Πεθαίνει ποτέ η Αγάπη? Η ζει για πάντα μέσα μας και μεταλαμπαδεύεται όταν ακόμα και εμείς φεύγουμε από τη ζωή? Λένε ότι η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αλλά η Ελπίδα τι είναι? Δεν είναι η αίσθηση του τελευταίου σκιρτήματος? Δεν είναι η τελευταία ένδειξη Αγάπης για Ζωή?
Και όταν αναφέρουμε τη Ζωή δεν εννοούμε την επιβίωση, αλλά την βίωση, την Δημιουργία. Δηλαδή τον Έρωτα.
Θέλω πάλι να θίξω μέσα από αυτή την ανάρτηση ότι ο Έρωτας δεν είναι μόνο τα αισθήματα και η πραγμάτωσή τους από δύο που αγαπιούνται. Ίσως αυτό να είναι η πιο έντονη έκφανση του Έρωτα αλλά όχι η μοναδική.
Και δεν σημαίνει ότι όταν χωρίζεις χάνεται η αγάπη. Η αγάπη μένει και μπορεί ακόμα να αναπτύσσεται και μετά από κάποιο χωρισμό. Βέβαια όταν ο χωρισμός συνδυάζεται με μια κατάρρευση των αξιών και ιδεών που είχαμε για τον Έρωτα, ναι τότε η αγάπη τραυματίζεται και νιώθουμε ότι πεθαίνει αλλά ζει μέσα μας και αργά η γρήγορα την ξανασυναντάμε.
Μπορεί να προχωράμε μόνοι μας, χωρίς κάποιο ταίρι, αλλά πάντα πορευόμαστε με ή προς την Αγάπη. Χωρίς αυτή θα πεθαίναμε. Δεν θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε την μοναξιά μας, τις αναποδιές, τις κακουχίες.
Σήμερα ένα "άτακτο" κοριτσάκι, μάλλον για να με τσιγκλίσει ή για να δει πως θα αντιδράσω, σε ένα Post που έγραφα "Η Ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία !!!", μου σχολίασε... "ki h Agaph prwth!".
Η αλήθεια είναι ότι δεν πίστεψα ούτε στιγμή ότι το εννοούσε. Γιατί ο τρόπος σκέψης της δείχνει εντελώς το αντίθετο. Πως γίνεται ένα άτομο να μην εφησυχάζει ποτέ, να ζει την ζωή αναζητώντας συνεχώς, και να πιστεύει ότι πεθαίνει η Αγάπη πρώτη? Δεν γίνεται !!!
Και αν το πίστευε αυτό, δεν θα τη συγκινούσε το γκρίζο συννεφάκι που κλαίει και ρίχνει βροχή όταν φεύγει ο "σύντροφός" του, ούτε και ο ταλαιπωρημένος πελαργός που συνεχίζει να παλεύει για τη Ζωή. Αυτό που βγαίνει και από τους δύο, είναι το έντονο αίσθημα της Αγάπης.
Μπορεί πολλές φορές να πληγωνόμαστε, να μας προδίδουν, να ζούμε αβάσταχτες συνθήκες, αλλά μόνο η Αγάπη είναι αυτή που μας κρατάει στη Ζωή. Αυτό το Γιγάντιο συναίσθημα που μας δίνει τη δύναμη για να συνεχίσουμε την ανηφόρα.
Γιατί η Αγάπη τα Κατακτά όλα !!!
Love conquers all
Deep Purple
It Feels like the end When you're closer to losing your dreams Than losing a friend Flying blind I'm shooting into the dark Who will I find Oh girl And if it takes me a lifetime I swear I'll tear down every wall Love conquers all
On my way Tomorrow I rise with the sun Soon I'll be gone Words can't say How the memories of feelings of love They linger on Oh girl And if it takes me forever I know it's worth every teardrop that falls Love conquers all
Somewhere there's a place in your heart Where the wounds never heal Well you're not alone That's just how I feel
Love conquers all This one will last a lifetime And if love conquers all This one will last forever
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να το κάνω. Από το καλοκαίρι. Αλλά επειδή το καλοκαίρι οι πιο πολλοί έλειπαν σε διακοπές, το άργησα λίγο. Είναι τόσο μεγάλη αξία στον χώρο της μουσικής, που δεν μπορούσα να μην του κάνω αφιέρωμα.
Πιο κάτω ακολουθεί αφιέρωμα, με τα κυριότερα σημεία της ζωής του που βρήκα στο Internet. Ακολουθεί και ένα τραγούδι, όχι δικό του, αλλά ένα που γράφτηκε ειδικά για αυτόν και αποτελεί ύμνο. Ερμηνευτής ένας πολύ καλός συνεχιστής της Reggae.... o Manu Chao.
Θυμάμαι πολύ έντονα την αντίδραση κάποιας κοπέλας μου στο Αναφώνημά μου "ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟΝ BOB MARLEY ???". Ήταν 1996. Λόγω του θανάτου του το 1981, όλη η δεκαετία του 80 ήταν γεμάτη Bob Marley. Αφίσες παντού. T-Shirts κρεμασμένα παντού. Δεν υπήρχε καλοκαιρινό μαγαζί χωρίς να βάλει καθημερινά Marley. Λόγω της "Αργής" μουσικής της Reggae είχε συνδυαστεί με την ανεμελιά των διακοπών.
Άρα πως γίνεται κάποιος, που τα εφηβικά του χρόνια που είναι γεμάτα μουσική, να μην ξέρει τον Bob Marley??? Θυμάμαι της είχε μείνει απωθημένο και όταν διαφωνούσαμε πάντα μου έλεγε.... "ΝΑΙ ΡΕ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΟΝ BOB MARLEY". Απ' ότι έμαθα όταν χωρίσαμε τον έμαθε πολύ καλά, ακούγοντας όλα του τα CD.
Ναι, το θεωρούσα και το θεωρώ απαράδεκτο (ιδίως για άτομα γεννημένα στη δεκαετία του 60 - 70) να μην Τον ξέρουν. Για μένα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα πρόσωπα της Ιστορίας. Μεγαλύτερο από πολλούς πολιτικούς και επιστήμονες. Τόσο μεγάλου βεληνεκούς όπως ο CHE GUEVARA . Υπήρξε μεγάλος Επαναστάτης και υπέρμαχος της Ελευθερίας. Πιθανώς όσοι δεν τον ξέρουν, θα ζουν σε περιβάλλον που αυτές οι 2 αξίες προκαλούν αλλεργία. Π.χ. είναι σίγουρο ότι ο Μπουμπούκος δεν τον ξέρει. Και αν τον ξέρει, σίγουρα δεν τον έχει ακούσει !!!
Πόσο πολύ λείπει ???.... πόσο ωραία θα ήταν να τραγουδούσε ακόμα, με τα μικρά πηδηματάκια του όταν με κλειστά τα μάτια πλησίαζε στο μικρόφωνο !!!
Πόσες φορές δεν είπαμε .... Hey Bobby Marley Sing something good to me !!!
Mr. Bobby - Manu Chao
Sometimes I dream about reality Sometimes I feel so gone Sometimes I dream about a wild wild world Sometimes I feel so lonesome
Hey Bobby Marley Sing something good to me This world go crazy It's an emergency
Tonight I dream about fraternity TONIGHT I say: one day! One day my dreams will be reality Like Bobby said to me
Hey Bobby Marley Sing something good to me This world go crazy It's an emergency
Hey Bobby Marley Sing something good to me This world go crazy It's an emergency...
Tonight I watch through my window And I can't see no lights Tonight I watch through my window And I can't see no rights
Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 60 ετών. 24 χρόνια μετά το θάνατό του εξακολουθεί να έχει θαυμαστές, αλλά και «πιστούς» οπαδούς σε όλο τον κόσμο. Όλο το Φεβρουάριο η Αντίς Αμπέμπα είναι το κέντρο μνήμης και λατρείας του Βασιλιά της Ρέγκε, καθώς το μουσικό φεστιβάλ που αναβιώνει κάθε χρόνο προς τιμή του, κρατά ζωντανή τη μνήμη αλλά και τη μουσική του.
Ο Bob Marley γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1945 στην Τζαμάικα. Πατέρας του ήταν ο Norval Marley ένας μεσόκοπος λευκός επιστάτης σε φυτεία από την Αγγλία. Η μητέρα του Cedella Booker ήταν μια μαύρη έφηβη από τα βόρεια της χώρας. Μία εβδομάδα πριν το γάμο τους ο Νόρβαλ προφασίστηκε προβλήματα υγείας που του απαγόρευαν να μείνει στη Τζαμάικα. Ο Νόρβαν, τελικά, δε γνώρισε ποτέ το γιο του, εξαιτίας της περιφρόνησης της λευκής «ανώτερης τάξης» για τις διαφυλετικές σχέσεις. Αυτή η προκατάληψη επηρέασε τα παιδικά χρόνια του Μάρλεϊ που χλευάστηκε ως παιδί από λευκούς και μαύρους Τζαμαϊκανούς για τη μικτή του καταγωγή.
Μουσική
Τη δεκαετία του '70, καθώς το rock είχε πλέον χάσει την επαναστατική ενέργεια που το χαρακτήριζε στα μέσα της δεκαετίας του '50 και την κοινωνικο-πολιτική οργή του τέλους των '60s, ο Bob Marley με το γκρουπ του, τους Wailers, έγινε διάσημος σ' όλο τον κόσμο γεμίζοντας το κενό με τη reggae πρότασή του: επαναφέρει το αίτημα της κοινωνικής ενότητας, προβάλλοντας πάθος, θρησκευτική πίστη (rastafari) και συγκλονιστική αποφασιστικότητα.
Η reggae ξεκίνησε από την Τζαμάικα, παντρεύοντας διάφορους ήχους από ροκ, τζαζ και παραδοσιακή αφρικανική μουσική και ήταν ο Bob Marley που με το έργο του κατάφερε να την βγάλει από τα σύνορά της και να την κάνει παγκόσμια τάση. Σε αυτό συνέβαλλε και η προσχώρησή του στη δισκογραφική Island Records που θεωρούνταν τότε από τις πιο ισχυρές και καινοτόμες εταιρίες με ηχηρές συνεργασίες (Genesis, John Martyn, Nick Drake).
Εκείνο που σημάδεψε όλη τη ζωή του Bob Marley και επηρέασε σημαντικά τη μουσική του ήταν η πίστη του στη θρησκευτική λατρεία των Ρασταφάρι. Τον μύησε η σύζυγός του Ρίτα. Την πίστη του την υπηρέτησε ιεραποστολικά και με τον τρόπο του κατάφερε να τραβήξει την προσοχή όλου του κόσμου για τους Ρασταφάρι. Δημιουργούσε μουσική και, ταυτόχρονα, με τα τραγούδια του κήρυσσε την αδελφοσύνη και την ειρήνη για όλον τον κόσμο. Προς το τέλος της ζωή του, μάλιστα, βαφτίστηκε στην ορθόδοξη εκκλησία της Αιθιοπίας με το όνομα Berhane Selassie.
Όλη του η στάση ζωής υπηρετούσε μια θρησκευτικότητα και μια πολιτική, ώσπου το 1976 έγινε απόπειρα δολοφονίας του στο σπίτι του, από την οποία γλίτωσε με μικρούς τραυματισμούς. Η πράξη αυτή προφανώς είχε πολιτικά κίνητρα, καθώς τα πράγματα στη Τζαμαϊκανή πολιτική εκείνο τον καιρό είχαν «αγριέψει» κάπως.
Ο Καρκίνος
Τον Ιούλιο του 1977 ο Μάρλει παρουσίασε μια πληγή στο δάχτυλο του ποδιού του, που πίστευε ότι είχε προκληθεί παίζοντας ποδόσφαιρο. Δεν περνούσε το τραύμα μέχρι που σε έναν άλλο τραυματισμό έγινε η σωστή διάγνωση. Επρόκειτο για μια μορφή καρκίνου του δέρματος. Η λύση ήταν να του ακρωτηριαστεί το δάχτυλο, αλλά ο ίδιος δε συμφωνούσε με αυτό, εξαιτίας της πεποίθησης των Ρασταφάρι ότι οι γιατροί είναι samfai, απατεώνες δηλαδή, που κοροϊδεύουν τους εύπιστους προσποιούμενοι ότι έχουν μαγικές δυνάμεις. Ακόμα, ανησυχούσε για την επίδραση που θα είχε μια τέτοια εγχείρηση στην καριέρα του που τότε ήταν ήδη απογειωμένη και είχε τεράστιες προοπτικές.
Ο καρκίνος, όμως εξαπλώθηκε. Σε μια περιοδεία του το 1980, κατέρρευσε την ώρα που έκανε τζόγκινκ στο Central Park της Ν.Υ. Η ασθένεια τον υποχρέωσε να σταματήσει τη μεγάλη περιοδεία που είχε προγραμματίσει. Όταν αποφάσισε να ζητήσει ιατρική βοήθεια διαπίστωσε ότι πλέον η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη.
Τις τελευταίες μέρες του θέλησε να τις περάσει στην πατρίδα του, αλλά η κατάστασή της υγείας του ήταν τόσο βαριά που στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι του από τη Γερμανία όπου βρισκόταν αρρώστησε τόσο που υποχρεώθηκε να προσγειωθεί στο Μαϊάμι και να νοσηλευτεί εκεί στο νοσοκομείο όπου και άφησε την τελευταία του πνοή το Μάιο του 1981 σε ηλικία 36 ετών. Κηδεύτηκε στη Τζαμάικα σε μια αξιοπρεπή τελετή με στοιχεία της θρησκείας των Ρασταφάρι και της Αιθιπικης Ορθοδοξίας.
Ο πρόωρος θάνατός του τον πέρασε στη σφαίρα του μύθου πλάι σε ονόματα όπως αυτά του Elvis Presley, του John Lennon, του Jim Morrison. Η μορφή του και η μουσική του μέχρι σήμερα «πουλάνε» σε όλο τον κόσμο. Το 2001 βραβεύτηκε στα Grammy για τη συνολική προσφορά του στη μουσική (Lifetime Achievement Award).
Short Cuts
· Γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στη σκόνη και τη φτώχεια του Kingston της Τζαμάικα
· Τον περασμένο Ιανουάριο, η σύζυγός του, Ρίτα, ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μεταφέρει τη σωρό του συζύγου της στην Αιθιοπία, καθώς υποστηρίζει ότι «Όλη η ζωή του Μπομπ έχει να κάνει με την Αφρική όχι με τη Τζαμάικα».
· Οι περισσότεροι κριτικοί συμφωνούν ότι κανένας άλλος μουσικός από μόνος του δεν έδωσε τέτοια ώθηση σε ένα μουσικό είδος όπως ο Μάρλει με τη reggae.
· 50% των πωλήσεων της μουσικής ρέγκε στην Αμερική είναι αυτή του Bob Marley κάτι που δε συνβαίνει σε κανένα άλλο είδος.
· Πολλά τραγούδια του στοχεύουν να ανυψώσουν τους φτωχούς και αδύναμους, ενώ κάποια κομμάτια του "Get Up Stand Up" και "I Shot the Sheriff" αποκαλύπτουν τις επαναστατικές του απόψεις απέναντι στο κατεστημένο.
· Σε νεαρή ηλικία μυήθηκε στους Ρασταφάρι. Οι Rastas ήταν τότε μια ομάδα πιστών που κήρυσσαν την ισότητα, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη στους δρόμους, καπνίζοντας μαριχουάνα.
· Ένα από τα πιστεύω των Ρασταφάρι ήταν ότι το κάπνισμα κάνναβης ήταν αποδεκτό και βοηθά το διαλογισμό και την ψυχική αφύπνιση. Ακόμα και τα ράστα μαλλιά προήλθαν από τους ρασταφάρι και συνδέθηκαν με τα πιστεύω τους.
· Πολλοί θεωρούν την Αφρική ως την πνευματική πατρίδα του Marley, ενώ πολλά τραγούδια του συνδέονται με την Αφρική. Το "Exodus" και το "Redemption Song" επικρίνουν το ρατσισμό και την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία της Αφρικής και πανηγυρίζουν το θρίαμβο της ελευθερίας από την καταπίεση.
· Πολλοί μελετητές της ρέγκε, αλλά και πολλοί απλοί άνθρωποι θεωρούν σήμερα τον Μάρλει σύμβολο ελευθερίας. Ο Ρότζερ Στέφενς αναφέρει γι’ αυτόν: « Οι νέοι άνθρωποι συγκινούνται με την επανάσταση και ο Bob είναι ο απόλυτος επαναστάτης, που φυσά τον καπνό του στα μούτρα της εξουσίας»
Γι' αυτό έχω κολλήσει με το Internet και το FaceBook. Είναι σαν ένα παζάρι Ανταλλαγής, και μπορείς να βρεις πράγματα που σου αρέσουν πολύ αλλά δεν ήξερες που, ή πράγματα που σου άρεσαν πολύ αλλά τα είχες κλεισμένα στο μπαούλο. Και όπως είπε και μία Fb-Friend είναι σαν να λες "Ας πάμε να δούμε τι γίνεται στην Πλατεία".
Έτσι έγινε και σήμερα. Η Κ. (η γνωστή μιας προηγούμενης ανάρτησης, που αν ξανακάνω ανάρτηση θα βάλω ολόκληρο το όνομά της, με την άδειά της βέβαια) με ένα Post της μου θύμισε ένα λατρεμένο τραγούδι. Μάλλον της αρέσει και αυτής πολύ ο Αλκίνοος, γιατί συχνά τον τιμάει. Και για μένα, όπως θα έχετε καταλάβει.... είναι ο Αγαπημένος μου.
Η γλυκιά μελαγχολία της μουσικής του, μαζί με τους βαθυστόχαστους στίχους του κάνουν το αποτέλεσμα μοναδικό. Φοβερά διαπεραστικό, χτυπάει κατευθείαν στα πιο βαθιά στρώματα της Ψυχής.
Πόσο όμορφα περιγράφει την κούραση του Οδοιπόρου, που πολλές φορές νιώθει να χάνει τις δυνάμεις του. Να λιγοψυχά, να φοβάται και να εξαντλείται. Βρίσκει όμως πάντα διεξόδους που του δίνουν το κουράγιο για να συνεχίσει. Όπως λέει κλείνοντας, η Μουσική είναι ένα σημαντικό κομμάτι ανασυγκρότησης. Για μένα είναι το μεγαλύτερο. Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτή.
Και πόσες φορές στη Ζωή μου, που είναι πάντα ανηφόρα, δεν ένιωθα κουρασμένος, μόνος, εξαντλημένος και απελπισμένος. Πάρα πολλές. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει και συνεχίζω. Η μουσική όμως πάντα μου κρατάει το χέρι.
Έτσι μετά από αυτή την ανάρτηση, πάντα θα φέρνω στο μυαλό μου αυτό το τραγούδι, όταν θα σκέφτομαι....
Περπάτησα πάρα πολύ και τα φτερά μου τα 'χω χάσει. Μα εσύ που δεν πατάς στη γη καν' την ψυχή μου να πετάξει... Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι, ένα αεράκι να μας πάρει... Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας...
Είναι η καρδιά μου μια αυλή σ' ένα κελί που όλο μικραίνει. Μα εσύ που έχεις το κλειδί έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει, το όνειρό μου ξαποσταίνει... Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας...
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό και μια θηλιά που όλο στενεύει. Έλα και κάνε μουσική την τρέλα που με διαφεντεύει... Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς, τραγούδησέ τες να χαρείς... Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας...
Αλκίνοος Ιωαννίδης. Παράκληση.
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Το ραδιόφωνο που όλη η Μαγνησία αγάπησε, και ιδιαίτερα οι φοιτητές, αλλάζει συχνότητα και από 89,9 γίνεται 103,3 FM.
Το έχει ένας πολύ καλός μου φίλος αλλά όταν το πρωτάκουσα δεν είχα ιδέα για τον κάτοχό του. Το άκουγα για τον Ροκ ήχο του και τα ένα προς ένα διαλεγμένα τραγούδια. Το έμαθα μετά από μήνες ότι αυτός ο Ροκάς που διαλέγει την μουσική είναι ο φίλος μου ο Βασίλης.
Είναι ο ίδιος ο Βασίλης που μου είχε δώσει την κασέτα των Ramones που ανέφερα σε παλιότερη ανάρτηση... http://dsvsval.blogspot.com/2009/06/punk.html. Είχαμε από τότε πολύ αγάπη για μουσική. Και όταν λέμε Ροκ μιλάμε για κλασικά κομμάτια που όλοι αγαπήσαμε... Από Deep Purple, Led Zeppelin από τη δεκαετία του 60 έως και τα τελευταία αγαπημένα τραγούδια. Όπως μου είπε ο ίδιος θα παίζει και Pop κομμάτια με Ροκ προσανατολισμό.
Θα ακολουθήσει σε λίγο καιρό Internet Radio για να έχει Παγκόσμια Εμβέλεια.
Ας ευχηθούμε στη νέα πορεία του σταθμού του, Καλή Επιτυχία !!!
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Πεθαίνει ποτέ η Αγάπη? Η ζει για πάντα μέσα μας και μεταλαμπαδεύεται όταν ακόμα και εμείς φεύγουμε από τη ζωή? Λένε ότι η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αλλά η Ελπίδα τι είναι? Δεν είναι η αίσθηση του τελευταίου σκιρτήματος? Δεν είναι η τελευταία ένδειξη Αγάπης για Ζωή?
