Δεν μπορώ να γράψω τίποτα άλλο από το πόσο Γοητευμένος είμαι από το Blog που συνάντησα σήμερα στις 5:00 το πρωί.
Ξύπνησα παγωμένος, με πονοκέφαλο... γιατί η Μάνα μου (γκρρρρρ) άφησε ανοιχτή την πόρτα για το Σισσόνι..., έφυγε η ψύξη, και έτσι ίδρωσα... με χτύπησε ο Ανεμιστήρας... και τώρα Ρουφιέμαι.
Όλο τέτοιες Παπαριές κάνουν οι Μανάδες μετά τα 60. Παρόλο που η Μάνα μου είναι Νέα, μόλις 22 χρόνια μεγαλύτερή μου (62)... δεν παύει να είναι η κλασσική Ελληνίδα Μάνα (Like Λαζόπουλου... από χωριό της Λάρισας και η Δικιά μου) που κάνει συνέχεια... Γκάφες, Ξεχνάει, Ξεματιάζει, και δαγκώνεται μπροστά στον Κόσμο... για να μην δώσει δικαίωμα.
Έχω πολλά να αναφέρω... αλλά μια άλλη φορά. Δεν είναι της παρούσης. Αλλά ήθελα να δικαιολογήσω γιατί είμαι από τις 4:20 όρθιος με πονοκέφαλο και γράφω. Για τις συνηθισμένες συχνές μαλακίες της Μάνας. Α, ρε Πατέρα... ωραία Κληρονομιά μου άφησες.. Μέχρι τα 35 έμενα μόνος μου, και τα τελευταία 5 χρόνια επέστρεψα στον Βόλο και μένω με την Μάνα μου... για να την "Προσέχω".
Του χρόνου δεν έχει άλλο όμως... Επιστρέφω Αθήνα (Παναγιά μου Βόηθα) και θα την αφήσω... για μισές μέρες τον Χρόνο μόνη. Λέτε να βάλει καμιά φωτιά στο σπίτι ??? Ανάβει τα μάτια της Κουζίνας... και πάει να ποτίσει τα Λουλούδια... Ευτυχώς που κάτι μου μυρίζει και πάω και τα κλείνω... Ωχ, Παναγιά μου... και Αρχίζουν τα Γκάζιαααα...
"Τι είπα εγώ Γαμώτο μου... δεν είπα ότι πρώτα θα βάζεις το Μπρίκι, και μετά θα ανάβεις το μάτι ? Και θα είσαι Εκεί μέχρι να γίνει ο Καφές. Και αφού τον τελειώσεις τότε και μόνο τότε... θα πιάνεις άλλη δουλειά"... Και τότε είναι που κοιτάει γύρω να δει αν μας ακούνε οι Γείτονες.... Γαμώ το κερατό μου... δεν την νοιάζει ότι θα Καούμε... να μην μας Ακούν οι Γείτονες την Νοιάζει... Και τότε, ποιος είδε τον DSV και δεν τον φοβήθηκε. Αλλά εντάξει... Πάει μετά από ένα τέταρτο και κλείνει το ήδη κλειστό μάτι (από εμένα) και λέει... "Τι φωνάζεις ??? Να ήρθα και το έκλεισα. Άλλωστε Κλειστό ήταν... Αφού ξέρω ότι είσαι εσύ εδώ".
Η Αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 5 χρόνια, επειδή ακριβώς είμαι εδώ, έχει χαλαρώσει παρόλο που την τρέχω για να μην αφεθεί στην αγκαλιά του Αλτς... Αν και όταν ήμουνα Αθήνα, τον καιρό που είχε φύγει ο Πατέρας μου (2002 - 2004) και μέχρι να ρθω εδώ, έκανε ουκ ολίγα... και ευτυχώς που δεν πήραμε καμιά φωτιά. Μόλις εχθές έμαθα ότι και ο Πατέρας μου έβαζε τις ίδιες φωνές για το Μάτι και τον φούρνο της κουζίνας που τα Ανάβει πολύ πριν τα χρησιμοποιήσει και έγινα Έξαλλος. Άρα δεν το κάνει τώρα... αλλά και όλο τον καιρό (από το 1989) που έλειπα.... Ά, ρε Πατέρα Ήρωα... ΗΡΩΑΑΑΑΑ !!!
Κοίτα πως ήρθε το θέμα. Για το ποίημα και το Blog ξεκίνησα... και για την Μοίρα μου κατέληξα να γράφω. Τι να κάνω... πρέπει να τα λέω που και που, για να μην κάνω κενένα Έγκλημα. Γιατί δεν είναι η μόνη πίσεση που υφίσταμαι από τότε που ήρθα στον Βόλο... Αλλά μία από τις Πολλές...
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟΟΟΟΟΟΟ !!!!!! Ευλογημένος ειμί. Πόσες καληνύχτες μου χρωστάς το ξέρεις?
Είναι τόσες νύχτες που ξάπλωνα με το μαξιλάρι στην αγκαλία μου.
Σε ονειρευόμουν σε τοπία γκρίζα, σε κάθε σελίδα που διάβαζα, σε κάθε βλέμμα μου στην θάλασσα.
Ησούν πάντα η σκέψη μου πριν κοιμήθω, η σιγούρια που αποζήτουσα απο παιδι.
Με ισσορόπησες την στιγμή που χανόμουν, είχα ανέβει ξέρεις πανώ στο σχοινί.
Ας μην σπαταλήσουμε αυτό το βαθύ, θεόπεμπτο καλοκαίρι σε λόγια σκορπία.
Μου οφείλεις τόσα καλοκαίρια, εισαι καταδικασμένη από το ίδιο το Σύμπαν να μου τα χάρισεις.
Σε έναν κόσμο που φλέγεται, σε μια χώρα που καταρέει, οι ελπιδές και τα ονείρα αποθνήσκουν προώρα.
Εκτός αν γνωρίζεις την συνταγή της ευτύχιας.
Ισώς ειμαι ιδεαλιστης, οραματιστης και ουτοπικος.
Ισως...
Σιγουρα όμως, εγώ θα ΖΗΣΩ μεσά από το κόσμο που φτιάχνω...μαζί της.
Μανα, συζυγος, αδερφη, εσυ Γυναίκα, Συμπαντοσταλμένη, Πικροκρατούσα, Ονειρόπολα μήτρα της τελευταιας μου ανάσας εισαι παραπάνω από αυτο τον κόσμο...
Κάθε πρωί ευχαριστώ το Αέναο Διαστελμένο Συμπάν που οι πιθανότητες του σε εφεράν εδώ.
2010 χρονια μετά τον θανάτο κάποιου ιδεαλιστη.
Γυναίκα, ω Γυναίκα, πόσα δάκρυα θα μου σφουγγίσεις με τα μαλλία σου?
Πόσες αγκαλίες θα μου προσφέρεις?
Και εγώ θα σπείρω τον καρπό μου σην Ζωοφόρο κοιλία σου.
Ευλογήμενος ειμί.Πηγή :
http://skeftomainazisw.blogspot.com/ (To Blog θα το βρείτε και στα "Ιστολόγια που Παρακολουθώ").
Αν σας άρεσε η ανάρτηση... κάντε κοινοποίηση με το κουμπί Share. Μπορείτε να την στείλετε κατευθείαν με E-mail.... πατώντας "Share", στη συνέχεια το Φακελάκι "E-mail", και τέλος το φακελάκι στα "περισσότερα".
Όσοι θέλετε να γράψετε την γνώμη σας ... πατήστε στο "σχόλια".
Ε, ναι, πήγα σε καλύτερο σπίτι, το ομολογώ. Ευάερο, ευήλιο, διαμπερές, αλλά μη φανταστείς. Θα είμαι με συγκάτοικο. Κι έτσι θα μοιραζόμαστε τα έξοδα. Εγώ. Που ήθελα να γυρνάω στο σπίτι από τη δουλειά και να μη βρίσκω κανέναν. Που ήθελα να κινούμαι όπως θέλω, να κάνω ό,τι γουστάρω στο χώρο μου, θα ζήσω με άλλο άτομο. Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή και τελικά αλλάζεις γνώμη. Ναι. Τελικά είναι σπουδαίο πράγμα το να μοιράζεσαι. Το ρεύμα, τα κοινόχρηστα, το απορρυπαντικό, το κωλόχαρτο... 
