Τι το ήθελα το Blog?Δεν μπορώ να ξεκολλήσω. Μόλις ακούσω και ξαναθυμηθώ κάποιο τραγούδι που μου αρέσει πάρα πολύ.... δεν ησυχάζω. Ψάχνω με τις ώρες να βρω την κατάλληλη Φωτό (η την πιο καλή που θα βρω) για να το αναρτήσω. Μπορεί να μου πάρει και μία μέρα Ολόκληρη και να μη βρω αυτό που ψάχνω.
Ξέρω σε μερικούς θα ακουστεί ηλίθιο, αλλά νιώθω σαν το ζωγράφο που θέλει να τελειώσει το τοπίο ή το πορτρέτο. Σαν τον συγγραφέα που θέλει να κλείσει το κεφάλαιο. Το κάνω με πολύ μεράκι, σε σημείο που γίνεται εξάρτηση και αρχίζει να μου τη δίνει.
Τουλάχιστον μου αρέσει και ξεδίνω κάπως. Και τώρα που τελειώσαν και τα μαθήματα (την Τρίτη έκανα το τελευταίο) είναι ένας τρόπος δημιουργικής εκτόνωσης.
Χθες λοιπόν το πρωΐ με την 1η ρουφηξιά του καφέ, είδα αναρτημένο από την Elina-Stella το "Στιγμές" του Παπάζογλου. Είχε και μια αφιέρωση που έλεγε "Δώρο από την Ελένη". Από εκείνη τη στιγμή το άκουγα συνέχεια με σκοπό να το αναρτήσω στο Blog. Ο ρυθμός ηχούσε συνέχεια στα αυτιά μου.... που και την προηγούμενη ανάρτηση την προσάρμοσα σ' αυτόν.
Και άρχισε το ψάξιμο της Εικόνας. Αλλά οι στίχοι "προσφέρουν" τόσες διαφορετικές που ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεθεί η αντιπροσωπευτική.
Η εικόνα που έβαλα πρώτη έχει πολλές "λέξεις" από το τραγούδι. "Το Ροζ της Αυγής"... "Των χρωμάτων νερά".... "Του καθρέφτη εαυτός" και τη διάλεξα για να τη βάλω. Αλλά ψάχνοντας κι άλλο μήπως βρω καλύτερη έπεσα σε μία που μου άρεσε και αυτή. Είχε και ένα "Κύμα που απέμεινε μόνο" και πάτησα πάνω της για να την κατεβάσω.... και που βρέθηκα???
Σε ένα άλλο Blog που αυτός που την έβαλε την έβαλε για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Λίγο πιο κάτω έχει αναρτημένους τους στίχους.... και λίγο πιο κάτω ένα ανθρωπάκι που αν το πατήσεις παίζει το τραγούδι. Ημερομηνία 20 Νοε 2008. Να που υπάρχει και άλλος "παλαβός" που είχε την ίδια έμπνευση με εμένα, Πριν από εμένα.
Ένιωσα πολύ όμορφα που το είδα. Κάντε κλικ δίπλα στην εικόνα για να δείτε...
Κάντε εδώ κλικ...
Στιγμες-Παπαζογλου
Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...
Για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.
Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά..
Είναι κάτι στιγμές,σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση..
Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο..
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
