Για να μπορέσω να Νιώσω !!!

Με σακατεμένο θάρρος και με Σκυμμένο το βλέμμα

Κάνω βήματα αργά απ’ το να ζω μεσ’ το Ψέμα

Στον καθρέφτη δεν κοιτώ άλλο είδωλο για Λύπηση

Χρόνια είχα στον εαυτό μου να κεράσω «Αυτολύπηση»




Εφτά χρόνια κακοτυχιάς διαλέγω για να τον σπάσω

Δίπλα ποτήρια θρύψαλα, μα μέθη δεν θα περάσω

Προτιμώ να κατεβάσω όλο το Φαρμάκι ξεροσφύρι

Και το κεφάλι βαρύ, στο μαξιλάρι να γύρει




Ξέρω τα σωθικά θα καίνε, σε Σύνδρομα Στέρησης

Ξέρω η Ψυχή θα κλαίει, σε βραδιές παραθέρισης

Ξέρω πως μύριες φορές, θα το Σκυλομετανιώσω

Ξέρω πως πρέπει να συμβεί, για να μπορέσω να Νιώσω !!!





Κοιτάω Μπροστά ειδάλλως με σιχαίνομαι, μοιάζω με όλα αυτά που αρνήθηκα και σέρνομαι...




Το τίμημα

Στίχοι: Μυτακίδης Μιχάλης
Μουσική: Active Member
Ερμηνευτές: Active Member

Όταν ξεθάβω μια στιγμή που μέσα μου ήταν αφημένη
σα φωτογραφία παλιά και ρετουσαρισμένη
δε μ απομένει καλό αφού μισώ τη νοσταλγία
νοιώθω σα χάρβαλο μέσα σε φρικωδία.

30 χρόνια στο hip hop κι όλα τους πυρόφραχτα
για τ όνειρό μου μόνο δέχομαι την πατρότητα
και την ικανότητα τα λιγοστά να κάνω μπόλικα
- κληρονομιά απ την αρχική αίσθηση του κώδικα.

Μη σπαταλιέσαι λοιπόν μικρό κλωσόπουλο,
γύρε στην κούρνια σου ό,τι πεις είναι ανώφελο
τίποτα δεν έζησες στo χρόνο του, δεν ξέρεις.
Με φήμες σε φορτώσαν και απλά τις μεταφέρεις
σε βρήκαν οι εύκολοι στην κωλοπιλάλα σου
και μεγάλο ψέμα σφηνώσαν στην κεφάλα σου.
Θα μεγαλώσεις κι εσύ και στην λιγοψυχιά σου,
θα μετανιώσεις για όλα τα μουρμουριστά σου.

Κι όταν θυμηθείς ότι η ξεφτίλα σε πασπάτευε,
κάτσε στην άκρη κόρη του γιαλού κι αγνάντευε
το μικρό καράβι τους να βουλιάζει αύτανδρο
για κάθε ακίνδυνο, κωλοβρόντη κι άνανδρο.

Κοιτάω μπροστά μονάχα τ άλλα δεν προβλέπονται
σ αυτά τα μέρη οι μαλάκες δεν παλεύονται
μόνοι τους χαρχαλεύονται και για ψύλλου πήδημα
θα τελειώσουν άσχημα είναι το τίμημα.

Κοιτάω μπροστά ειδάλλως με σιχαίνομαι,
μοιάζω μ όλα αυτά που αρνήθηκα και σέρνομαι
μα όσο κι αν ντρέπομαι δεν κρύβω τα χνάρια μου,
τόσο καιρό τώρα έχω τα φεγγάρια μου.

Κάνω στα όμορφα λοιπόν απόψε το χατίρι
και σ εκείνους που αξίζει να τους πιεις στο ποτήρι
τάζω πάνω απ τη σκηνή ένα σκιάχτρο τη φορά
σαν τ όνειρό τους και τα μάτια τους τα καθαρά.

Με τους επαΐοντες όμως παρατραβάω το σκοινί
και με τους δύστροφους μάλλον χάνω την υπομονή,
τους αυλοκόλακες τους στέλνω κατασκήνωση,
με τους φευγάτους η μέγιστη ταπείνωση.

Σαμπλάρω δείγματα με τη ζωή που κουβαλάνε
είναι παράνομο γι αυτό και με γλυκομεθάνε.
Δένω τους στίχους έξω απ το μπουντρούμι μου,
χεριάζω χρόνο και για σας και τρώω τη μούρη μου.

Μα απ όλα αυτά τα λάθια μου βρήκα στα βάθια μου
ό,τι δε φίλιωσε ποτέ μπροστά στα μάτια μου.

Ψευτολογιάζω τη χαρά, ξελογιάζω τη θλίψη
κι όποιος το τέλος μου ξέρει ζητάω να μου το κρύψει
και να ευχηθεί μπροστά στην αχολογιά μας
πίνοντας δυο γουλιές «ζωή» στην υγειά μας
στο παιχνίδι πάντα να ναι οι κατάλληλοι παίχτες,
γιατί η φωτιά καίει τους πλεονέκτες.



Share to Facebook (Αν θέλετε να κάνετε Share μόνο τη συγκεκριμένη Ανάρτηση, τότε κάνετε κλικ στον Τίτλο της και μετά πατάτε το κουμπί του Share)