Στο βαθύ πένθος που ζω ... έχω τουλάχιστον κάτι να απαλύνει τον Πόνο μου ...
Έχω γράψει πολλές φορές για το Όνειρο της Ζωής μου να μετοικήσω στην Ιρλανδία ... αλλά ο Κόβιντ μου έκοψε τα σχέδια ... τώρα και με τον πόλεμο ... άσε ... αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν άλλο ...
Η Ανύμπορη Μητέρα μου που είχε τεράστια Ανασφάλεια για το πως θα ζείσει χωρίς εμένα και όχι μόνο ως Φροντιστής αλλά ως ένας άνθρωπος που Λάτρευε !!! Ναι με Λάτρευε και μου το λεγε συνέχεια αλλά εγώ δεν χρειάζεται να ακούσω κάποιον για να δω τι αισθάνεται για μένα ...
"Αν πάθεις κάτι ... εγώ να ξέρεις θα Πεθάνω την Άλλη Μέρα ... Και αν όχι ... θα Αυτοκτονήσω την Μεθεπόμενη" ...
Ευτυχώς λοιπόν που έφυγε 1η και δεν έζησε τον Ανείπωτο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ - ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΑΒΥΣΣΑΛΕΟ Πόνο που νιώθει μια Μάνα όταν χάνει τον Λατρεμένο της Γιο ...
Ευτυχώς Μάνα έφυγες πρώτη αλλά θα έρθω και θα σε βρω να το ξέρεις ...
Λείπω αυτές τις Μέρες από το Blog γιατί Πενθώ και δεν μου είναι εύκολο να γράφω ... Αν και νομίζω ότι από σήμερα θα γράφω και πολύ συχνά γιατί Κάποια Τοξική - Διαολική ... Κάκκιστη Πουτ...να ... δεν σεβάστηκε Καθόλου το Πένθος μου ( δεν έχει κλείσει ούτε μήνας από τότε που την έχασα ) και μου μίλησε Χυδαία ... Βάναυσα ... Οχετός Ολόκληρος και τόσο Ασεβής που έφτασε τα όρια της Ιεροσυλίας ... !!!
Επειδή είναι γειτόνισα ( Η Πιο Κουτσομπόλα του ΚΟΣΜΟΥ και με Διαφορά ) και άκουγε μερικές φωνές από εμένα για ζητήματα ώστε να πιει Η Μάνα μου κάποια χάπια που δεν έπαιρνε ... ή ήταν μισολυπόθυμη και της είπα ΣΗΚΩ ... να της πάρω την πίεση και την έσωσα από το Εγκεφαλικό ... ΜΕ κατηγόρησε τώρα που είμαι κομμάτια και ρετάλι από το Πένθος, ότι την Κακομεταχειριζόμουνα και της φώναζα και την Έβριζα κιόλας ... Μόνο που δεν την έδειρα δεν μου είπε ... παρόλο που πιστεύω ότι το είχε στο μυαλό της ...
Ξέρετε πόσες φορές φώναζα στην Γάτα μου να κατέβει από την Κατσαρόλα ή από πάνω από τα Ψάρια ή να μην είναι γραπωμένη στις κουρτίνες και τις σκίσει και μου έλεγε η Μάνα μου ... " Μη ρε Δημήτρη μην της φωνάζεις" ... "Μάνα έτσι πρέπει να φωνάζουν στα ζωντανά ... δεν καταλαβαίνουν τις λέξεις" και μου έλεγε " Όχι δεν είναι γι αυτό ... Θα λένε ότι φωνάζεις σε μένα" Και της Έλεγα Μάνα εμένα οι Κακοί και Κουτσομπόληδες - Τοξικοί Άνθρωποι ... δεν με ενδιαφέρουν ... Θέλουν το Κακό του Κόσμου ... Κρυφακούν ακόμα για να κατηγορήσουν ... Έτσι μόνο μπορούν να Ζουν ... Κάνοντας συνέχεια ΚΑΚΟ.
Εγώ λοιπόν φώναζα στην Γάτα τις περισσότερες φορές και αυτή η Πουτ..να ... με κατηγόρησε εμέσως φωτογραφικά ότι εξαιτίας της συμπεριφοράς μου πέθανε η Μάνα μου ... Δλδ εγώ την Έστειλα μια ώρα Αρχύτερα ... Σαν να με είπε Εγκληματία ...
Πότε ??? 27 μέρες μετά που την έχασα και σπαράζω στο κλάμα κάθε μέρα ... και δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδυα γιατί είμαι Ολομόναχος σε ένα σπίτι.
ΔΕΝ ΣΕΒΑΣΤΗΚΕ ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ ΠΟΥ ΕΝΑΙ ΌΤΑΝ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΣΟΥ ( μετά το Χαμό του Παιδιού ) ...
Καταλαβαίνετε τι Κακία έκανε ο Θυληκός Χίτλερ ??? Μου κόλησε το Πιστόλι στο κρόταφο και με Αποτέλιωσε !!!
Άρθρο γραμμένο από άλλον ...
Έπρεπε να ζήσω από πρώτο χέρι δύσκολες καταστάσεις για να κάνω αυτό που λένε «ξεσκαρτάρισμα».
Και ναι... Πολύ καλά τα λέει ο σοφός λαός μας -αυτή τη φορά χωρίς εισαγωγικά το σοφός- αλλά και οι γονείς μας, που από μικρά παιδιά μας συμβουλεύουν: «Οι καλοί φίλοι στα δύσκολα φαίνονται παιδί μου».
Δύσκολο και επίπονο να συνειδητοποιείς ότι κάποιοι δε νοιάζονται τόσο όσο νόμιζες, μεγάλη απογοήτευση να αγαπάς και να προσφέρεις σε ανθρώπους που δε σ' αγαπούν όσο πίστευες, αλλά πιστέψτε με: Μεγάλη λύτρωση το ξεκαθάρισμα. Και δυστυχώς πρέπει να έρθουν τα δύσκολα για να πεισθείς γι' αυτό που ένιωθες μέσα σου -γιατί δεν γίνεται να μην το ένιωθες έστω και λίγο- αλλά επιτέλους έχεις και αποδείξεις χειροπιαστές. Αν εξακολουθήσεις να παραμυθιάζεσαι, τότε φίλε μου είσαι άξιος της μοίρας σου και μη ζητάς τα ρέστα από κανέναν.
Τέτοιες καταστάσεις βέβαια έχουν και τα καλά τους. Μέσα στο χαμό και τη λύπη, εμφανίζονται κάτι «τζόκερ» από το πουθενά. Άνθρωποι που ούτε καν είχες φανταστεί, που ούτε καν είχες υπολογίσει σε αυτούς, βρίσκονται κοντά σου για να σε στηρίξουν και να σου συμπαρασταθούν. Και δεν αναφέρομαι σε οικονομικό επίπεδο. Σ' αυτό το κομμάτι οι περισσότεροι είμαστε για κλάματα. Εκεί δε μπορείς να έχεις απαιτήσεις εκτός κι αν πνίγεσαι στα χρέη και ο αδερφός σου είναι ο Πρίγκιπας Ζαμούντα. Αναφέρομαι καθαρά στο ψυχολογικό και ανθρώπινο κομμάτι: «Γεια. Είσαι καλά; Χρειάζεσαι κάτι. Μπορώ να σε βοηθήσω; Τα παιδιά; Η οικογένεια; Να έρθω να σας δω μετά τη δουλειά;».
Το μόνο που πλέον πρέπει να δεις ρεαλιστικά και να το βάλεις καλά στο μυαλό σου είναι ότι οι περισσότεροι ακολουθούν πιστά το επίσης σοφό λαϊκό ρητό «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» ή το «σώζων εαυτόν σωθήτω» (sic). Και μη περάσει από το μυαλό σου ότι οι συγγενείς αποτελούν εξαίρεση λόγω... αίματος. Αστειότητες... Κάποιες φορές, αδέλφια και ξαδέλφια μαζί, δεν αξίζουν όσο ένας καλός φίλος. Πικρή, αλλά μεγάλη αλήθεια.
Δεν είμαι ούτε υπερευαίσθητη, ούτε ζω στον κόσμο της παπαρούνας. Η μητρότητα με προσγείωσε στη γη, με όπλισε με δύναμη και κουράγιο που ούτε καν φανταζόμουν. Όμως, ρεαλιστικά και ανθρώπινα παρατηρώντας λίγο γύρω μου, συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά πόση δύναμη έχει το «εγώ και η πάρτη μου» και με πόση ένταση εξαπλώνεται αυτή η νοοτροπία σαν ιός...
Σε μια κοινωνία που θα έπρεπε να είναι δεμένη σαν γροθιά, που θα έπρεπε να επικρατεί αλληλοϋποστήριξη και αλληλεγγύη, συνειδητοποιώ ότι μάλλον έχουμε στρέψει το ενδιαφέρον μας αλλού. Κι αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει ούτε με το κοινωνικό, το οικονομικό ή μορφωτικό επίπεδο των ανθρώπων. Η ανθρωπιά δεν σπουδάζεται. Το μεγαλείο της ψυχής ή το έχεις ή... άντε στο καλό της Παναγίας άνθρωπέ μου.
Το συμπέρασμα είναι ένα: Οι κλάψες και η μιζέρια δεν οδηγούν πουθενά. Σπουδαίο πράγμα η περηφάνια και μόνο όταν συντρέχει λόγος σοβαρός την καταπατάς. Αγάπα εκεί που σ' αγαπούν. Το να έχεις απαιτήσεις από ανθρώπους «λίγους» είναι χάσιμο χρόνου και ταλαιπωρία ψυχής...
Και μη ξεχνάς ποτέ: «Οι καλοί φίλοι στα δύσκολα φαίνονται».
