Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.!!!

Το Βιώνω ... πολλά χρόνια ... και Ιδίως τελευταία ... γιατί πέρασα μια δοκιμασία και ακόμα περνάω ... που ήμουν κάτω ... απένταρος .. χρωστούσα παντού ... πληγωμένος ... καταρακωμένος ... και όλοι ( όχι όλοι όλοι αλλά όλοι ) με αντιμετώπιζαν με οίκτο ... και με ηδονή βλέποντας τις σάρκες μου να σκίζονται και να ματώνουν ...

Μόλις συνερχόμουν λίγο και έπαιρνα τα πάνω μου ... όλο Αντιρρήσεις ... Κακίες ... τάχα μου θέλαν να με Προστατέψουν για να μην ξαναπληγωθώ ... και Αρνητικότητα ...

Κάποιος κάποτε ... μου διόρθωσε κάποια Άσκηση ... ότι ήταν λάθος ... Εγώ όμως με πίστη στον Εαυτό μου ... πήγα την "Λάθος" άσκηση και πήρα Άριστα και μετά έμαθα ότι αυτός πήρε άριστα Πλην λόγω του λάθους που πήγε να μου διορθώσει ... Αργότερα στο Γυμνάσιο έστειλε ολόκληρη 12σέλιδη επιστολή στην Απουσιολόγο κοπέλα που είχα που την γούσταραν όλοι ... και με έθαβε ... Ο Ίδιος !!!

Και τώρα όταν με βλέπει και είμαι στα κάτω μου γελάει ... και όταν με βλέπει και κάνω Προόδους ... έχει μια Ξυνόφατσα ... μέχρι κάτω !!!

Εγώ όμως Έμαθα να Αγωνίζομαι και να Ακολουθώ τον δρόμο της Αρετής που είναι ο Πιο Δύσκολος ... και ας πληγώνομαι ... και ας Ματώνω !!!

Μετά .. Έρχεται η Δικαίωση ... και Εξιλέωση ... και βλέπεις ποιοι είναι αυτοί που Χαίρονται για Σένα ... και ποιοι Σκυλιάζουν !!!

Μάιιι .. .Άαιιιιλλαααννττ !!! 

--- Άρθρο --- 

Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Ενρίκε Ρόχας αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών, πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».

Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια παραδοσιακή αλληγορική ιστορία αναφέρει πως μια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα. Ύστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:

— Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;

— Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματα μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.

— Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα;

— Όχι.

— Σου έκανα κανένα κακό;

— Όχι.

— Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:

— Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.

Σίγουρα αυτή η μικρή ιστορία θα μπορούσε να συνοψιστεί στην ολιγόλογη μοντέρνα φράση » Κράζεις; Θαυμάζεις». Δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλούμε τον φθόνο και την ζήλια των τριγύρω μας και γινόμαστε αποδέκτες μιας άσχημης συμπεριφοράς χωρίς να υπάρχει κάποια προφανή αιτία! Δεν είναι λίγες, επίσης, οι φορές που τα σχόλια των γύρων μας όταν υλοποιούμε αυτά που ονειρευόμαστε, όταν κάνουμε πράξη αυτά που μας εκφράζουν, θα είναι το λιγότερο επικριτικά και το μέγιστο απαξιωτικά.

Και τότε σκεφτόμαστε ότι αυτό που καταφέρνουμε, δεν είναι αποδεκτό και μαλώνουμε άλλη μια φορά τον εαυτό μας για την απερισκεψία μας έστω και να ονειρευτούμε…

Και ξεκινάμε, αδύναμοι, σαν την πυγολαμπίδα, να τρέχουμε μακριά από αυτούς που μας επικρίνουν και μας καταδιώκουν, φοβούμενοι την οργή και τα σχόλια που προκαλούν οι πράξεις μας. Θέλει μεγάλο κουράγιο και ψυχικό σθένος να σταματήσουμε να τρέχουμε και να στραφούμε στον θηρευτή μας και να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ανταμοιβόμαστε με μια μεγάλη αλήθεια. Σοκαριστική μεν, αλλά μεγάλη: «Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.»

Και τότε συνειδητοποιούμε όχι μόνο το μάταιο αυτού του κυνηγητού αλλά και τον πραγματικό μας εχθρό. Είμαστε αυτοί που είμαστε, λάμπουμε με τον τρόπο που φτιαχτήκαμε να λάμπουμε. Και αυτός από τον οποίο τρέχαμε να ξεφύγουμε δεν ήταν τελικά κανένας άλλος από τον ίδιο μας τον φόβο για την επικριτική στάση του κόσμου. Και όλα αυτά γιατί απλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως… λάμπουμε!

Κάθε φορά λοιπόν που κάνουμε κάτι που μας αρέσει, κάτι που μας εκφράζει, κάτι που μας συγκινεί, ας θυμόμαστε ότι αυτό είναι το φως μας και αν εμπιστευόμαστε το πως φαίνεται αυτό το φως στα δικά μας μάτια, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανένα κυνηγητό από αυτούς που ενοχλήθηκαν. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν… Πάντα θα προσπαθούν να σβήσουν την δική μας λάμψη γιατί απλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο να αναδείξουν την δική τους…

Γιατί ο καθένας είναι μοναδικός και δεν μπορεί να λάμψει ποτέ με τον ίδιο τρόπο που λάμπει ο διπλανός του…

[aiswpou-istories]