είναι θέμα ζωτικής σημασίας για τον ίδιο. «Ζώντας δέκα χρόνια αρμονικά με τον ίδιο σύντροφο και αντιμετωπίζοντας, όπως όλοι, πάνω κάτω διάφορα οικονομικά προβλήματα, εστιάζω καθαρά στο πρακτικό σκέλος, που δεν αφορά ούτε τους παπάδες ούτε τους ετεροφυλόφιλους. Ας πούμε, τα τελευταία χρόνια χρειαστήκαμε εγώ και ο σύντροφός μου σε κάποιες στιγμές πχ. να νοσηλευτούμε – αν ήμουν κάποιες μέρες στην εντατική, ο Τάσος δεν θα μπορούσε να με επισκεφτεί. Θεωρητικά, αν πέθαινα, το σπίτι που θα είχαμε αγοράσει μαζί, θα το ζητούσαν τρίτα και τέταρτα ξαδέλφια μου που μπορεί να με μισούσαν κι ο Τάσος μπορεί να έμενε στον δρόμο. Εστιάζω στην ισονομία. Αυτό ζητάω, ούτε γάμους, ούτε προκλήσεις ούτε τίποτα: θέλω ισονομία."   

Το «Βιβλίο της Κατερίνας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. 

Πηγή: www.lifo.gr

Ένα μόνο έχω να πω στον Φίλο μου ( Πραγματικά έτσι τον Νιώθω ... και το έχω δηλώσει και στον Ίδιο ... και ξέρω ότι το χάρηκε ... και όχι μόνο γιατί μου το είπε ... ) ότι η Κατερίνα ΔΕΝ έχασε ...

... ΚΕΡΔΙΣΕ ... και το μεγαλύτερο Κέρδος της το Μοιράστηκε Μαζί μας ... και ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ και εμείς Μαζί !!!

Εμείς οι ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ και Ανώτεροι σαν φυλή ( Γιε Ράιτ ) Ελληναράδες ...

Κάθομαι και σκέφτομαι ( θα μου πεις ... με τι μυαλό ρε Μεγάλε ??? ... ) για την κατάσταση της χώρας μας και την τόση πίεση που δεχόμαστε εμείς οι Έλληνες για να ανταπεξέρθουμε και επιτέλους να αλλάξουμε αυτό το Κράτος Μπουρδέλο ... 

Γιατί ... Μπουρδέλο είναι και μάλιστα Ανοργάνωτο και Αδόμητο Εντελώς ... για να Βολευτούν τα Άχρηστα ( οι περισσότεροι ) Κομματικά Πίτμπουλ... που μας έχουν Κατασπαράξει όλα αυτά τα χρόνια ... 

Γίνεται όμως να το αλλάξουμε τόσο αναδιοργανωτικά και γρήγορα όσο μας επιβάλλουν χωρίς να σκίσουμε Καλσόν ???

Γίνεται να το αλλάξουμε .. όταν σε κάθε Αλλαγή γίνεται και από μία πορεία και μία απεργία και το σύστημα παγώνει και τίποτα δεν δουλεύει ???

Γιατί λοιπόν μας πιέζουνε τόσο οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας ... και ιδίως οι Γερμαναράδες ??? Πως πιστεύουν ότι σε τόσο λίγο διάστημα μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα ??? Χουντίνιδες είμαστε ... ή Θεοί ???

Εϊμαστε Όμως Ημίθεοι ... Τι ... δεν είμαστε ??? Εμείς οι ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ και Ανώτεροι σαν φυλή ( Γιε Ράιτ ) Ελληναράδες δεν προβάλουμε τόσα χρόνια ότι μπορούμε μέσα σε μία μέρα να κάνουμε 6 Άθλους ???

Τότε πως δεν μπορούμε σε 4 χρόνια να καθαρίσουμε τους Κόπρους του Αυγεία ??? Πως δεν μπορούμε τόσο καιρό να κάνουμε κάτι λίγο καλύτερα ... και γίνονται όλα Χειρότερα ???

Για σας Ελληναράδες το ερώτημα ... που με 300 μπορείτε να τα βάλετε με Στρατιές Ολόκληρες ...

Που είστε αυτά τα Χρόνια ??? Που ???

Μήπως στην Βυσματική Θέση σας ... και τρέχετε για να σώσετε τα Λαδιάρικα λεφτά σας που βγάλατε Μόνο για την Πάρτη σας ... για να Αράζετε Συνεχώς στον Ήλιο και στην Μύκονο ???

Εεε ?????

20 Γενάρη ... !!! Με το Όραμα του Χριστόδουλου ...

Με το Όραμα του Χριστόδουλου ...

Στίχοιμα - Πατρίδα

Μου 'παν για σένα όταν γεννήθηκα οι δασκάλοι μου,
και προσπαθούσαν να σε βάλουν στο κεφάλι μου,
μου 'παν για σένα γονείς μου παν συγγενείς,
πως ήσουν λέει όμορφη όσο κανείς,
και μου είπαν σε είδαν ντυμένη στο άσπρο και το μπλε,
να γδύνεσαι να ποζάρεις στου κόσμο τ' ατελιέ,
σε είπαν πατρίδα εγώ όμως δεν σε είδα,
έχω δει όμως τα παιδιά σου να σφάζονται στην κερκίδα,
σε είδαν λέει κορίτσι απ'τη την Τιφλίδα,
που ήρθε στην Αθήνα για βίζιτες και για ελπίδα,
πως το '40 λέει σκοτώθηκες στην άμυνα,
μα εσύ ήσουν πνιγμένη μέσα στο Σάμινα,
μου 'παν σε είδανε με μαστιγιές στην πλάτη,
γυρίζοντας απ'την Μακρόνησο τον Άι Στράτη,
σε είδαν στην Ευρώπη να γυρεύεις κάτι,
και 'κανες τα παιδιά σου πρόσφυγες για ένα κομμάτι,
ήσουνα λέει Παναγιά αλλά και σκάρτη,
σε είδαν να κλωτσάς το κεφάλι ενός αντάρτη,
κάποιοι σε θέλουν όρθια και άλλοι χάμω,
η χώρα αυτή σκοτώθηκε ένα πρωί στον Γράμμο.

Αυτή η πατρίδα που μου δείξαν λέει πέθανε,
με τις γυναίκες του Ζαλόγγου όταν πέφτανε,
αυτή η πατρίδα μου δείξαν αυτοκτόνησε,
και στο ικρίωμα μια μέρα μ'απαγχώνισε,
γιατί πατρίδα μου λυπάμαι μα πρωδώθηκες,
και για τριάντα αργύρια σαν πουτάνα δόθηκες,
κόψε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα σου,
μυρίζει αίμα και είναι κόκκινο το γάλα σου.

Σε είδα να βουτάς μια μέρα μες την άβυσσο,
να μ'εκβιάζεις με Κόλαση και Παράδεισο,
σε είδα να κυλιέσαι μες την σκόνη και τις λάσπες,
είδα και τα παιδιά σου να χτυπάνε μετανάστες,
κάποιοι είπαν χάθηκες στο Μόναχο για πάντα,
και άλλοι στην Αστόρια σε είδαν να πλένεις πιάτα,
σε είδα να είσαι το ζώο μέσα στο πείραμα,
και σε χτυπούσαν με μίσος μέσα στο Σύνταγμα,
και 'συ πουτάνα με σφίγγεις μες την τανάλια σου,
και μ'εκβιάζουν μέρα-νύχτα τα κανάλια σου,
και όλα ήταν ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα σου,
μυρίζει αίμα και είναι κόκκινο το γάλα σου,

σε είδα στα μάτια ενός μπάτσου με το εθνόσημο,
σε μια κορώνα στο βασιλικό οικόσημο,
μην μου μιλάς κινδυνεύεις Ελλάς,
θα φορέσω εκρηκτικά και θα 'ρθω εκεί που γλεντάς,
είμαι παιδί που γλίτωσε απ' το παιδομάζωμα
σε βλέπω να σε τρώνε λιοντάρια απ' το πάνω διάζωμα,
και ύστερα λόγχη σφουγγάρι χολή κι αγχόνη,
πατρίδα τα παιδιά σου τα πούλησες και είσαι μόνη.

Αυτή η πατρίδα που μου δείξαν λέει πέθανε,
με τις γυναίκες του Ζαλόγγου όταν πέφτανε,
αυτή η πατρίδα μου δείξαν αυτοκτόνησε,
και στο ικρίωμα μια μέρα μ'απαγχώνισε,
γιατί πατρίδα μου λυπάμαι μα πρωδώθηκες,
και για τριάντα αργύρια σαν πουτάνα δόθηκες,
κόψε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα σου,
μυρίζει αίμα και είναι κόκκινο το γάλα σου.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 52.
Μας μεταφέρουν και μας πηγαίνουνε σε τούνελ. Σκοτεινιάζει.
Ο Νάρκισσος πεθαίνει από το είδωλό του ανίδεοι.
Η ντροπή του κλείνει τα μάτια.
Το κακό είναι η μάνα σου, η αδερφή σου, το χέρι που σου σφίγγει την καρδιά.
Γιατί απ’αυτό δεν κρύβεσαι. Σε κοιτάει από τον καθρέφτη.
Έχω δει τον πρώτο κόσμο να κλαίει, να λιμοκτονεί και να πεθαίνει.
Έχω δει τον δαίμονα να σπάει τη γυναίκα σου στα κρεβάτια του Υδροχόου.
Και αυτή έβλεπε εσένα στα ιδρωμένα μάτια.
Και εσύ πουθενά.

Έσεται ...

Περπάτησες, 

ξανά περπάτησες, 

με σφιγμένη καρδιά στο σκοτάδι, 

τις ρίζες ξεχνώντας, 

τα τύμπανα των λιγοστών δεν τα άκουσες. 

Η μουσική ακουγόταν ανάλαφρη, 

δυνάμωνε όμως, σιγά σιγά 

έγινε μια δυνατή αρμονική φωνή. 

Οι μνήμες έγιναν νότες, 

οι νότες σκέψεις, 

οι σκέψεις φως. 

Η Ιθάκη θα βρεθεί και πάλι!

Έσσεται ήμαρ!