Παιδικά
ερωτήματα
Ν.
Λυγερός
|
 |
Πότε αρχίζει το μάθημα για τα παιδιά;
Όταν μπαίνουν στην τάξη; Κι αν δεν υπάρχει τάξη; Γιατί τα παιδιά να είναι
μαθητές; Επειδή το θέλει ο δάσκαλος; Διότι το θέλει ο θεσμός, το κράτος ή ο
ΑΣΕΠ; Ο δάσκαλος θέλει κάτι; Ή ακολουθεί μόνο και μόνο την ύλη;
Τι σημαίνει ύλη για τα παιδιά; Γιατί να
έχει πάντα δίκιο ο δάσκαλος; Γιατί να κάνει ερωτήσεις ενώ ο ρόλος του είναι
να δίνει απαντήσεις; Γιατί το λάθος να μην είναι δημιουργικό; Τα παιδιά είναι
μόνο παιδιά ή μικροί άνθρωποι; Έχουν δικαίωμα με το σύστημά μας να είναι
δημιουργικά; Ή πρέπει ν’ ακολουθούν τις οδηγίες του δασκάλου; Πώς ένας
δάσκαλος είναι δάσκαλος; Με τις προδιαγραφές του κρατικού φορέα; Με τα τυπικά
προσόντα του; Τα παιδιά ξέρουν ότι είναι δάσκαλος ή απλώς το πιστεύουν; Είναι
θέμα οντολογικό ή δεοντολογικό;
Τι γίνεται αν είναι τα παιδιά
προικισμένα; Και τι γίνεται όταν δεν είναι ο δάσκαλος; Ακόμα χειρότερα, τι
γίνεται όταν ο δάσκαλος νομίζει ότι είναι προικισμένος και θεωρεί ότι είναι
ειδικός για να προσεγγίσει τα παιδιά; Το ξέρει ότι τα προικισμένα παιδιά
βλέπουν μόνο την αλήθεια και δεν ακούν αυτά που λέει; Το ξέρει ότι το γελοίο
είναι τόσο χυδαίο που καταντά αστείο για τα παιδιά;
Ποιος μαθαίνει τους δασκάλους να έχουν
μαθητές; Η εξομοίωση; Οι σχολικοί σύμβουλοι; Το πανεπιστήμιο; Ή απλώς η
αδιαφορία του συστήματος; Όταν θυσιάζονται τα παιδιά στο σχολείο, ποιος το
συνειδητοποιεί; Ο διαγωνισμός που πέρασαν οι δάσκαλοι; Γιατί τα παιδιά
συνεχίζουν να κάνουν ερωτήσεις όταν υπάρχουν όλες οι απαντήσεις; Γιατί μερικά
παιδιά θέλουν ν’ αυτοκτονήσουν και άλλα το καταφέρνουν;
Μήπως δεν μπορούν να μάθουν το μάθημα
της ευτυχίας; Μήπως υπάρχουν πράγματα που είναι πιο σημαντικά; Η ανθρωπιά;
Γιατί μας αρέσουν τα εύκολα μαθήματα; Επειδή δεν έχουν ουσία; Επειδή δεν
αμφισβητούν τίποτα; Γιατί να πεθαίνει ο μικρός πρίγκιπας και αυτό να μην μας
αλλάζει; Γιατί να υποφέρει ο ηλίθιος και να μην το νιώθουμε; Από έλλειψη
συνείδησης; Δημιουργικότητας; Ή απλώς νοημοσύνης;
Γιατί τα παιδιά με ειδικές ανάγκες να
μην έχουν δικαίωμα να υπάρχουν; Επειδή υπάρχει ήδη η βιβλιογραφία; Επειδή
όλοι ξέρουν το θέμα και το θεωρούν ανούσιο; Ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης των
στρατηγικών μάθησης αν δεν υπάρχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες;
Η βιοηθική έχει καθορίσει την έννοια της
άθλιας ζωής, γιατί δεν υπάρχει η ανάλογη έννοια της άθλιας μάθησης; Γιατί να
επιτρέπονται όλα στη μάθηση; Διότι δεν υπάρχει θεός ή άνθρωπος; Ή και τα δύο;
Γιατί οι δάσκαλοι διδάσκουν παραμύθια και όχι μύθους; Γιατί διδάσκουν ιστορία
δίχως γεγονότα; Ποιο παιδί δεν θέλει ν’ ακούσει για ήρωες; Γιατί να υπάρχουν
διαμάχες χωρίς μάχες;
Τα παιδιά έχουν συνείδηση; Ή δεν πρέπει
να έχουν για να παρακολουθήσουν το μάθημα; Έχουν δικαίωμα να κάνουν ερωτήσεις
που δεν έχουν απαντήσεις; Έχουν κάποια συμβολή στο μάθημα ή είναι απλώς
πειραματόζωα; Υπάρχει ιστορία του παιδιού; Γιατί τα παιδιά να είναι μόνο
μαθητές και όχι οι επόμενοι δάσκαλοι; Υπάρχει ελευθερία για τα παιδιά;
Πότε τελειώνει το μάθημα για τα παιδιά;
|
ΝΑΙ είναι ΚΑΙ αρνητική Έννοια ... και απλά παραθέτω 2 ερμηνείες για να τις διαχωρίσω ...
(αρνητικά) παραιτούμαι από τις προσωπικές μου διεκδικήσεις ή εγκαταλείπω τις ηθικές μου αξίες και δέχομαι να προσαρμοστώ σε μια υπάρχουσα κατάσταση, χάνοντας συγχρόνως την αγωνιστικότητά μου
Η ταυτότητά μας ως ανθρώπινα όντα μάς ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή. Είναι μία σύνθετη έννοια, που έχει μελετηθεί εκτενώς από διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας και της φιλοσοφίας. Διαμορφώνεται από ποικίλους παράγοντες, όπως το περιβάλλον, ο πολιτισμός, οι πεποιθήσεις, οι αξίες, οι εμπειρίες και οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Αλλάζει με την πάροδο του χρόνου, καθώς αντιμετωπίζουμε νέες καταστάσεις και προκλήσεις. Η ένταση μεταξύ ατομικής και κοινωνικής ταυτότητας μπορεί να δημιουργήσει ένα αίσθημα σύγκρουσης και ενοχής, ειδικά όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις, που απαιτούν συμβιβασμό πεποιθήσεων και αξιών.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά πολλές φορές εγώ έρχομαι αντιμέτωπος με τις πεποιθήσεις και τις αξίες μου. Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο αυτές αλλάζουν, χωρίς να γνωρίζω αν είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που σε αυτό τον αγώνα, μεταξύ ατομικής και κοινωνικής ταυτότητας, βιώνω μία σύγκρουση, ειδικά μπροστά σε καταστάσεις που αφορούν θέματα επιβίωσης.
Πέρα από τον καθημερινό αγώνα -που δίνουμε όλοι μας, άλλωστε- για μένα υπάρχει και ο αγώνας του να κρατήσω τις αξίες και τις πεποιθήσεις μου αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου. Θέλω να πιστεύω ότι αυτός είναι αγώνας και πολλών άλλων ανθρώπων. Φυσικά, δεν μπορώ να πω ότι τα καταφέρνω, γιατί πολύ απλά υπάρχουν περιπτώσεις που κάνω συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Για παράδειγμα, ενώ διαφωνώ κάθετα με τις επιδοτήσεις που δίνει η εκάστοτε κυβέρνηση, είμαι από τους πρώτους που τρέχουν να συμπληρώσουν την αίτηση. Νιώθω ένα αίσθημα ενοχής, μια εσωτερική σύγκρουση, ότι συμβιβάζω τις αξίες και τις πεποιθήσεις μου για να πετύχω κάποιο όφελος, να έχω κάποιες παραπάνω ανέσεις στη ζωή μου.
Πριν αρκετά χρόνια, συμμετείχα σε πορείες και κλείσιμο δρόμων, τώρα χωρίς να το σκεφτώ σχεδόν καθόλου, όταν ακούω στο ράδιο ότι ο τάδε δρόμος είναι κλειστός λόγω πορείας, νευριάζω, θυμώνω και δε σκέφτομαι καθόλου ότι κάποτε έκανα τα ίδια. Και πρέπει να περάσουν αρκετές ώρες για να αναλογιστώ ότι αυτή μου η στάση είναι ένας συμβιβασμός, ένα είδος προδοσίας στις αξίες μου. Γνωρίζω φυσικά πως υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, όπως για παράδειγμα να αποδεχτείς μία εργασία, η οποία δεν είναι η ιδανική, αλλά είναι απαραίτητη για να συντηρήσεις τον εαυτό σου, την οικογένειά σου, να πληρώσεις τους λογαριασμούς και τόσα άλλα.
Γνωρίζω την άποψη ότι οι καιροί αλλάζουν, ότι πρέπει να προσαρμοζόμαστε στις απαιτήσεις της εποχής, ότι πολλές φορές δεν έχουμε τον έλεγχο των καταστάσεων και απλώς ακολουθούμε, συμβιβαζόμαστε για να πετύχουμε τους στόχους μας. Αυτό όμως για μένα είναι μια εσωτερική σύγκρουση μεταξύ ατομικού συμφέροντος και ατομικών αξιών, μία ηθική σύγκρουση θα έλεγα.
Από την άλλη, προσπαθώ να παλέψω με τη σκέψη, ότι το να διαφωνώ, με τις πολιτικές της εκάστοτε κυβέρνησης δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να απορρίψω όλες τις κρατικές υπηρεσίες ή παροχές. Ομοίως, το να απολαμβάνω, πολυτελείς διακοπές ή ακριβά ρούχα δε σημαίνει απαραίτητα ότι προδίδω τις αξίες και τις πεποιθήσεις μου. Άραγε, συμβιβάζομαι με τις αρχές μου για λόγους ευκολίας ή προσωπικού κέρδους και μετά αναρωτιέμαι αν έχω προδώσει τα ιδανικά μου ή έχω απλώς μεγαλώσει; Αυτή η ερώτηση, μου δημιουργεί μία αίσθηση εσωτερικής ασυμφωνίας και σύγκρουση με το εξωτερικό περιβάλλον, ιδίως με τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μου. Μερικές φορές οι επιλογές μου έρχονται σε αντίθεση με τα πιστεύω και τις αξίες φίλων, συγγενών ή της οικογένειάς μου. Προσπαθώ να κάνω μία ειλικρινή κουβέντα μαζί τους για τους λόγους που με οδήγησαν να πάρω μία συγκεκριμένη απόφαση, αλλά μου δημιουργείται η εντύπωση ότι απολογούμαι, ότι πρέπει να δώσω εξηγήσεις για ό,τι με οδήγησε στη συγκεκριμένη απόφαση.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι ο συμβιβασμός είναι μερικές φορές απαραίτητος στη ζωή. Ότι εξελισσόμαστε και προσαρμόζουμε τις πεποιθήσεις και τις αξίες μας με την πάροδο του χρόνου, καθώς αποκτούμε νέες εμπειρίες και ιδέες για τον κόσμο γύρω μας. Επίσης, οι αξίες και οι πεποιθήσεις μας δεν είναι σταθερές, καθώς η ανάπτυξη και η αλλαγή είναι ένα φυσικό κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας. Το να ζεις σε έναν κόσμο που δεν είναι τέλειος, σημαίνει πως αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσεις καταστάσεις που οι αξίες θα αμφισβητούνται.
Αναγνωρίζω ότι οι συμβιβασμοί που κάνω δε δηλώνουν ότι απαραίτητα έχω χάσει την ταυτότητά μου ή ότι προσποιούμε πως είμαι κάποιος άλλος, ένας δήθεν. Ή μήπως είμαι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου