Ακόμα ένα καταπληκτικό τραγούδι που ομολογώ ότι δεν το είχα "ανακαλύψει". Το είχε πάρει το αυτί μου κάποτε και έμεινε εκεί.
Προχθές στο ψάξιμο, το έσωσα στα "Αγαπημένα μου" για να το ακούσω πιο προσεκτικά. Μόλις χθες το ξανάκουσα από την φανταστική φωνή της Εύας σε μια πιο γρήγορη και πιο δυνατή διασκευή. Μου άρεσε πάρα πολύ.
Δεν θυμόμουνα όμως ποιο είναι. Όταν τελείωσε η συναυλία και χαιρέτησα την Εύα, την ρώτησα... "Ποιο είναι το 3ο τραγούδι που είπες και που λέει ...Πριν να σβήσουνε οι φάροι"? "Τι να θυμηθώ... Απόστολος Ρίζος", μου απαντάει.
Γι αυτό μου θύμισε κάτι? Ζούδιαρης ... ψυθύρισα. Και ακολούθησε ο γνώριμος δρόμος !!!
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Δεν μπορώ να ξεκολλήσω. Μόλις ακούσω και ξαναθυμηθώ κάποιο τραγούδι που μου αρέσει πάρα πολύ.... δεν ησυχάζω. Ψάχνω με τις ώρες να βρω την κατάλληλη Φωτό (η την πιο καλή που θα βρω) για να το αναρτήσω. Μπορεί να μου πάρει και μία μέρα Ολόκληρη και να μη βρω αυτό που ψάχνω.
Ξέρω σε μερικούς θα ακουστεί ηλίθιο, αλλά νιώθω σαν το ζωγράφο που θέλει να τελειώσει το τοπίο ή το πορτρέτο. Σαν τον συγγραφέα που θέλει να κλείσει το κεφάλαιο. Το κάνω με πολύ μεράκι, σε σημείο που γίνεται εξάρτηση και αρχίζει να μου τη δίνει.
Τουλάχιστον μου αρέσει και ξεδίνω κάπως. Και τώρα που τελειώσαν και τα μαθήματα (την Τρίτη έκανα το τελευταίο) είναι ένας τρόπος δημιουργικής εκτόνωσης.
Χθες λοιπόν το πρωΐ με την 1η ρουφηξιά του καφέ, είδα αναρτημένο από την Elina-Stella το "Στιγμές" του Παπάζογλου. Είχε και μια αφιέρωση που έλεγε "Δώρο από την Ελένη". Από εκείνη τη στιγμή το άκουγα συνέχεια με σκοπό να το αναρτήσω στο Blog. Ο ρυθμός ηχούσε συνέχεια στα αυτιά μου.... που και την προηγούμενη ανάρτηση την προσάρμοσα σ' αυτόν.
Και άρχισε το ψάξιμο της Εικόνας. Αλλά οι στίχοι "προσφέρουν" τόσες διαφορετικές που ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεθεί η αντιπροσωπευτική.
Η εικόνα που έβαλα πρώτη έχει πολλές "λέξεις" από το τραγούδι. "Το Ροζ της Αυγής"... "Των χρωμάτων νερά".... "Του καθρέφτη εαυτός" και τη διάλεξα για να τη βάλω. Αλλά ψάχνοντας κι άλλο μήπως βρω καλύτερη έπεσα σε μία που μου άρεσε και αυτή. Είχε και ένα "Κύμα που απέμεινε μόνο" και πάτησα πάνω της για να την κατεβάσω.... και που βρέθηκα???
Σε ένα άλλο Blog που αυτός που την έβαλε την έβαλε για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Λίγο πιο κάτω έχει αναρτημένους τους στίχους.... και λίγο πιο κάτω ένα ανθρωπάκι που αν το πατήσεις παίζει το τραγούδι. Ημερομηνία 20 Νοε 2008. Να που υπάρχει και άλλος "παλαβός" που είχε την ίδια έμπνευση με εμένα, Πριν από εμένα.
Ένιωσα πολύ όμορφα που το είδα. Κάντε κλικ δίπλα στην εικόνα για να δείτε...
Είναι κάτι στιγμές, τρυφερές και λεπτές, σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι, σε γυρνούν απαλά,σε μεθούν σιωπηρά, σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...
Για όλα αυτά που ζητάς, για πολλά που πονάς, για το τίποτε μιας ευτυχίας, και γυρνάς σαν τρελός, του καθρέφτη εαυτός, θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.
Πλημμυρίζουν το χθες μαγεμένες σκιές, που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά, με κρατούνε θαρρώ σαν αλήθειες παλιές σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά..
Είναι κάτι στιγμές,σα μικρές πινελιές ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει, λείπουν λίγα ακριβά των χρωμάτων νερά, για να δώσουν του τόπου τη γνώση..
Για τους κήπους της γης, για το ροζ της αυγής, για το κύμα που απόμεινε μόνο, να χαϊδεύει με αφρούς, τους πικρούς μας καημούς και να διώχνει της πίκρας τον πόνο..
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Αυτό το τραγούδι πέφτει συνεχώς μπροστά μου. Το ακούω πολλές φορές τις τελευταίες μέρες.
Είναι ένα καταπληκτικό κομμάτι που βγάζει συναίσθημα.
Μου το είχε στείλει μία καλή φίλη για να μου εκφράσει ότι δεν ήξερε πως να φερθεί, τι να πει, πως να το πει. Με άγγιξε πολύ και ιδίως ο τελευταίος στίχος. Έκανα πολύ ώρα να βρω φωτογραφία που να ταιριάζει μ' αυτόν.
"Μα να φέγγει στην δική σου καταχνιά "
Πόσο φιλοσοφημένος στίχος? Όλοι οι στίχοι είναι υπέροχοι. Και η μελωδία πολύ απαλή και ήρεμη.
Πριν από λίγο το έστειλα και εγώ σε μία φίλη για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Χαθήκαμε καιρό τώρα... και ήθελα να της μιλήσω. Δεν ήξερα όμως σε τι ύφος. Δεν ήξερα πως είναι. Την τελευταία φορά ήταν στεναχωρημένη και κάπως κουρασμένη.
Προτίμησα λοιπόν να της αφιερώσω αυτό το τραγούδι μήπως και γλυκάνει κάπως.....
...Μήπως μοιάσει με κάτι από όλα όσα Αγαπά...
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Αυτή τη σιωπή ποιος θα τη τραγουδήσει? Ποιος θα της δώσει φωνή? Ποιος θα μεταφράσει το βλέμμα που τη συνοδεύει?
Το στόμα πάντα βγάζει μία μία τις λέξεις. Η Σιωπή όχι. Μπορεί να μιλάει με πολλές κουβέντες ταυτόχρονα. Γιατί μπορεί να μιλάει σε πολλές γλώσσες. Με τη γλώσσα του μυαλού που σιωπά, τη γλώσσα του σώματος, τη γλώσσα του δικού μας μυαλού, τη γλώσσα της ενοχής, τη γλώσσα της αθωότητας......
Η πιο σκληρή όμως είναι η γλώσσα των Ματιών, η γλώσσα του Βλέμματος. Τρυπάει κατευθείαν στην Καρδιά.
Μετά τον "Όρκο" που πήρα δεν μπορούσα να μην αναρτήσω αυτό εδώ το τραγούδι. Ένα πολύ γλυκό τραγούδι με όμορφο στίχο. Μου το έστειλε μια φίλη για να το αναρτήσω γράφοντας.... "Αυτο το τραγουδι εκφραζει 1.5 χρονο απο τη ζωη μου οποτε ειναι κομματι του εαυτου μου! Κομματι μεσα απο την ψυχη μου!"
Και ότι προέρχεται μέσα από την ψυχή....., σε αυτό εδώ το Blog θα έχει πάντα μία Θέση!!!
Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)
Δεν πετάει φτερό στο πέλαγο
Ακόμα ένα καταπληκτικό τραγούδι που ομολογώ ότι δεν το είχα "ανακαλύψει". Το είχε πάρει το αυτί μου κάποτε και έμεινε εκεί.
